หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 723

ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจกับคำพูดของรษิกาในตอนแรก แต่เจตนินก็คิดว่ามันสมเหตุสมผลในทันทีหลังจากคิดวิเคราะห์เล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่วันแรกที่เขาเจอเธอ เขารู้ว่าเธอเป็นคนที่จะไม่หันหลังหนีอุปสรรคขวากหนาม

ด้วยความคิดนั้นในหัว เขาจึงมองผู้หญิงที่นั่งอยู่เบาะด้านหลังด้วยความชื่นชมผ่านกระจกมองหลัง

เมื่อเขาเห็นความตั้งใจบนใบหน้าของรษิกา เจตนินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันใจกับสิ่งนั้น

ในที่สุด พวกเขาก็เดินทางฝ่ารถติดและมาถึงร้านอาหารภายในเวลานัดหมาย

พวกเขาคิดว่าจรรยาภรณ์จะมาถึงแล้ว แต่ก็มองหาเธอไม่เจอ

พอเห็นโต๊ะที่ว่างเปล่า พวกเขาทั้งคู่ก็ต่างมองหน้ากันพร้อมกับความรู้สึกที่หวาดระแวงของคนทั้งสอง

“เดี๋ยวผมจะลองโทรหาดูนะ” เจตนินบอกพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อพวกเขานั่งลง

รษิกาพยักหน้าตอบรับ เธอรู้สึกถึงความกลัวที่อธิบายไม่ได้กำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอ

“เจตนิน คุณมาถึงแล้วเหรอ?”

เสียงของจรรยาภรณ์ดังขึ้นมาทันทีที่รับสาย

ด้วยโทรศัพท์ที่เปิดลำโพง เจตนินก็พึมพำตอบรับก่อนจะถามไปว่า “คุณอยู่ไหน?”

ในขณะนั้น จรรยาภรณ์ที่นั่งอิดโรยอยู่ร้านกาแฟข้างๆ ก็ตอบด้วยน้ำเสียงเสียใจ “ฉันขอโทษด้วยจริงๆ ตอนนี้รถติดมาก รอฉันอีกหน่อยนะ ฉันคิดว่าฉันจะไปถึงเร็วตอนออกจากบ้าน แต่…”

คำอธิบายของเธอทำให้เจตนินกับรษิกาต่างก็มองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขาจะสงสัยในเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็คิดว่าข้อแก้ตัวนี้ไม่น่าผิดเพราะตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาเร่งด่วน

ถึงแม้บ้านของรษิกาจะอยู่ใกล้ที่นี่ การจราจรติดขัดก็ทำให้พวกเขาใช้เวลาเดินทางมาถึงที่นี่เกือบครึ่งชั่วโมง

ด้วยเหตุนี้ จรรยาภรณ์คงจะใช้เวลานานกว่าเพราะบ้านตระกูลหัถยวุฒิอยู่ไกลออกไปอีก