กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 22

ฐานภพสำลักทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ ใช้เวลาสักพักกว่าจะพูดอย่างไม่พอใจ “พูดไปพูดมา คุณก็แค่ไม่อยากบอกผมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครถูกไหม คอยดู ผมจะให้คุณพูดออกมาเอง!”

ณิชาตัดสายโทรศัพท์ด้วยความโกรธ มีช่วงเวลาของความประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง

เบอร์นี้ที่จริงแล้วเป็นเบอร์ที่ฐานภพใช้เมื่อสี่ปีก่อน

ตอนนั้นเธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะลบล้างอดีต เธอลบตัวเลขเหล่านี้ทั้งหมดทิ้งไป

แต่เมื่อตัวเลขกลับเข้ามาในสายตาเธออีกครั้ง เธอเพิ่งเข้าใจ บางสิ่งไม่ใช่ว่าพูดว่าลืมก็สามารถลืมได้ เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างปัณณ์กับฐานภพ

ถ้าฐานภพถูกกระตุ้นโทสะขึ้นมาจริงๆ เขาคงตั้งใจแน่วแน่ที่จะต่อสู้กับเธอเพื่อสิทธิ์เลี้ยงดูปัณณ์......

ด้วยสถานะปัจจุบันของเธอ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะต่อสู้ชนะฐานภพผู้มั่งคั่งและทรงอำนาจ

อนาคตต้องระวังให้มากเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้

……

คฤหาสน์สนธิไชย ภายในห้องหนังสือขนาดใหญ่

หลังจากอรัลถูกพากลับมา เวธัสก็ลงโทษให้เขายืนในท่าทหารเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง

ยืนท่าทหารดูเหมือนว่าง่าย แต่ที่จริงทำยากมาก

แต่เด็กตัวน้อยกลับยืนนิ่งอยู่ที่มุมห้อง ห่างจากกำแพงประมาณครึ่งเมตรด้วยใบหน้าเคร่งขรึมไร้รอยยิ้ม ก้มศีรษะลงเล็กน้อย สองมือแตะตะเข็บกางเกงซึ่งเป็นวิธียืนมาตรฐาน

แต่แขนและน่องเล็กๆ กลับสั่นเล็กน้อย ซึ่งก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่าเวลานี้เขากำลังทุกข์ทรมาน......

เวธัสบอกเขาว่าการลงโทษสามารถบรรเทาได้ หากเต็มใจยอมรับความผิดพลาดและสัญญาว่าจะไม่กระทำความผิดอีกในอนาคต

แต่อรัลกลับนิ่งเงียบ และข้ามผ่านหนึ่งชั่วโมงที่ยากลำบากนี้ไป

ทุกอย่างเป็นเพราะเขาโหยหาความอบอุ่นของณิชา เริ่มจากการแลกเปลี่ยนตัวตนกับปัณณ์ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจถูกลงโทษ นี่คือสิ่งที่เวธัสสอนเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ว่าคนเราควรมีความรับผิดชอบ

ลุงชัยรู้สึกปวดใจมาก ยืนอยู่ที่ทางเดิน และเดินไปเดินมาไม่หยุด

แต่ทั้งพ่อทั้งลูกต่างก็ดื้อรั้น เขาไม่กล้าพูดเกลี้ยกล่อม ได้แต่นับเวลาครั้งแล้วครั้งเล่า หวังว่าหนึ่งชั่วโมงจะผ่านพ้นไปโดยเร็ว

ในที่สุด นาทีสุดท้ายก็มาถึง......

ลุงชัยรีบเข้าไปในห้องหนังสือ เตือนด้วยความตื่นเต้นยินดี “คุณหนู ถึงเวลาแล้ว”

เขาคิดจะอุ้มอรัล แต่อรัลกลับผลักเขาออก

ใบหน้าของเด็กน้อยซีดและริมฝีปากคล้ำลงเล็กน้อย ถึงแม้สองขาแทบจะงออยู่รอมร่อ แต่ก็ยังยืดเหยียดตรง

เขามองไปยังเวธัสซึ่งอยู่ที่โต๊ะตรงข้าม

ชายหนุ่มกำลังทำงานเอกสาร แม้แต่จะเหลือบมองเขาเป็นพิเศษก็ไม่มี

อรัลเดินเข้าไปหาเขา เงยหน้าขึ้น และพูดอย่างเคร่งขรึมจริงจัง “คุณพ่อครับ คุณพ่อเคยสัญญากับผมว่าจะให้ตำแหน่งออกแบบวิลล่ากับน้าณิชา”

น้าณิชา?

ไม่ใช่ว่าแม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็นหรือไง

ไม่เท่าไรก็เรียกอย่างสนิทสนมขนาดนี้เลยเหรอ

ดวงตาเรียวรีของเวธัสหรี่ลง น้ำเสียงนิ่งสงบบางเบา “เธอสุขภาพไม่ดี และขอลาป่วย ดังนั้นจึงไม่มีความสามารถเหมาะสมกับโครงการนี้”

เมื่ออรัลได้ยินว่าเวธัสตั้งใจโกหกเขา จึงพูดซ้ำอย่างดื้อรั้น “คุณพ่อสัญญากับผมแล้ว!”

“ลุงชัย พาคุณหนูไปทานของว่าง” เวธัสเปลี่ยนเรื่อง แล้วเหลือบมองลุงชัยอย่างเฉยเมย

ลุงชัยตอบรับคำสั่งทันที

“ครับ”

ลุงชัยต้องการพาเด็กน้อยไปยังห้องอาหารชั้นล่าง

แต่อรัลกลับวิ่งว่องไวเข้าห้องนอน

พลันเกิดเสียงดังปัง ประตูถูกกระแทกปิด เขาขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่พูดกับลุงชัย และไม่ทานอะไรเลย ลุงชัยอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เวลาคุณหนูดื้อรั้นนั้นน่ากลัวมาก!