กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 31

“ใครเป็นที่รักของคุณ！” เขาคร่ำครวญ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

ณิชาไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้วจริงๆ ใบหน้าของคนตรงหน้าคนนี้เป็นน้องปัณณ์ที่รักของเธอไม่ใช่หรือ？

เธอแยกเขี้ยวยิงฟันยิ้มเล็กน้อย มีความน่ารักไร้เดียงสาเล็กน้อย กลับมีท่าทียั่วสวาทอย่างมาก เธอได้จับคางของเขาแล้วเข้าไปใกล้ “ก็คุณไม่ใช่หรือไง？ห้ามขยับ ให้ฉันได้จุ๊บหน่อย ไม่เจอกันทั้งวัน ฉันคิดถึงเธอมากเลย……”

ม๊วฟ！

รอยจูบได้ติดอยู่คางของเวธัสเต็มๆ

ณิชาได้จุ๊บอย่างพรวดพราดไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย นี่ทำให้เส้นสีดำปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเวธัสนั้น และเส้นเลือดนูนโป่งขึ้นมา

“อย่าขยับไปมา มิเช่นนั้นอย่าโทษผมหากผมจะโยนคุณลงไปนะ！”

……

เวธัสได้พาณิชาไปที่โรงแรมฝั่งตรงข้ามพร้อมกัน หยิบบัตรเอทีเอ็มออกมาอย่างดุดัน และวางเเรงๆ ลงบนตรงโต๊ะเคาน์เตอร์ข้างหน้าที่แสนเย็นเยือกนั้น “เปิดห้องพัก หนึ่งห้อง”

พนักงานสาวที่อยู่เคาน์เตอร์ข้างหน้า เงยหน้าขึ้นมองดูเวธัส และได้แสดงออกถึงสายตาที่หลงใหล

โอ้พระเจ้า ช่างเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเหลือเกิน

มีลักษณะคุณสมบัติที่พิเศษ หล่อเหลายิ่งกว่าหนุ่มวัยละอ่อนและหน้าตาดีที่โด่งดังพวกนั้นเลย

เวธัสไม่ค่อยปรากฏในที่สาธารณะมากนัก พอปรากฏตัวก็ถูกผู้คนไม่น้อยที่หมายเป็นคู่จินตนาการ

เห็นได้ชัดว่า ณ ตอนนี้ก็เป็นสถานการณ์เช่นนี้……

เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักหน่วง และย้ำว่า “ผมบอกว่าเปิดห้องพัก”

“ได้ค้ะ คุณผู้ชาย！” พนักงานสาวได้สติขึ้นมาทันที และยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เธอคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่เหมาะสมและอ่อนโยนที่สุด “ไม่ทราบว่าคุณต้องการห้องพักที่อยู่ชั้นไหนหรือคะ？วันนี้ชั้นที่ยังคงมีห้องพักเหลืออยู่คือชั้นที่14 ชั้น17และชั้น23……”

“ชั้นที่23”

“โอเคค่ะ งั้นไม่ทราบว่าคุณต้องการห้องพักหันไปทางทิศไหนหรือคะ？พวกเรามีห้องพักที่หันไปทางทิศตะวันออกและทิศใต้……”

“หันไปทางทิศใต้”

เวธัสเริ่มหงุดหงิดแล้ว

แต่พนักงานสาวใจเต้นแรงไม่หยุด เสียงนี่มันช่างน่าฟังเหลือเกิน น้ำเสียงที่นุ่มนวล น่าฟังซะยิ่งกว่ารนักร้องอะไรนั่นอีก

รอยยิ้มที่เธอบีบออกมายิ่งคลุมเครือยิ่งขึ้น และเธอก็จงใจเพิกเฉยต่อญิชาที่มึนเมาอยู่ แล้วขยิบตาไปทางเขา “โอเคค่ะ ไม่ทราบว่าคุณต้องการบริการที่พิ……”

