เมื่อเห็นว่าเด็กๆ เหงื่อโชกไปทั้งตัว รษิกาก็เลือกใช้โอกาสนี้เรียกพวกเขา “พวกหนูเหงื่อโชกไปหมดแล้วนะ มาพักกันหน่อยเถอะ ไม่งั้นจะเป็นหวัดเอาได้”
ในตอนนั้น เด็กๆ เล่นกันมาจนหนำใจแล้ว พวกเขาจึงขึ้นมาจากน้ำอย่างว่าง่ายเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวเรียก
เบนนี่มีปลาอยู่ในมือ ซึ่งเขาก็ปล่อยมันลงน้ำไปอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะขึ้นจากน้ำ
ส่วนไอรดา เธอรวบรวมก้อนกรวดที่เด็กชายทั้งสองให้เธอมาไว้ในกระโปรงของเธอเพื่อปกป้องกองหินเหล่านั้นขณะที่เดินไปหารษิกา
เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยกำลังลำบาก รษิกาก็เดินเข้ามาช่วยเธอ
ฝีเท้าของไอรดาค่อยๆ เบาลงเมื่อน้ำหนักของก้อนกรวดที่ถือมานั้นถ่ายเทออกไปจากตัวเธอ
พอพวกเขามาถึงชายฝั่ง รษิกาก็เอาผ้าเช็ดตัวที่เธอเตรียมมาก่อนหน้านี้ไปเช็ดตัวให้เด็กๆ อย่างเบามือ
เด็กทั้งสามคนห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวและกลับไปยังเต็นท์ พอถึงแล้วไอรดาก็เอาก้อนกรวดเหล่านั้นออกมาตากให้แห้ง
เด็กๆ เลือกก้อนกรวดที่มีสีสันสดใสและมีรูปร่างดีเป็นพิเศษ ซึ่งมันดูสวยงามมากเมื่อแสงแดดอาบไล้พวกมันอยู่
ดังนั้น ไอรดาจึงไม่อาจละสายตาไปจากมันได้เลย
รษิกาลูบหัวเด็กหญิงและลุกขึ้นไปหยิบแก้วน้ำของพวกเขามา
“พวกหนูคงจะหิวน้ำมากหลังจากเล่นมาอย่างนั้น เอ้านี้จ้ะ ดื่มน้ำกันก่อนนะ”
ขณะที่พูด เธอก็ส่งแก้วน้ำของแต่ละคนให้เด็กๆ และพวกเขาก็ดื่มน้ำกันอย่างว่าง่าย
“แม่ครับ” อชิจิบน้ำและคิดว่ารสชาติมันแปลกๆ
เมื่อได้ยินที่ลูกชายพูด รษิกาก็หันมามองเขาด้วยสายตางุนงง
อชิลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับแก้วน้ำในมือ เขาบอกใบ้ให้เธอดูน้ำในแก้ว
เป็นปกติที่จะไม่เห็นอะไรผิดปกติด้วยตาเปล่า
สถานการณ์นั้นทำให้รษิกาขมวดคิ้ว “มีอะไรเหรอลูก?”
สีหน้าของอชิก็งุนงงไม่ต่างจากแม่ของเขาขณะที่มองไปยังเบนนี่และไอรดา
นี่ฉันคิดไปเองหรือว่าน้ำมันมีรสชาติแปลกๆ จริงๆ กันแน่? แต่เบนนี่กับไอรดาดูเหมือนจะคิดว่ามันไม่เป็นอะไร
ด้วยความสงสัย เขาจึงยกแก้วขึ้นมาจ่อจมูกและลองดมดู
น้ำนั้นก็ไม่ได้มีกลิ่นแปลกๆ แต่อย่างใด
รษิกางุนงงกับการกระทำของลูกชายและถามอีกครั้งว่า “น้ำมันมีอะไรผิดปกติเหรอ?”
