กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 11

ใต้ตึก ณิชาพาปัณณ์เดินจากไป

ปัณณ์ถอดแว่นดำออก แววตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แล้วพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า “ผู้ชายคนนี้ใจร้ายเกินไป หม่ามี๊จะไปรู้สึกกับเขาไม่ได้เด็ดขาดนะ”

ณิชา “เดิมทีแม่ก็ไม่รู้สึกดีอะไรกับเขาอยู่แล้ว”

“ถ้าพวกหม่ามี๊อยู่ด้วยกัน เขาต้องทำไม่ดีกับผมแน่ๆ เลย เพื่อความปลอดภัยของหนู หม่ามี๊ต้องอยู่ให้ห่างๆ เขาไว้ เข้าใจไหมครับ?”ปัณณ์เปลี่ยนกลยุทธ์อีกแล้ว แล้วก็เกาะไปที่เขาเล็ก ๆ ของเธอ และเริ่มอ้อนเธอ

ณิชา “...”

อาจจะเป็นเพราะปัณณ์ไม่มีพ่อทั้งแต่เด็ก ก็เลยอ่อนไหวง่ายมาโดยตลอด

รวมถึงรำคาญผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ณิชา

ไม่ว่าจะผู้ใหญ่หรือว่าเด็ก

อยู่ๆ ก็ต้องมาประจันหน้ากับฐานภพ ในใจเขาเป็นกังวล ว่าถ้าเธออยู่กับฐานภพเธอจะต้องละเลยเขาแน่ๆ

“เขามีเมียน้อยไม่มีความรับผิดชอบ ไม่เหมือนปัณณ์ที่เป็นเด็กดี ฉลาด ใจกว้าง ทำได้ทุกอย่าง ด่าจนเมียน้อยต้องหลบไปเลย ปัณณ์จะเป็นเด็กดี ต่อไปก็จะดูแลแม่เหมือนกัน ไม่เอาเขาแล้วได้ไหม?”

หัวใจของณิชาอ่อนระทวยไปหมด เธอก้มศีรษะลงและจูบที่หน้าผากของเด็กน้อย

“แม่ไม่มีทางอยู่กับเขา แม่แคร์แค่หนู พอใจไหม?”

ปัณณ์พอใจเป็นอย่างมาก รีบปล่อยวางอารมณที่ไม่ดีพวกนั้น แล้วชี้ไปที่แก้ม “หนูอนุญาตให้หอมตรงนี้”

“แม่ทาลิป เดี๋ยวกลางคืนล้างเครื่องสำอางแล้วค่อยหอมนะ?”

ปัณณ์รีบชม “หนูชอบแบบที่หม่ามี๊ไม่ทาอะไรมากกว่า ดูสดชื่นและมีเสน่ห์มาก”

ณิชามีความรู้สึกแบบที่อธิบายไม่ถูก

“ไปเรียนพูดแบบนี้มาจากไหน?”

“ในเน็ตครับ” ปัณณ์ตอบคำถามแบบเท่ๆ

ณิชา “......”

ต่อไปต้องเลิกให้ลูกชายใช้เน็ตแล้ว วันๆดูแต่อะไรก็ไม่รู้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนหยอก!

ที่สำคัญคือลูกชายอายุยังไม่ถึงสี่ขวบ แม้แต่ตัวอักษรยังจำไม่หมด

อรัลเดินตามสองแม่ลูกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ตอนที่เห็นณิชาก้มหน้าจูบที่หน้าผากของปัณณ์ แล้วก็เห็นปัณณ์ทำท่าอ้อนขอกอดณิชาด้วย ในใจของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา

ถ้าสมมุติว่า เขามีหม่ามี๊เหมือนกัน...

อาจจะอ้อนแบบนี้ในอ้อมกอดของหม่ามี๊?

แต่น่าเสียดายที่คุณพ่อไม่ยอมบอกว่าแม่คือใคร และห้ามไม่ให้เขาถามด้วย

ทันใดนั้น ตอนที่เขาเหม่อลอย ณิชาที่อยู่ไม่ไกลก็หันกลับมา...

ตัวของอรัลยืนแข็งทื่อ เขาประหม่าจนรีบหลบไปซ่อนอยู่หลังเคาน์เตอร์เครื่องประดับ

ใจเต้นตึกตัก...

เขาไม่รู้เหมือนว่าว่าทำไมต้องหลบ?

อาจเป็นเพราะว่าพฤติกรรมการสะกดรอยตามและการแอบดูของเขา มันเหมือนกับขโมยที่พยายามหาการปลอบโยนจากความสุขของผู้อื่น แม้จะเล็กน้อยก็ตาม

ณิชาไปที่เคาน์เตอร์เก็บของซึ่งอยู่ตรงข้ามเพื่อรับโมเดลรถแข่งที่ฝากไว้

แต่ไม่รู้ว่าทำไม กุญแจรถเหมือนจะใช้ไม่ได้แล้ว

ณิชาไม่รู้จะทำยังไงเลยให้พนักงานช่วยจัดการให้

ปัณณ์ฟังณิชาบ่นอย่างเงียบๆ ยืนรอเธอกลับมาอยู่ตรงหน้าประตู มือทั้งสองข้างของเขาอุ้มกระเป๋าถือของณิชาเอาไว้