หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 702

“สวัสดีครับ คุณเลอศิลป์” อชิและเบนนี่เอ่ยทักทายหลังจากที่พวกเขาได้สติ

เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อย “แม่ของพวกเธอยังไม่กลับมาเหรอ?”

เด็กๆ พยักหน้าเป็นคำตอบอย่างเชื่อฟังขณะที่มองตากันด้วยความรู้สึกผิด

ทั้งคู่คิดว่าเป็นแม่ของเขาที่กลับมาถึงบ้านและเด็กทั้งสองแทบจะกรีดร้องออกมาทันทีที่ประตูเปิดออก

โชคดีที่ไอรดาเอ่ยทักทายเลอศิลป์ก่อน ช่วยให้พวกเขาไม่ต้องเผลอทำเรื่องน่าอาย

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดแน่นเมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของเด็กๆ “ถ้าอย่างนั้น พวกเธอกินอะไรเป็นอาหารกลางวันกันล่ะ?”

ขณะที่เขาเอ่ยถามเลอศิลป์ก็มองเข้าไปในบ้านและสังเกตเห็นถังไก่ทอดบนโต๊ะอาหาร

“พวกเรากินน่องไก่ทอดกันค่จะ!” ไอรดาที่ยังคงตื่นเต้นกับการได้ทานอาหารจานด่วนเป็นครั้งแรกในชีวิตและเธอไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของผู้เป็นพ่อ “มันอร่อยมากเลยค่ะ!”

แววตาของเลอศิลป์เคร่งขรึมขึ้นเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ลูกสาวตอบ จากนั้นเขาก็ก้มลงมองดูเด็กๆ ทั้งสามคน

ไม่เพียงแค่ใบหน้าของเด็กๆ จะเปื้อนน้ำมันจากไก่ทอด แต่เด็กๆ ทั้งสามยังมีใบหน้าที่ยิ้มกว้างด้วยความสุข

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความสุขและเอร็ดอร่อยกับอาหารมื้อกลางวันเป็นอย่างมาก

เลอศิลป์ข่มความโกรธเอาไว้และเอ่ยขึ้นด้วยเรียงต่ำว่า “ใครเป็นคนส่งอาหารนี้มา?”

ไอรดาหันมองอชิและแบนนี่ แม้ว่าเธอจะรู้จักเมธินีแต่เธอไม่รู้ว่าเธอจะอธิบายให้พ่อของเธอฟังได้อย่างไร

เมื่อเห็นว่าไอรดาไม่พูดอะไร เลอศิลป์ก็คิดเอาเองว่าเด็กๆ สั่งอาหารเหล่านี้ด้วยตัวเอง

ทันใดนั้น เบนนี่ก็พูดขึ้นว่า “แม่ทูนหัวของเราเองครับ! แม่บอกให้เธอช่วยมาส่งอาหารให้กับพวกเรา”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและครุ่นคิด ฉันคิดว่าฉันรู้นะว่าแม่ทูนหัวของพวกเขาคือใคร

แววตาเหยียดหยามปรากฏขึ้นในดวงตาของเลอศิลป์ เมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ครั้งล่าสุดที่เขาได้พบกับเมธินี ผู้หญิงคนนั้นดูไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย