กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 21

อรัลที่ถูกบอดี้การ์ดกอดไว้ในอ้อมแขน มองเห็นณิชาได้ชัดเจนจากหางตา

เธอยืนอยู่เยื้องกับเวธัส สุขุมและงดงาม

ใบหน้าที่สำรวมอยู่เสมอของเด็กน้อยฉายแววตื่นเต้น

ริมฝีปากสีชมพูอ้าออกเล็กน้อย เขาพยายามกระโจนออกจากอ้อมแขนของบอดี้การ์ด ราวกับจะตะโกนอะไรบางอย่างด้วยความประหลาดใจ แต่ช่วงเวลาที่มือตกไปอยู่ในเสื้อคลุมของบอดี้การ์ด ก็พลันหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด

ไม่ เขาไม่สามารถวิ่งไปหาเธอได้ เดี๋ยวเธอจะพบว่าเขาโกหกเธอ!

ในชั่วพริบตา บอดี้การ์ดที่โอบกอดอรัลก็เดินออกมาจากใต้ร่มเงาของต้นไม้ คนตัวโตกับคนตัวเล็กต้องแสงสว่าง

อรัลดูเหมือนจะหวาดกลัว พิงกับหน้าอกของบอดี้การ์ดอย่างเชื่อฟัง

ใบหน้าฝังอยู่ในนั้น โดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นเลย จึงยากจะเห็นหน้าตาของเขา

แต่ณิชายิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าเหมือนลูกชายตัวเอง

เธอยังไม่ทันอ้าปากพูด ก็ได้ยินชายที่อยู่ข้างๆ ถามเด็กน้อยอย่างเย็นชา “ใครให้ความกล้ากับแกไปหลอกหมอว่าลุงชัยเป็นพวกค้ามนุษย์ แล้วฉวยโอกาสหนี”

ณิชาชะงักปากที่กำลังจะพูด

ไม่ใช่ลูกชายเธอแน่ๆ วันนี้ลูกชายของเธอเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียน จะมาโรงพยาบาลได้อย่างไร

บางทีแผ่นหลังของเด็กอาจจะเหมือนกันหมด......

อรัลครางฮือ เปล่งน้ำเสียงที่ฟังไม่เหมือนเสียงเดิม “ขอโทษครับ”

“ฉันไม่อยากได้ยินคำขอโทษที่ไร้ประโยชน์ของแกอีก เงยหน้าขึ้นมา” เวธัสขัดจังหวะคำพูดของเขาอย่างไม่เกรงใจด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวอย่างมาก

มือเล็กขาวนวลบอบบางของอรัลจับชายเสื้อของบอดี้การ์ด จับกำจนมันยับย่น ตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อน

“ฉันบอกให้แกเงยหน้าขึ้น!” เวธัสน้ำเสียงเกรี้ยวกราดและเด็ดขาด

น้ำเสียงเย็นชาราวกับถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็ง

แม้ว่าเขาจะไม่ได้สั่งณิชา แต่ก็ทำให้ณิชารู้สึกกลัว

เธอหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล ก้าวเข้าไปขวางสายตาระหว่างอรัลกับเวธัส “คุณเวธัส เขายังเด็กอยู่นะ แบบนี้คุณดุกับเขาเกินไป!”

“ผมสั่งสอนลูกชายของผม เกี่ยวอะไรกับคุณ ไสหัวไป——”

เมื่อเวธัสได้ยินว่าอรัลแอบหนีออกมา แถมยังเกือบทำลุงชัยเข้าคุก สิ่งนี้ทำให้เขาโกรธมาก ทิ้งเหล่าคู่ค้าคนสำคัญหลายคนแล้วตรงมาหาอรัล

อยู่ห้างสรรพสินค้าก็ประท้วงอดอาหาร อยู่บ้านก็ชี้หน้าด่าเขา หากไม่สั่งสอนอีก เกรงว่าดีไม่ดีเดี๋ยวจะเหยียบหัวเขาวางอำนาจบาตรใหญ่น่ะสิ!

ณิชาเหลือบมองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของบอดี้การ์ด พลันเกิดความโกรธโดยไม่มีเหตุผล จึงยืนขวางหน้าเด็กน้อยและพูดกับเวธัส “แม้ฉันจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหนีออกจากบ้าน แต่ในฐานะบุพการี การตะคอกใส่เขาแบบนี้ มันไม่ถูก”

เวธัสไม่โกรธแต่ยิ้มแทน “ต้องให้คุณมาสอนผมด้วยเหรอ”

“ฉันแค่อยากเตือนคุณ เด็กมีความอ่อนไหวมาก คุณเป็นแบบนี้จะทำให้เขาเกลียดคุณมากขึ้น!” ณิชาก็ไม่รู้ว่าความโกรธหนักขนาดนี้มันมาจากไหน พูดใส่หน้าเวธัส “คุณควรทำความเข้าใจจิตใจของเขา ไม่อย่างนั้นต่อให้คุณหาเขาเจอครั้งแรก เขาก็จะหนีเป็นครั้งที่สอง!”

“ถ้าเขากล้าหนีอีก ผมจะหักขาเขา”

เวธัสปากเหยียดตรง คำพูดที่ไร้ความรู้สึกขัดจังหวะคำพูดช่วงครึ่งหลังของณิชา ทำให้เธอตัวสั่นโดยอัตโนมัติ และรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

จากหางตา เห็นเด็กน้อยกำชายเสื้อของบอดี้การ์ดแน่นโดยไม่รู้ตัว......

การกระทำนี้บ่งบอกว่าเขากำลังหวาดกลัว

คนของตระกูลสนธิไชยมีมากมายแต่ไม่มีใครกล้าขอร้องให้คุณหนูอรัล ณิชาคิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งโกรธ ปกติเวธัสจะทารุณลูกชายมากขนาดไหนกัน......

ยิ่งคิดยิ่งโกรธ น้ำเสียงของเธอก็เข้มขึ้นด้วย ——