หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 802

เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของรษิกา เลอศิลป์ก็โน้มตัวเข้ามาสบตาเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว “เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?”

ด้วยสภาพของเธอ ทำให้เธอไม่ได้ยินเขาเลย หลังจากอาเจียน เธอก็ล้มตัวลงบนเตียงและพึมพำ “โอ๊ย แย่มากเลย…”

เลอศิลป์ปวดใจเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น หลังจากลุกขึ้นถอดเสื้อที่เธออาเจียนใส่ เขาก็ออกไปล้างมือและรินน้ำมาให้เธอบ้วนปาก

เมื่อเขากลับมาที่ห้อง เขาก็เห็นรษิกายืนอยู่ เธอกำลังถอดเสื้อผ้าออกราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องขณะที่ทำเช่นนั้น และเธอยังคงพึมพำต่อไป “ฉัน... ฉันอยากอาบน้ำ”

การได้เห็นการเปลื้องผ้าของเธอทำให้เลอศิลป์กลับมามีสติอีกครั้ง เขารีบเข้าไปหาเธอเพื่อรั้งไว้ “หยุดถอดเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้นะ”

รษิกาแสดงสีหน้าไม่พอใจและยืนกรานด้วยความรำคาญว่า “ก็ฉันอยากอาบน้ำ ถอยไปนะ!”

ขณะที่เธอกำลังพูด เธอก็เริ่มปลดเสื้อชั้นในของเธอ

เลอศิลป์รีบมองออกไปทางอื่นด้วยความตกตะลึง

เมื่อเขาหันกลับมา รษิกาก็เดินโซเซไปที่ประตูห้องน้ำแล้ว ร่างเพรียวบางของเธอผุดเข้ามาในสายตาเขาทันที

แม้จะตกตะลึงกับภาพตรงหน้า เขาก็ทำได้เพียงจ้องมองเท่านั้น

ฉันเจอเธอครั้งสุดท้ายเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ตอนนี้รูปร่างของเธอดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

รษิกาผู้เมามายลืมปิดประตูห้องน้ำหลังจากเข้าไปแล้วด้วยซ้ำ เธอเปิดฝักบัวแล้วอาบน้ำต่อไป

จากภายในห้องนอน เลอศิลป์มองเห็นทุกสิ่งที่เธอทำด้วยดวงตาเคร่งขรึม

เมื่อเห็นว่าเธอยังคงทำตัวราวกับว่าไม่มีใครอยู่ เขาก็ปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับถอนหายใจก่อนจะทำความสะอาดสิ่งสกปรกในห้อง

พอทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็ยังอยู่ข้างในห้องน้ำ

แต่ทำไมถึงไม่มีร่องรอยของอาเจียนฉันอยู่ในห้องล่ะ? ห้องนี้กลับดูสะอาดมากเลย

ตอนที่ฉันเมา ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของเขา เขาช่วยฉันจริงๆ เหรอ...