หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 909

รษิกาใช้เวลาคิดสักพักว่าทำไมเจริญ คณกุลถึงทำเช่นนั้น “คุณหมอเจริญคะ คุณบังเอิญวางสมุนไพรผิดที่และไม่ได้เก็บมันไว้อย่างเหมาะสมหรือเปล่าคะ? นั่นคือเหตุผลที่เกิดไฟไหม้หรือเปล่า?”

นั่นเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่เธอนึกออก

น่าแปลกใจที่เจริญส่ายหน้าและหันไปหาชายที่ยืนอยู่ข้างๆ รษิกาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

คมสันดูเคร่งขรึมเมื่อสบตากับเจริญ “หลังจากพวกคุณออกไปเมื่อวานนี้ตอนบ่าย ผมก็เตรียมตัวจะออกไปเหมือนกัน แต่ผมบังเอิญเจอเจริญเข้า เขาบอกว่าเขาต้องมาเอาของบางอย่างในสถาบันวิจัย ผมไม่ได้คิดอะไรมากก็เลยให้เขาเข้าไป พอเขาออกมาผมก็ล็อกประตู”

จะพูดอีกอย่างก็คือ คมสันกำลังบอกทุกคนว่าเขาไม่รู้ว่าเจริญเข้าไปทำอะไรข้างใน

รษิกากำลังตกใจ เธอจึงพยักหน้าไปอย่างเลื่อนลอย

คมสันมองออกว่าเธอกำลังตกตะลึง ความมืดมิดฉายผ่านนัยน์ตาเขาขณะที่ถามเจริญแทนเธอว่า “คุณทำอะไรหลังจากเข้าไปแล้ว?”

เจริญก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดและพูดด้วยความรู้สึกขอโทษ “ผม…”

เขาพูดไม่จบประโยค เหมือนกับว่าเขากำลังรู้สึกอับอายกับการกระทำของเขา

พักหนึ่งต่อมา เขาก็พูดผ่านฟันที่กัดอยู่ว่า “ผมขอโทษครับ คุณหมอรษิกา”

เขายอมรับความผิดนั้นไปโดยปริยายเมื่อพูดออกมาเช่นนี้

ในที่สุด รษิกาก็สงบใจลงได้ จากนั้นเธอก็กำหมัดแน่นและถามว่า “คุณทำไปเพื่ออะไรกัน?”

ในตอนนั้น ไม่ว่าเจริญจะทำอะไรลงไปเมื่อวานนี้ก็ไม่สำคัญต่อรษิกาอีกแล้ว

อย่างไรเสีย ห้องเก็บของก็เต็มไปด้วยวัตถุไวไฟ สำหรับนักวิจัยที่เชี่ยวชาญด้านการใช้เคมีแล้ว การทำไฟไหม้ในห้องเก็บของมันไม่ต่างอะไรกับการเล่นของเล่น

รษิกาเข้าใจได้ในที่สุดว่ามันเกิดอะไรขึ้น มีคนรู้ว่าลูกชายของเจริญป่วย และคนคนนั้นก็เลยเสนอเงินให้เขาทำเรื่องแบบนี้