กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 23

น้ำค้างแข็งอันน่าสะพรึงกลัวควบแน่นในก้นบึ้งดวงตาของเวธัส บาดลึกถึงกระดูกรุนแรงกว่าลมหนาวเย็นยะเยือกในฤดูหนาว

เขาก้าวเข้าไปอุ้มเด็กน้อยขึ้น เมื่ออุ้มขึ้นมาถึงได้พบว่าอุณหภูมิในร่างกายเขาสูงจนน่ากลัว

อรัลเป็นไข้!

บ่ายสองโมง

โรงพยาบาลเอกชนของอรัลให้น้ำเกลือเด็กน้อย

ชาลีในฐานะเพื่อนเลวของเวธัสที่ชีวิตเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องเล่นๆ เมื่อได้รู้สถานการณ์นี้ก็ยังตามมา

“ทำไมอรัลตัวร้อนขนาดนี้ นี่เกือบจะสี่สิบองศาแล้ว......”

ชาลีสวมเสื้อหลากสี ปลดกระดุมสองเม็ดบน จงใจโชว์กระดูกไหปลาร้าเซ็กซี่

คู่ดวงตาดอกท้อหรี่มอง นั่งตรงหัวเตียงของเด็กน้อย และวางฝ่ามือใหญ่บนหน้าผากเพื่อทดสอบอุณหภูมิ

ดวงตาที่ซับซ้อนของเวธัสจับจ้องไปยังเด็กน้อยบนเตียง ความกังวลค่อยๆ คืบคลานเข้ามา

“ไอ้ตัวร้าย! ทั้งที่รู้ว่าอรัลเป็นเด็กคลอดก่อนกำหนด ทำไมนายไม่รู้จักยอมให้เขาบ้าง ถ้าเขาป่วยจนมีปัญหาทางสมองขึ้นมา ต่อไปจะทำยังไง”

ชาลีเป็นลูกชายคนโตของตระกูลรุ่งโรจน์ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ เติบโตมาพร้อมกับเวธัส ยังคงพูดแทงใจเวธัสต่อ

เวธัสจ้องมองเขาอย่างเย็นชา และโต้กลับอย่างเย็นเยียบ “คนเลวพูดอะไรก็มีแต่เรื่องเลวๆ”

“เหอะ......”

กันญ่าฟังการสนทนาของทั้งสอง รู้ว่าถึงเวลาแล้วที่ตนต้องแสดง “คุณเวธัสคะ ฉันเห็นว่าคุณก็เหนื่อยมานานแล้ว ทำไมคุณไม่ไปพักสักหน่อยล่ะ ฉันจะดูแลเด็กน้อยเองดีไหมคะ”

“ไม่จำเป็น” เวธัสปฏิเสธของเสนอของเธอตรงๆ

อรัลเป็นลูกชายของเขา เขาจะไปพักผ่อนเวลานี้ได้อย่างไร

กันญ่าเห็นเขายืนกราน ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่อยู่คอยดูแลเด็กน้อยเป็นเพื่อนเขาต่อไป แต่กระทั่งถึงดึกเด็กน้อยก็ไข้ไม่ลดลงเลย กันญ่าต่อสู้กับความง่วงดวงตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่

ในท้ายที่สุด เวธัสได้จัดรถมารับพาเธอกลับไปส่งก่อน

ชาลีผิวปากยาวเหยียด ดั่งปลายหางยกประหนึ่งจิ้งจอกเฒ่าที่ได้รู้อะไรบางอย่าง ล้อเล่นอย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “จุ๊ๆ นายนี่ไม่เข้าใจท่าทีเลยจริงๆ เมื่อครู่ไม่เห็นแววตานุ่มนวลของคุณกันญ่าเหรอ เห็นได้ชัดเจนว่าอยากให้นายบอกให้เธออยู่ต่อ......”

“ถ้านายจะมาที่นี่เพื่อดูเรื่องสนุกสนาน ตอนนี้ก็ไสหัวกลับไปได้แล้ว” เวธัสดึงขยับเนกไทอย่างหงุดหงิด

ชาลียกยิ้มมุมปาก “ฉันดูแล้วไม่เข้าใจนายกับคุณกันญ่าคนนี้เลยจริงๆ ถ้าบอกว่าไม่ชอบเธอ แต่นายใช้เวลาหลายปีมากลำบากตามหาเธอ แถมยังหมั้นกับเธออีก แต่ถ้าบอกว่าชอบ หลายปีมานี้ก็ไม่เห็นจะรู้ร้อนรู้หนาวยินดียินร้ายอะไร ยังดีที่ฉันไม่ได้รักนาย ไม่งั้นคงโกรธนายตายชัก”

ไอเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นที่แผ่นหลังเวธัส

ชาลียิ้มกริ่มเดินไปหาเด็กน้อย เนื่องด้วยเพราะพิษไข้ แก้มขาวนวลจึงแดงก่ำ ดูเหมือนนอนหลับไม่สบายตัว ปากก็เพ้ออะไรบางอย่าง

ชาลีเงี่ยหูฟัง——

“หม่ามี๊ อย่าไป......อย่าทิ้งผม......”

“คุณพ่อเคยสัญญากับผมแล้ว”

“คุณพ่อเคยสัญญากับผมแล้ว”

เริ่มต้นด้วยไม่กี่คำเบาๆ ร้องหาหม่ามี๊ จากนั้นกลายเป็นประโยค “คุณพ่อเคยสัญญากับผมแล้ว”

ราวกับว่าหากไม่มีใครตอบ เขาก็จะดื้อพูดตลอดไปชั่วฟ้าดินสลาย

บริเวณโดยรอบเงียบสงัด และท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง

ชาลีปวดใจและสงสัย หันหน้าไปถามเวธัส “ณิชาคือใคร”

ใบหน้าหล่อเหลาของเวธัสกลายเป็นน่าเกลียดเล็กน้อยในทันที

เขาก็ได้ยินที่อรัลเพ้อความฝัน แต่ไม่คิดว่าขนาดเขาไข้ขึ้นสูง ปากก็ยังจะพึมพำชื่อของณิชา!

ทั้งทั้งที่พวกเขาไม่เคยพบปะกันเลย

เป็นเพราะณิชาช่วยพูดให้เขาเมื่อวานนี้อย่างนั้นเหรอ

เมื่อเห็นสีหน้าอย่างคนท้องผูกของเขา ชาลีก็รู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้น และดูท่าทางจะสนุกด้วย

……

อรัลฝันร้ายหลายครั้ง ฝันว่าเวธัสไม่ต้องการเขาแล้ว จากนั้นฝันว่าณิชาจับได้ว่าเขาโกหก ดุว่าเขากลับกลอก และบอกว่าต่อไปเขาอย่าได้มาเจอหน้าเธออีก......

“น้าณิชา!”

อรัลอุทานออกมาและลืมตาขึ้นทันที จนไปกระทบกับบาดแผลบนแขน......