พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 302

นัทธีไม่แปลกใจกับการคาดเดาของเธอในความคิดของเขา กำโทรศัพท์ไว้แน่นแล้วตอบ“นวิยาเข้าห้องฉุกเฉิน ผมต้องไปดูเธอ”

“ไม่ไปได้ไหม？”วารุณีกำมือแน่นแล้วมองเขา

นัทธีขมวดคิ้วเล็กน้อย“ขอโทษนะ ผมจำเป็นต้องไป ไม่งั้นผมไม่วางใจ”

“แต่ว่าวันนี้พวกเราแต่งงานกันวันแรก”วารุณีก็ยืนขึ้นมา

นัทธีคลายคิ้วที่ขมวดลง มีความรู้สึกขอโทษในแววตา“ผมรู้ แต่เดี๋ยวผมกลับมาแป๊บเดียว”

พอได้ยิน วารุณีก็ไม่พูดอะไร ละสายตาลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปสองสามนาที เธอก็สูดหายใจลึกๆ เงยมองเขา“ฉันรู้ ไม่ว่าสุดท้ายฉันจะพูดอย่างไร คุณก็จะไปใช่ไหมล่ะ โอเค คุณไปเถอะ ฉันไม่ขวางคุณ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

“หือ？”หางตาของนัทธียกขึ้นมาเล็กน้อย

วารุณียกมุมปากขึ้นแล้วอธิบาย：“ที่คุยโทรศัพท์เมื่อกี๊ฉันได้ยินแล้ว เพราะคุณนวิยารู้ข่าวที่พวกเราแต่งงานกัน ดังนั้นจึงดื่มเมาแล้วเข้าห้องฉุกเฉิน แต่ว่าต่อไปถ้าเธอได้ยินว่าฉันมีลูกแล้ว หรือว่าไปเดทแล้วเป็นแบบนี้ คุณจะไปดูเธอแบบนี้ทุกครั้งเลยไหม？”

คำนี้ทำให้รูม่านตาของนัทธีหดลง ตระหนักได้ว่าตัวเองได้ยินว่านวิยาเกิดเรื่อง ก็รีบไปแบบนี้ จึงใจร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

ดังนั้นนัทธีจึงยื่นแขนไป กอดวารุณีไว้ในอ้อมแขน ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเธอแบบนี้ แล้วพูดรับประกันไปว่า：“ไม่มีทาง ผมจะพูดกับเธอให้ชัดเจน ให้ครั้งหน้าเธออย่าทำแบบนี้อีก”

“หวังว่าเธอจะฟังนะ”มุมปากของวารุณียกขึ้นเป็นมุมอย่างเยาะเย้ย

เธอไม่คิดว่าครั้งหน้านวิยาจะไม่ทำแบบนี้

นวิยาเอาแต่พูดว่า ยินดีกับเธอและนัทธี แต่สุดท้ายละ พอได้ยินว่าเธอกับนัทธีแต่งงานกัน ก็ดื่มจนพาตัวเองเข้าห้องฉุกเฉิน พฤติกรรมแบบนี้เสียใจหรือว่าจงใจทำลายคืนวันแต่งงานของเธอกับนัทธีกันแน่ กลัวว่าจะมีแค่ในใจของนวิยาเองคนเดียวที่รู้ดี

“โอเค คุณรีบไปเถอะ รีบไปรีบกลับนะ”วารุณีพูดออกมาเบาๆ ถอยออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มก้มหน้าลงมองเธอ แล้วจูบไปที่หน้าผากของเธอ แล้วจึงหยิบเสื้อคลุมตัวนอกบนเก้าอี้ขึ้นมา แล้วเดินไปด้านนอกห้องอาหาร

วารุณีก็ตามออกไป จนกระทั่งส่งเขาไปถึงด้านนอกคฤหาสน์ มองส่งเขาขับรถออกไปไหล เธอก็หันกลับไปที่คฤหาสน์

ในคฤหาสน์ว่างเปล่าและเงียบสงบ ถึงแม้จะมีการตกแต่งฉลอง แต่เธอก็ไม่รู้สึกอบอุ่นเลยสักนิด กลับรู้สึกหนาวเล็กน้อย เดิมทีที่อารมณ์ดี ก็หายไปหมด

วารุณีลูบแขนกลับไปที่ห้องอาหาร ดึงเก้าอี้ออกมานั่งไปใหม่ จ้องสเต๊กสองจานบนโต๊ะที่ยังไม่แตะด้วยรอยยิ้มขมขื่น“คืนวันแต่งงาน เจ้าบ่าวทิ้งเจ้าสาวไปเจอผู้หญิงอีกคน นี่มันอะไรกันเนี่ย？”

เธอถือมีดและส้อมขึ้นมา จิ้มเนื้อในจานอย่างหมดแรง

ถึงแม้เธอสามารถเข้าได้กับพฤติกรรมที่นัทธีไปพบนวิยา ยังไงความรู้สึกตั้งแต่เด็กของพวกเขาก็อยู่ตรงนั้น ถ้าเขาไม่ไป กลับแสดงออกชัดเจนว่าเขาไร้ความรู้สึก

แต่ในใจเธอ ก็ยังเสียใจมากอยู่ดี เพราะว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้

วารุณีกัดสเต๊กด้วยอารมณ์อันขมขื่น จากนั้นถือจานไปล้างที่ครัว

ล้างเสร็จแล้ว เธอก็ขึ้นมาข้างบนแล้วกลับไปที่ห้อง อาบน้ำนอนบนเตียง เตรียมวาดรูปออกแบบไป ก็รอนัทธีกลับมาด้วย

แต่รอจนตีหนึ่ง วารุณีหาวติดๆกัน นัทธีก็ยังไม่กลับมา ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด

“ไหนว่าแป๊บเดียวก็กลับมาไง นี่มันสี่ห้าชั่วโมงแล้ว”วารุณีพึมพำ ขณะเดียวกันก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหานัทธี จะถามเขาว่ากลับมาเมื่อไหร่

สุดท้ายพอโทรไป โทรศัพท์ของเขาก็ดันปิดเครื่อง

หมดหนทาง วารุณีได้แต่วางโทรศัพท์ลง นวดขมับ มองไปที่เพดานนิ่งๆ จินตนาการว่านัทธีในตอนนี้ กำลังทำอะไรอยู่

คิดไปได้สักพัก เส้นตรงหน้าเธอค่อยๆพร่ามัว สุดท้ายก็หลับไปเพราะทนความง่วงไม่ไหว

และหลังจากเธอหลับไปไม่นาน ด้านนอกคฤหาสน์ก็มีเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์เข้ามา

แป๊บเดียว ประตูห้องก็ส่งเสียงดังเพราะมีคนเปิด ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินเข้ามาผ่านแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างบานสูง ไม่ได้เปิดไฟ เดินมาที่ข้างเตียง