พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 303

วารุณีกลืนซุปไก่ในปาก แล้วชูนิ้วโป้งขึ้นมา“อร่อยมากค่ะ”

ป้าส้มดีใจจนตายิ้มออกมาเป็นครึ่งวงกลม“งั้นก็ดี คุณผู้หญิงทานเยอะๆนะคะ ฉันตั้งใจตุ๋นให้คุณเลย คุณผู้ชายก็เช่นกัน ฉันก็ตั้งใจตุ๋นซุปอัณฑะวัวให้เขา จะได้บำรุงร่างกาย”

“พรวด！”ได้ยินคำนี้ วารุณีก็พ่นซุปออกมาจากปากอย่างไม่ทันตั้งตัว จากนั้นก็ไอจนหน้าแดง

ป้าส้มตกใจเธอ รีบเข้าไปตบหลังเธอ ช่วยให้เธอหายใจสะดวก“คุณผู้หญิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？”

วารุณีสื่อมือ แสดงออกว่าตัวเองไม่เป็นไร

ป้าส้มเทน้ำอีกแก้วให้เธอ“นี่ค่ะ ดื่มน้ำหน่อย ค่อยๆหายใจ”

วารุณีรีบรับแก้วน้ำไป หลังจากดื่มไปหลายอึก ในที่สุดเสียงไอก็หยุดลง รู้สึกดีขึ้นเยอะ

“ป้าส้ม เมื่อกี๊ป้าพูดว่า ป้าต้มอะไรให้นัทธีนะคะ？”วารุณีวางแก้วน้ำลง ถามอย่างซับซ้อน

ป้าส้มไม่คิดอะไรทั้งนั้น ตอบกลับไปว่า：“ซุปอัณฑะวัวไงคะ”

วารุณีกุมหน้าผาก

เธอจะบอกป้าส้มดีไหมนะว่า เมื่อคืนเธอกับนัทธีไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกันจริง ดังนั้นนัทธีไม่ต้องการซุปอัณฑะวัวนี้เลย

“คุณผู้หญิง ทำไมเหรอคะ？”เห็นท่าทางตัดสินใจยากของวารุณีแล้ว ป้าส้มจึงถามอย่างไม่เข้าใจ

วารุณีโบกมืออย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวป้าอย่าบอกนัทธีนะ ว่าเป็นซุปอะไร ไม่งั้นเขาต้องโกรธแน่”

พอถูกเธอเตือน ทันใดนั้นป้าส้มก็ปรบมืออย่างคิดขึ้นได้ทันที“คุณผู้หญิงพูดถูก”

“พูดถูกอะไรเหรอ！”ป้าส้มพูดจบ เสียงของนัทธีก็เข้ามาจากประตูห้องทานอาหาร

จากนั้น เขาก็เดินเข้ามา เดินไปตรงหน้าโต๊ะทานข้าว ดึงเก้าอี้ตรงข้ามวารุณีแล้วนั่งลงไป

“ไม่มีอะไร ฉันแค่คุยกับป้าส้ม”วารุณีรีบจบบทสนทนาเมื่อกี๊ มองชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้าม และความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของชายหนุ่ม ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วทรงสวยนั้น“ทำไมไม่นอนต่ออีกสักพักล่ะ？”

“ไม่เป็นไร”นัทธีขยี้คิ้ว“เดี๋ยวบริษัทจะมีการประชุมที่สำคัญมาก ไปสายไม่ได้”

“แบบนี้นี่เอง”วารุณีพยักหน้า แสดงว่าเข้าใจแล้ว แต่ในใจกลับไม่สบายใจนัก

ในเมื่อมีประชุมสำคัญ งั้นเมื่อคืนยังจะกลับดึกขนาดนี้อีก！

“คิดอะไรอยู่เหรอ？”นัทธีสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของหญิงสาวไม่ค่อยดี จึงถามอย่างกังวลเล็กน้อย

วารุณีส่ายหน้า“เปล่าค่ะ ป้าส้ม ป้าไม่ได้บอกเหรอว่า ต้มซุปให้เขา？ไปเอามาเสิร์ฟเถอะค่ะ”

“โอเคๆๆ ป้าจะไปเดี๋ยวนี้”ป้าส้มเช็ดมือที่ผ้ากันเปื้อนอย่างร่าเริง เดินไปที่ครัว

ในห้องทานข้าวเหลือแค่วารุณีกับนัทธีสองคน

วารุณีหยิบเซรามิกอันสวยงาม แล้วคนซุปไก่ในชาม“คุณนวิยาไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“พ้นขีดอันตรายแล้ว”นัทธีหยิบกาน้ำขึ้นมา เทน้ำให้ตัวเอง

“งั้นก็ดี”วารุณีพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นบีบช้อนไว้แน่น ถามไปอีกว่า“งั้นเมื่อคืนคุณกลับมาเมื่อไหร่？ทำไมโทรศัพท์ถึงปิดเครื่อง”

“คุณโทรหาผมเหรอ？”นัทธีตะลึงเล็กน้อย

วารุณีตอบอือ“โทรหาตอนเที่ยงคืน ฉันรอคุณอยู่ตลอด เห็นคุณยังไม่กลับมาสักที ก็เลยอยากถามคุณ แต่โทรศัพท์คุณปิดเครื่อง”

“ขอโทษนะ โทรศัพท์แบตหมด”นัทธีวางแก้วน้ำลง“เมื่อวานผมกลับมาตอนตีสอง นวิยาเข้าห้องฉุกเฉินไปสี่ชั่วโมงถึงพ้นขีดอันตรายได้”

“นานขนาดนี้เชียว？”วารุณีตาโตขึ้นมาด้วยความตกใจ

“เธอดื่มสุราที่มีฤทธิ์เข้มข้นสูง ทำให้อวัยวะข้างในไหม้ และยังทำให้เลือดออกในกระเพาะอาหาร ดังนั้นจึงใช้เวลานานหน่อย”นัทธีเม้มริมฝีปากแล้วอธิบาย

“แบบนี้นี่เอง”วารุณีพยักหน้า ไม่พูดอีก

นัทธีหยิบบัตรแบล็กการ์ดใบหนึ่งออกมาให้เธอ

เธอมองไปที่เขาอย่างประหลาดใจ“คุณหมายความว่าไง？”

อยู่ดีๆ ให้บัตรเธอทำไม？