หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 869

“คุณอยากให้ผมเก็บยานี้ไว้ให้คุณก่อนไหม?”

เจตนินไม่ได้จริงจังกับเด็กทั้งสอง แต่เขาหันกลับมาถามรษิกาแทน

รษิกาขมวดคิ้วขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “ส่งไปที่สถาบันวิจัยจะดีกว่าค่ะ ไม่มีประโยชน์ที่คุณจะเก็บไว้กับฉัน”

“ถ้าอย่างนั้น ผมก็อยากให้คุณไปกับเรา” เจตนินพูด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อชิกับเบนนี่ก็เครียดขึ้นมา มือที่กำชายเสื้อของรษิกาก็แน่นขึ้น

พอเธอกำลังจะตอบรับคำขอของเขา เธอก็เห็นปฏิกิริยาที่ผิดปกติของลูกชาย เธอมองพวกเขาด้วยความกังวล

เด็กชายมองแม่ “แม่ครับ แม่ไม่สบายหรือเปล่า?”

หลังจากที่เด็กๆ ครุ่นคิดมาสักระยะหนึ่งแล้วพวกเขาก็พูดแบบนั้นขึ้นมา

ท่าทีของรษิกาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาของเธอหม่นหมองขณะที่เธอคิดถึงไอรดา

“ถ้าคุณไม่สบายก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมจะบอกพนักงานที่นั่นเอง” เจตนินกล่าว

รษิกาดึงสติและส่ายหัวพลางยิ้ม “ฉันไปที่นั่นดีกว่าค่ะ จะได้ไม่มีอะไรผิดพลาดอีก”

เจตนินเลิกคิ้วอย่างไม่ใส่ใจและคิดว่าจะไม่เกรงใจเธออีกต่อไป

เด็กๆ กังวลเมื่อได้ยินว่ารษิกาจะออกไปจากบ้านอีกครั้ง

คุณเจตนินก็บอกแล้วว่าไม่ต้องไป ทำไมแม่ถึงยืนยันว่าจะไปอยู่อีก?

“ดูเหมือนเด็กๆ มีเรื่องจะพูดกับคุณ” เจตนินขึ้นรถไปก่อน “ผมจะรอคุณอยู่ที่รถนะครับ”

รษิกาพยักหน้าขอบคุณ หลังจากนั้นเธอก็กลับไปที่ทางเข้าบ้านพร้อมกับลูกๆ

“แม่จะออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอครับ?” เบนนี่ดึงชายเสื้อของรษิกาอย่างน่าสงสาร

รษิกาลูบผมของเด็กๆ ด้วยความรู้สึกอยากขอโทษ “แม่จะไปสถาบันวิจัย และจะรีบกลับมานะ”

อชิขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “แต่ถ้าไอวี่และคุณเลอศิลป์มาที่นี่ตอนที่แม่ไม่อยู่ล่ะครับ?”

อีกอย่างพ่อก็จะโกรธเหมือนกัน