กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 111

เด็กน้อยลักษณะคล้ายกับปลาไหลบนเขียง แถมยังดิ้นเคลื่อนไหวไม่หยุด เวธัสใช้แขนข้างเดียวคล้องเขาไว้ก็ยังดูเหมือนจับเขาไม่แน่นพอ

โชคดีที่บริเวณกลางสระว่ายน้ำมาถึงริมสระไม่ถือว่าไกลมากนัก

เวธัสเป็นคนที่ว่องไวจนเร็วมาก ชั่วพริบตา จึงเกาะราวจับสระว่ายน้ำตรงขอบสระได้

จากนั้นเขาก็ขึ้นขอบสระ พร้อมทั้งมีน้ำไหลหยดติ๋งๆ จากร่างกายของเขาจนหยดลงสู่พื้น

เวธัสใช้หลังฝ่ามือจัดการเด็กน้อยวางลงบนพื้นอย่างเรียบร้อย

ปัณณ์ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ เขาจะเอาตัวเองมาวางที่พื้น ส่วนความเคลื่อนไหวจากกำปั้นเล็กๆ ชนเข้ากับอากาศแทน

เนื่องจากความเฉื่อยช้า จึงถอยไปทางด้านหลังสองก้าว

ดวงตากลมโตของปัณณ์ คอยชะเง้อมองเวธัสในชั่วพริบตา

เสื้อและกางเกงของเวธัสเปียกชุ่มไปทั้งตัว เขาจึงปลดกระดุมและเข็มขัดออกตามปกติ เพื่อถอดเสื้อผ้าที่เปียกโซกบนตัวออก จนเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนและแข็งแกร่งสวยงาม

ซิกแพคที่สมบูรณ์มาก แผงไหล่อันผึ่งผาย ดวงตาดำคมกริบที่เต็มไปด้วยความหยิ่งทะนงตนตามแบบฉบับผู้บังคับบัญชา

ปัณณ์เพิ่งเคยเห็นร่างกายที่กำยำทรงพลังแบบนี้เป็นครั้งแรก จนต้องอ้าปากค้าง..

จึงแอบกำหมัดแน่นและยกแขนขึ้นเพื่อเบ่งกล้ามบ้าง

เมื่อเบ่งอยู่สักพัก คล้ายว่าจะเป็นแค่ไขมันเท่านั้นเอง ซึ่งไม่ได้เป็นกล้ามที่งดงามเหมือนปีศาจกษัตริย์นั่นเลย น่าเศร้าชะมัด

“คุณเวธัส เสื้อคลุมอาบน้ำครับ...” ลุงชัยเอาเสื้อคลุมอาบน้ำสีเข้มของผู้ชายมาให้

เวธัสรับเสื้อคลุมติดมือมาสวม และจัดการใช้สายรัดผูกเอวหลวมๆ เอาไว้

จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมสั้นที่มีน้ำเริ่มหยดออกมา ทุกการเคลื่อนไหวช่างสง่างามทั้งสิ้น...

ปัณณ์เบะปากเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าตัวเองร่างกายโป๊เปลือยล่อนจ้อน จึงชะเง้อมองลุงชัย

ลุงชัยพอคลำทางอารมณ์ของปัณณ์ได้แล้ว

พริบตาเดียวก็เอาชุดนอนลายสปอนจ์บ็อบของเด็กของเขาเอามาให้ เพื่อจะเตรียมใส่ให้เขา...

“เดี๋ยวก่อนครับ ทำไมชุดนอนผมถึงได้ปัญญาอ่อนขนาดนี้ล่ะครับ?” ปัณณ์ใช้มือต่อต้านชุดนอนเด็กลายสปอนจ์บ็อบ ด้วยสีหน้ารังเกียจเต็มที

ลุงชัยอึ้งไปทันที “คุณหนูครับ เมื่อวานนี้ยังชมไม่หยุดปากอยู่เลยว่าชุดนอนตัวนี้มันน่ารักมากอยู่ไม่ใช่เหรอครับ?”

ปัณณ์ใช้ชีวิตอยู่กับณิชาตั้งแต่เด็ก ณิชาหวังให้ลูกชายเป็นเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ดังนั้นจึงเลือกซื้อเสื้อผ้าให้เขาในแบบสิ่งที่เด็กสนใจ เช่นตัวโมเดลเอย รูปตัวอักษรเอย ตัวการ์ตูนอนิเมะเอย

ปัณณ์พักอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยอยู่นาน พอไม่เห็นณิชา ทำได้แค่คิดถึง จึงให้ลุงชัยออกไปซื้อชุดสไตล์เดียวกันกับที่เคยพักที่หมู่บ้านออเรนจ์ก่อนหน้านี้

ก่อนหน้านี้ก็ยังถูกใจมาก แต่ตอนนี้ดูจากสถานการณ์แล้ว...

ทำไมถึงได้น่าอายได้ขนาดนี้?

“ผมจะเอาชุดที่เหมือนกับปีศาจกษัตริย์!” เขายกมือเล็กๆ ขึ้น พร้อมทั้งพูดอย่างเท่

ลุงชัยไม่เข้าใจสภาพอารมณ์ของเจ้าตัวน้อย แต่ยังพูดเอาใจอย่างอ่อนโยน “ตกลงครับ พรุ่งนี้ผมจะให้ช่างตัดเสื้อผ้ามาวัดตัวคุณหนูเลย แต่ตอนนี้ใส่เสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”

ปัณณ์อ้าแขนขึ้น เพื่อให้ลุงชัยได้ใส่เสื้อผ้าให้เขาอย่างเรียบร้อย มือเล็กๆ ยังแสร้งทำทีรัดเข็มขัด ซึ่งเป็นการกระทำเฉกเช่นเดียวกับเวธัสอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

เด็กๆ อายุประมาณนี้ ความสามารถในการเลียนแบบเก่งกล้าที่สุดแล้ว

ไม่ว่าผู้ใหญ่จะทำอะไร เขาก็จะทำทุกอย่างตามด้วยสัญชาตญาณของเขา...

เวธัสเช็ดผมจนแห้งเรียบร้อย จึงเอนหลังพิงเก้าอี้ พร้อมทั้งนั่งไขว่ห้าง อย่างเกียจคร้าน

“พูดมาสิ แกอยากจะให้พ่อตกลงเงื่อนไขอะไรกับแกบ้าง?”

ปัณณ์วิ่งเข้าหาและมาพาดอยู่ข้างเก้าอี้ของเวธัสอย่างยินดี ข้าทั้งสองข้างก็ไขว่ห้างเช่นเดียวกัน แสร้งทำที่เกียจคร้านตาม พร้อมทั้งเอามือซ้ายมายันคางเอาไว้ และจ้องมองเวธัสตาปริบๆ

“ผมต้องการให้พ่อยกเลิกกฎการออกจากบ้านของผมครับ เด็กต้องออกไปเที่ยวดูโน่นดูนี่เยอะๆ พ่อให้ผมอยู่แต่ในบ้านอย่างเดียว จนผมอึดอัดจะตายอยู่แล้วครับ”

ผู้ใหญ่กับเด็กเล็ก หน้าตาและลักษณะท่าทางทุกอย่างกลับเหมือนกับทุกกระเบียดนิ้ว ช่างเก่งกล้าสามารถจริงๆ

ลุงชัยแอบถ่ายรูปตอนที่พ่อลูกคุยกันเอาไว้