กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 102

ณิชาคิดว่าวันนี้ก่อนที่เธอจะออกจากบ้านเธอคงไม่ได้ดูฤกษ์มา

เธอจ้องไปที่ชุดเดรส คราบสกปรกบนหน้าอกของเธอ เธอขมวดคิ้วอย่างเงียบๆ

ซวยจริงๆ ...

เธอกำลังจะออกจากงานเลี้ยงพอดี อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ของเธอที่จะมางานเลี้ยงคืนนี้ก็สำเร็จแล้ว ใครจะไปคิดว่าพอเธอหันกลับไปก็ไปชนกับบริกร

ไวน์หกจากถาดของบริกรและทำให้ชุดของเธอเปื้อน

แม้ว่าเธอจะไม่ซื้อชุดเอง แต่มันเป็นเงินของชาลี

ตอนนี้มันเป็นแบบนี้แล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะอธิบาย

ภายใต้การแนะนำของพนักงานเสิร์ฟ ณิชาเดินไปที่ห้องรับรองสตีรบนชั้นสองเพื่อทำความสะอาดง่ายๆ

โชคร้ายจริงๆ

แต่ทันทีที่ณิชาเข้าไปในห้องรับรอง เธอก็ได้กลิ่นหอมที่แรงมาก ซึ่งกลิ่นค่อนข้างฉุน แต่หลังจากนั้นไม่นาน แขนขาเธอก็ไม่มีแรง มือที่จับลูกบิดประตูก็ค่อยๆ ไหลลงไปกับพื้น

เธอถูกหลอก...

มีเพียงความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของณิชา และเธอพยายามอย่างมากที่จะลุกขึ้น

ในสายตาเธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคย แพรถือกระบอกฉีดยาอยู่ในมือ ในนั้นเป็นของเหลวสีน้ำเงิน เธอเดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

ภายใต้ความร่วมมือของพนักงานเสิร์ฟ แพรทิ่มเข็มเข้าไปในเส้นเลือดตรงคอของณิชา

ของเหลวสีน้ำเงินที่เย็นยะเยือกค่อยๆ ไหลเข้าสู่ร่างกายของณิชา จากนั้นก็ไหลไปทั่วร่างกาย

“ณิชา เมื่อกี้เธอได้ใจมากใช่ไหม เธอได้หน้าไปเต็มๆ และยังขังแม่ของฉันไว้ในห้องน้ำ ฉันจะทำเพื่อเธอเดี๋ยวนี้ และปล่อยให้เธอเป็นของเล่น หึหึ แค่คิดก็สนุกแล้ว”

แพรกดของเหลวสีน้ำเงินทั้งหมดเข้าไปทีเดียวหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ณิชาก็ไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเธอเป็นอัมพาต แก้มของเธอเป็นสีแดงเข้มมาก

ความรู้สึกเหมือนมีแมลงนับไม่ถ้วนปีนป่ายตามร่างกาย...

นี่คืออะไร?

ทำไมเธอถึงทรมานจัง?

ไม่ เธอไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้ได้ เธอจะต้องไม่แพ้แพร

ณิชากัดปลายลิ้นของเธอ และความเจ็บปวดทำให้เธอแทบจะไม่มีสติ เธอฉวยโอกาสตอนที่แพรและพนักงานเสิร์ฟเผลอ ก่อนจะพุ่งตัวออกไปอย่างทุลักทุเล

แพรไม่คิดว่าณิชาจะมีแรงต้านหลังจากถูกฉีดยา

พนักงานเสิร์ฟรีบดึงเธอไว้ “คุณแพร คุณเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไอ้โง่ เร็วเข้า รีบตามณิชาไป! เธอห้ามปล่อยให้เธอหนีไป… ” แพรล้มลงกับพื้นด้วยท่าทางเขินอาย แต่กรีดร้องอย่างโกรธเคือง พนักงานเสิร์ฟไม่กล้าที่จะรออีกต่อไป เธอจึงรีบออกไป

และหลังจากที่ณิชาออกจากห้อง สติของเธอก็เกือบจะไม่มีแล้ว

ความรู้สึกเหมือนเหยียบพื้นนุ่มๆ แต่เหยียบไม่สุด...

เธอร้อนมาก ร้อนมาก

อยากกระโดดลงในถังน้ำแข็ง...

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและต้องการจะโทรขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อไปถึงมุมทางเดิน เธอก็หมดแรงและล้มลงกับพื้น

จู่ๆ ก็มีฝ่ามือขนาดใหญ่คู่หนึ่งโอบกอดเธอแน่น...

การมองเห็นของณิชาเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ ในภวังค์ เธอเห็นใบหน้าที่ค่อนข้างคล้ายกับปัณณ์ เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เธอจับชายเสื้อของเขาไว้ เธอขอร้องอย่างน่าเห็นใจและหมดหนทาง

“พาฉันออกไป พาฉันออกไป...คุณเวธัส...”

ฐานภพยังคงตื่นเต้นตอนที่ณิชายื่นแขนมาโอบรอบตัวเขา

เขาคิดว่าในที่สุดเธอก็รับรู้ถึงความดีของเขา...

แต่เมื่อเขาได้ยินคำว่า “คุณเวธัส” จากปากของเธอ หัวใจของฐานภพก็จมดิ่งลงไป มันเต็มไปด้วยความโกรธ

“ทรมาน ช่วยด้วย...”

ณิชาเปิดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย สติของเธอไม่มีแล้ว เธอร้องขอความช่วยเหลือโดยสัญชาตญาณ

ฐานภพสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขาดูเคร่งขรึม ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้น