หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 847

ช่วงเวลาแห่งความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง เมื่อเลอศิลป์เห็นสีหน้าของคติยา เขาก็หันกลับมาโดยสัญชาตญาณ

หัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อเห็นสภาพของไอรดาในตอนนั้น เขาเอื้อมมือออกไปคว้าไอรดาไว้อย่างรวดเร็ว "ระวัง"

เมื่อเห็นเลอศิลป์อุ้มไอรดาไว้แล้ว คติยาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้ว่าไอรดาจะอยู่ห่างจากพื้นเพียงไม่กี่ก้าว แต่เธอก็ตัวเล็กและบอบบาง มันจะเป็นอันตรายหากเธอล้มลงไป

ไอรดารีบวิ่งตามเลอศิลป์โดยที่เธอไม่ได้สังเกตฝีเท้าตัวเอง ทันทีที่เธอพลาดท่า เธอก็กลัวมากจนส่งเสียงไม่ได้เลย

แม้ว่าเลอศิลป์จะคว้าเธอได้ทันเวลา แต่เธอก็รู้สึกเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ทำไมพ่อไม่รอฉันล่ะ?

เมื่อคิดเช่นนั้น ไอรดาก็เงยหน้าขึ้นมองเลอศิลป์ด้วยสีหน้าบูดบึ้งและบ่นว่า “หนูตามพ่อไม่ทันเพราะพ่อเดินเร็วมากไป”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าไอรดากำลังตำหนิเขาที่เกือบจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น

เมื่อสบตาเธอ เขาพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ไอวี่ พ่อบอกแล้วว่าพ่อยุ่งมากช่วงนี้”

ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอเป็นเด็กที่ดื้อรั้นขนาดนี้ เธอทำแบบนี้เพราะเธอต้องการออกตัวแทนรษิกา

ไอรดาดูหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อได้ยินเลอศิลป์พูดอย่างนั้น

ฉันเกือบจะสะดุดล้ม แต่ดูเหมือนว่าพ่อจะไม่อยากฟังสิ่งที่ฉันจะพูดเลย ถ้ายังยืดเยื้อขนาดนี้ เมื่อไรพ่อกับคุณรษิกาจะได้อยู่ด้วยกันสักที?

เมื่อเผชิญกับสีหน้าที่น่าสงสารของไอรดา เลอศิลป์ก็แอบถอนหายใจ

เขาอดไม่ได้ที่จะยอมจำนนต่อเธอ

นี่มันตรรกะแบบไหน? ทำไมฉันต้องยกโทษให้รษิกาเพียงเพราะเธอขอโทษไอวี่แล้วเหรอ?