หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 950

อชิประหม่าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงน้องชายของเขา

ถ้าแม่รู้ว่าพวกเรารู้เรื่องพ่อมานานแล้ว และปิดบังเรื่องนี้ไว้จากแม่ แบบนี้แม่จะโกรธไหม?

ในความเป็นจริง รษิกาไม่แม้แต่จะนึกถึงความเป็นไปได้นี้เลย

ถึงแม้เธอจะกำลังพิจารณาถึงเรื่องเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับภูมิหลังของลูกๆ เมื่อครู่นี้ เธอก็ตั้งสติได้ทันทีหลังจากได้ยินเสียงของเบนนี่

เธอยังไม่พร้อมจะทำอย่างนั้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็ดึงตัวเองกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงขณะที่มองเลอศิลป์อย่างสงบ

“คุณส่งเบนนี่มาให้ฉันก็ได้นะ เขาคงจะกลัว”

รษิกาขยับเข้าไปใกล้เลอศิลป์และส่งไอรดาไปให้เขา “ไอวี่ก็คงจะคิดถึงพ่อด้วยเหมือนกัน”

เลออศิลป์ขมวดคิ้วใส่รษิกา วันนี้เธอดูมีท่าทีแปลกๆ จังเลย

แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากขณะที่ส่งเบนนี่ให้เธอ

ไอรดาดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังผละออกไปจากอ้อมกอดของรษิกา เธอพึมพำออกมาด้วยความไม่พอใจ

เบนนี่เองก็ขมวดคิ้วด้วยความผิดหวังหลังออกจากอ้อมแขนของเลอศิลป์เช่นกัน

รษิกาเหลือบมองอกของเลอศิลป์ซึ่งเบนนี่เกาะอยู่ก่อนหน้านี้

มีรอยยับเป็นหลักฐานชัดเจนอยู่บนเสื้อเชิ้ตของเขา แสดงให้เห็นว่าเบนนี่กำเสื้อเขาไว้แน่นมากจริงๆ

“ขอโทษนะคะ เบนนี่คง…”

เสื้อผ้าของเลอศิลป์แพงมาก รษิกาจึงพยายามขอโทษแทนเบนนี่ไปโดยไม่รู้ตัว

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เลอศิลป์ก็ตัดบทไปว่า “แล้วทำไมคุณกับอชิถึงไม่เป็นไรเลย?”

โดยเฉพาะอชิ พวกเขาน่าจะกินหรือดื่มของอย่างเดียวกัน แต่ทำไมไอวี่กับเบนนี่ถึงปวดท้องขณะที่อชิกลับเป็นปกติดี?

รษิกาอึ้งไปกับการเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างกะทันหัน

อชิเป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยา เขาตอบด้วยเสียงอันน่ารักว่า “เบนนี่กับไอวี่ดื่มน้ำจากแก้วนั้นจนหมด แต่ผมแค่จิบๆ ไปครับ!”

เลอศิลป์งุนงงเพราะเขาไม่รู้ว่าอชิกำลังพูดถึงน้ำอะไร

รษิกาดึงสติตัวเองและอธิบายไปว่า “น้ำนั้นเทใส่แก้วไว้ก่อนแล้ว พวกเขาดื่มมันไปเมื่อตอนกินข้าวเที่ยง แล้วก็ไม่เป็นไรเลย แต่จู่ๆ ก็ปวดท้องกันขึ้นมาหลังจากดื่มน้ำนั้นอีกครั้งในช่วงบ่าย”

รษิกาเต็มไปด้วยความเสียใจเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ “ฉันผิดเองค่ะ อชิบอกแล้วว่าน้ำมันมีรสชาติแปลกๆ ตอนที่เขาดื่มมัน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก”

ถ้าฉันระวังมากกว่านี้สักหน่อยและตรวจดูแก้วของพวกเขาก่อน เบนนี่กับไอวี่ก็คงไม่ป่วยอย่างนี้

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นเมื่อเขาเหลือบมองไอรดา

ใบหน้าของไอรดาซีดเผือดภายใต้แสงจันทร์ และปากของเธอก็ซีดเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าเธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เขาคงจะขมวดคิ้วด้วยความโกรธขึ้งหากคนอื่นทำให้ไอรดาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

แต่เลอศิลป์แค่ขมวดคิ้วให้รษิกา และปลอบเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ไม่ใช่ความผิดคุณหรอก พวกเขาดื่มน้ำนั้นไปแล้วเมื่อตอนกินข้าวเที่ยง ตอนนั้นน้ำก็ไม่มีอะไรผิดปกติ”

พวกเขาควรจะกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้มากกว่า

อชิเสริมว่า “แม่ครับ อย่าโทษตัวเองเลยครับ ไม่งั้นเบนนี่กับไอวี่คงเสียใจถ้าพวกเขารู้ว่าแม่เป็นอย่างนี้”

รษิกาซึ้งใจ และความรู้สึกผิดของเธอก็บรรเทาลงไปบ้างเมื่อได้ยินคำปลอบใจเหล่านั้น

ขณะที่เวลาผ่านไป ยาที่ต้มไว้ก็พร้อมแล้ว

รษิกาวางเบนนี่ลงข้างๆ และหยิบแก้วขึ้นมาเทยาให้ไอรดากับเบนนี่