“หากคุณยังพูดอีกหนึ่งคำ ผมให้คุณได้ลาออกจากงานตอนนี้แน่นอน”

พนักงานสาว “……” จินตนาการนั้นบุบสลายแล้ว ผู้ชายคนนี้ช่างเย็นชาเหลือเกิน

……

ในตอนที่เวธัสได้อุ้มณิชาไปถึงห้องเพรสซิเดนท์สูทที่ชั้น23แล้ว เธอนั้นสับสนมึนงงไปหมด ไม่สามารถแยกแยะทิศทางได้เลย

ขนตาอันบางและยาวของเธอสั่นไม่หยุดเลย ในขณะที่เวธัสจะอุ้มเธอไปที่เตียงใหญ่เพื่อพักผ่อนนั้น ทันใดทันเธอไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนกันแน่ ได้คว้าคอปกเสื้อของเวธัส และพลิกตัวไปกดทับเขาบนเตียง

บนเตียงสะอาดสีขาวขนาดใหญ่ ชุดสูทสีดำของเขาดูสะดุดตามากขึ้น

เธอได้นั่งทับบนตัวของเขา เส้นผมที่ยุ่งเหยิงนั้นได้อยู่บนบ่า แววตาที่มาพร้อมกับความมีเสน่ห์สง่าราศี นิ้วชี้ได้ยกคางของเวธัสขึ้นเบาๆ “คุณ คุณหน้าเหมือนปัณณ์ของฉันมากเลย！”

“……”น้ำเสียงของเวธัสเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที “ณิชา ลงมา！”

“ฉันไม่！ปัณณ์ของฉันจะร้องเพลงปลอบฉัน คุณก็ต้องร้องเพลง คุณก็ต้องปลอบฉัน……”

นัยน์ตาทอแววคู่นั้นของณิชาราวกับมีหมอกหมองหม่นปนอยู่ แต่กลับสั่งด้วยน้ำเสียงที่แหบหยาบโดยตั้งใจ

เนื่องจากเธอได้นั่งทับอยู่บนหน้าท้องของเขา ด้วยการหายใจขึ้นๆ ลงๆ ของเขา จึงรู้สึกได้ชัดเจนว่าอุณหภูมิร่างกายของหญิงสาวนั้นสูงขึ้นหลังจากมึนเมาแล้ว จึงทำให้ลมหายใจของเขาไม่คงที่

รอบตัวเวธัสล้อมรอบไปด้วยอันตราย “ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ณิชา ลงมา”

“ดุอะไรขนาดนั้น？อย่านึกว่าคุณมีหน้าตาเหมือนปัณณ์ของฉันแล้ว ฉันก็จะกลัวคุณ？เหอะ” ณิชาขี้งอนยิ่งกว่าเขาอีก ทำปากจู๋ด้วยริมฝีปากแดงก่ำของเธอ และพึมพำอะไรบางคำที่คลุมเครือออกมา และจากนั้นก็เริ่มดึงกระดุมเสื้อของเธอ

“ทำไมรู้สึกร้อนมากเลย คุณร้อนไหมอ่ะ？หือ ทำไมกล้ามอกของคุณแข็งจังเลย……”

ขณะที่โยนเสื้อกันหนาวออก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างเต็มปอด และยังจิ้มหน้าอกของเขาด้วยปลายนิ้วซีดขาวราวกับปลายต้นหอม ได้จิ้มโดนกล้ามอกแน่นๆ

เวธัสเงยหน้าเห็นผิวพรรณที่ขาวเปล่งปลั่งราวกับน้ำนมนั้น เส้นเลือดได้นูนโป่งบริเวณหน้าผากทีละเส้น ทีละเส้น และนูนออกมาหมด……

ณิชาดึงไม่ออกสักที และรู้สึกเบื่อหน่าย เธอเม้มริมฝีปากและอยากจะคลานไปที่พื้นที่ว่างบนเตียงเพื่อพักผ่อน “คุณไม่น่ารักเท่าปัณณ์ของฉันเลย……”