หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 84

เกือบสี่ทุ่มแล้วเมื่อเลอศิลป์และไอรดากลับถึงบ้าน

พ่อบ้านรอพวกเขาอยู่ที่หน้าประตู

“คุณอัญชสากำลังรอคุณอยู่ด้านในครับคุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน เขาพยักหน้าให้กับพ่อบ้านและเดินเข้าไปพร้อมกับไอรดา

“คุณกลับมาแล้ว!”

อัญชสาที่นั่งอยู่บนโซฟา เธอดีดตัวลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นเขาเดินเข้าประตูมา ก่อนจะก้มลงพยายามลูบหัวไอรดาที่เบี่ยงตัวหลบเท่าที่เธอจะทำได้

ความไม่พอใจฉายขึ้นมาในแววตาของอัญชสาแต่เธอก็รีบกลบเกลื่อนมันอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม

“มีอะไรเหรอ?” เลอศิลป์พิจารณาเธออย่างตั้งใจ น้ำเสียงของเขายังคงเฉยเมย

อัญชสายิ้มสบายๆ ให้เขา “ฉันอยากจะมาขอบคุณคุณอีกครั้งที่คุณส่งคนไปช่วยเราในวันนี้ คุณช่วยเราจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายนั่นและคุณพ่อก็ให้ฉันมาขอบคุณเป็นการส่วนตัวอีกทีค่ะ”

เธอกำลังจะพูดต่อเมื่อเลอศิลป์ตัดบทเธอ “ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม?”

อัญชสาอึ้งไปชั่วขณะกับความตรงไปตรงมาของเขา เธอพยักหน้าและยิ้มแห้งๆ “มีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ทำให้เรายุ่งตลอดช่วงบ่าย ฉันหวังว่ามันจะไม่กระทบกับงานของคุณนะคะ”

เลอศิลป์พยักหน้า “มีพนักงานมากมายในฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป หายไปสักคนก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรมากนัก ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก”

โดยไม่รอให้เธอตอบอะไรเขาก็เดินผ่านเธอไปพร้อมกับไอรดา

อัญชสาแสดงอาการไม่พอใจแต่เธอก็ข่มมันไว้ได้ทันทีที่เธอรู้สึกตัว

“แต่ยังไงคุณก็ช่วยแก้ปัญหาใหญ่ให้กับฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงดีก็เลยซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้ไอรดาแทน ไม่ต้องห่วงนะฉันไม่ได้ซื้อของแพงอะไร ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนของฉันก็แล้วกัน”

ขณะที่เธอพูดเธอก็หยิบตุ๊กตารุ่นลิมิเต็ดออกมาจากถุงบนโซฟา ถุงใสๆ นั้นทำให้เลอศิลป์รู้ได้ว่าเป็นแบบเดียวกันกับที่ไอรดามีอยู่ในห้องนอนของเธอ

เมื่อเขารู้ว่าลูกสาวของเขาชอบตุ๊กตาพวกนี้ เขาจึงหยุดดูว่าเธออยากรับของขวัญนั้นหรือไม่

โดยไม่คาดคิด ไอวี่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง เธอขยับเข้ามาใกล้กับพ่อและจับมือของเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม

เลอศิลป์เข้าใจในทันที เขาสบตากับอัญชสาเพื่อปฏิเสธของขวัญ “ขอบคุณสำหรับตุ๊กตา แต่เธอมีแบบนี้อยู่แล้วตัวหนึ่ง อีกอย่าง ก่อนหน้านี้เธอยังอารมณ์ไม่ค่อยดีใส่ผม ขอโทษที่ตอนนี้เราไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรับแขกสักเท่าไร”

ท่าทีของอัญชสาดูประดักประเดิด เธอเก็บข้าวของด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะบึ้งตึงเสียมากกว่า ก่อนที่จะมองไปที่ไอรดาด้วยความเป็นห่วง “คราวนี้เธอโมโหเรื่องอะไรล่ะ?”

ก่อนหน้านี้หญิงสาวล้มเหลวมาหลายครั้งที่พยายามจะสร้างความสัมพันธ์กับเด็กหญิงคนนี้ ครั้งนี้อัญชสาจึงไม่พยายามอีกเพราะกลัวว่าเลอศิลป์จะรู้ถึงความผิดปกติของเธอ อัญชสาจึงหันไปถามเลอศิลป์แทน

“อ๋อ ก็เรื่องเล็กๆ ทั่วไปน่ะ” เลอศิลป์เอ่ยขึ้นอย่างห้วนๆ และเบนสายตาไปทางอื่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากจะลงรายละเอียดมากนัก

บางทีเขาก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องบอกใคร

มือของอัญชสาที่อยู่ด้านในกระเป๋ากำแน่น เล็บของเธอจิกลึกลงไปในฝ่ามือขณะที่เธอยังคงยิ้มออกมา “อ้อ อย่างนั้นเองเหรอ? คุณก็เลยกลับบ้านดึกเพราะคุณพาเธอออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านมาใช่ไหมคะ?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณควรกลับบ้านไปก่อนถ้าไม่มีธุระอะไร เพราะไอวี่ก็ต้องเข้านอนแล้ว ”

อัญชสาอ้าปากอีกครั้ง แต่ไม่มีข้ออ้างใดๆ หลุดออกมาจากปากของเธออีก เธอทำได้เพียงแค่มองเลอศิลป์พาไอวี่เดินผ่านเธอขึ้นไปข้างบน

อัญชสามีท่าทีน่าหวาดกลัวมากขณะที่เธอเดินออกจากบ้าน

บอดี้การ์ดของเธอซึ่งเป็นคนขับรถสังเกตได้ถึงอาการเหล่านั้นและลองเอ่ยถามขึ้นเบาๆ “คุณอยากกลับบ้านเลยไหมครับคุณอัญชสา?”

อัญชสาปรายตาไปที่คนขับรถ “ฉันต้องการให้นายไปสืบมาให้ได้ว่าเลอศิลป์กับเด็กเวรนั่นไปไหนกันมาในคืนนี้!”

บอดี้การ์ดตัวสั่นก่อนที่จะตอบรับคำสั่งเธอทันที