เด็กชายพยักหน้าอย่างลังเลและอธิบายด้วยเสียงที่ไม่ค่อยแน่ใจนัก “ผมรู้สึกเหมือนว่ามันรสชาติแปลกๆ ครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หันไปมองเด็กอีกสองคนซึ่งส่ายหน้ากันด้วยความสับสน
“พี่อชิ พี่คิดว่ามันแปลกอาจจะเพราะพี่ดื่มน้ำแร่มาก่อนหน้านี้ก็ได้นะ” เบนนี่กล่าว เขาดูภูมิใจจนเหมือนเย้ยๆ พี่ชายกับข้อสรุปของตัวเอง
เมื่อพวกเขาตกลงไปในลำธารก่อนหน้านี้ เขาก็เห็นว่าพี่ชายอ้าปากค้างด้วยความอึ้งจนกลืนน้ำแร่ในลำธารเข้าไปอึกใหญ่
อชิอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อเบนนี่เผยออกมาอย่างนั้น แต่แก้มเขาก็หายแดงไปอย่างรวดเร็ว
ในทางกลับกัน รษิกาไม่รู้เลยว่าอชิทำแบบนั้นลงไป เธอจึงมองเด็กๆ ด้วยความขบขัน
อชิหยิบแก้วน้ำมาจ่อที่ปากก่อนจะจิบน้ำเข้าไปอีก
หลังจากนั้น เขาก็บ้วนน้ำออกมา
มันยังคงมีรสชาติแปลกๆ สำหรับเขา
พอเห็นเช่นนั้น รษิกาก็รู้สึกสงสัยมากขึ้น เธอหยิบน้ำขึ้นมาลองจิบดูเอง
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอได้พัฒนาประสาทสัมผัสในการชิมรสชาติเพื่อแยกแยะสมุนไพรต่างๆ ที่เป็นยาได้
ดังนั้น แค่จิบไปเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะทำให้เธอสังเกตได้ว่าน้ำนั้นมีรสชาติแปลกไป
อันที่จริง เธอค่อนข้างจะคุ้นเคยกับรสชาตินั้น
รษิกาใจหายจนตัวชา และเธอก็รีบมองไปทางเด็กคนอื่นๆ
เบนนี่กับไอรดากำลังดื่มน้ำของตัวเอง โดยไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไปเลย
ด้วยความกังวลว่าเธออาจจะตัดสินผิดพลาดไปและไม่อยากทำให้เด็กๆ กลัวโดยไม่จำเป็น รษิกาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกและยืนอยู่เงียบๆ
เธอมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยว่ามีใครเข้ามาที่นี่ก่อนหน้านี้
ในตอนนั้น ร่องรอยแห่งความลังเลใจก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
เนื้อเรื่องวนอยู่อ่าง10รอบ,😁😁😁...
วนกลับมาที่เดิมอีกรอบ ประสาทแดก นิคือ 2วันกลับมาอ่าน1บท ก้อยังวนอยู่ที่เดิม ใครซื้ออ่าน เอาตังค์ซื้อบ้านได้เลยมั้ง...
แล้วจะไงต่อ ไอวีโดนตี โดนทำร้าย หนักก่อน ? ทั้งๆ ควรจะรู้ได้แล้ว ที่โดนวางยา ขนาดนั้น เห้อออออ มาตามอ่านแต่ก็เบื่อ ว่าวนๆอยู่ที่เดิม...
ทะเลาะอึกแล้ว ถึงตอนนี้ ถ้าควรมีไรเปลี่ยนแปลงบ้างค่ะ นอกจากพากลับบ้าน วนหลูบอีกกกกแล้ว...
ที่สุดของการวนเวียนย่ำอยู่กับที่ เนื้อเรื่องไม่มีไรเลย น้ำล้วนๆ น่าจะไป5000ตอน พ่อแม่ลูกยังไม่รู้จักกัน โอ้ยประสาท ละครไทยชิบ มีไรไม่พูดกัน หลบกันไปหลบกันมา...
เนื้อเรื่องวนอยู่ในอ่างมากค่ะ น่าเบื่อ ไม่สนุก เสียดายตอนแรกๆทำไว้สะสนุกเลย เนื้อหาออกทะเล กู่ไม่กลับ ใครไหวไปก่อนเลยจ้าาา...
ไม่ถึงไหนเลยจริงๆ พอดีน่าจะเก่งกว่านี้ดูมีอิทธิพล แต่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง แค่ลูกก็ยังไม่รู้เลย มึนนนนค่ะ...
ทำไมกดไปตอน1036ไม่ไปละ...
เข้าไปอ่านถึงตอน1035แล้วอ่ะแต่ไปต่ออีกไม่ได้...
เนื้อเรื่องหลงทางวนไปมา ไม่สนุก...