กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 112

ณิชาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบอยู่จนมันดับลงอย่างมึนงง

บนโต๊ะหนังสือ แสงโคมไฟที่กำลังสาดส่องหน้าจอที่ดำมืด จนสะท้อนคิ้วตาใบหน้าอันสงบเสงี่ยมของเธอ

เธอชัดเจนมาก ว่าการออกแบบฉบับนั้นสำหรับคนที่ออกแบบนั้นมันหมายความว่าคืออะไร ดังนั้นแบบร่างการออกแบบของเธอ เธอดูแลดีมากมาโดยตลอด และยิ่งสถานการณ์ต้นฉบับในการแข่งขันครั้งนี้แล้วด้วย เธอทำชิ้นงานเสร็จที่บ้านทุกอย่าง

โดยที่ไม่มีใครเข้ามาที่บ้าน และเป็นไม่ได้ที่จะถูกขโมยสักนิด...

หรือจะเป็นสิดา?

ไม่น่าจะใช่!

ยังมีช่องโหว่อยู่อีกหนึ่งจุด--

วันนั้นที่แพรบุกเข้ามาแถมเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอทั่วบ้าน

ซึ่งตอนนั้นต้นฉบับแบบร่างวางอยู่บนโต๊ะ แพรคงเจอในตอนนั้นแน่นอน ดังนั้นเธอจึงเอาต้นฉบับออกแบบของตนเองแย่งส่งเข้าแข่งขันก่อนตนเอง จนส่งผลให้ต้นฉบับตัวจริงถูกใส่ร้ายว่าเป็นการลอกเลียนแบบไปเสียนี่!

……

เวลาย่ำค่ำ สำนักงานใหญ่ของบริษัทเอสพี จิวเวลรี่

โซนย่านธุรกิจที่รุ่งเรืองที่สุดของเมืองพร ตำแหน่งภูมิศาสตร์อันเหนือกว่า ตึกสูงระฟ้าตั้งตระหง่านตั้งอยู่เรียงราย

ผู้หญิงที่เป็นคนรับผิดชอบกดวางสายโทรศัพท์ พร้อมทั้งชะเง้อมองผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานอย่างพินอบพิเทา

“คุณน้ำตาลคะ ได้ยกเลิกคุณสมบัติในการเข้าแข่งขันของณิชา ตามที่คุณได้สั่งไว้แล้วค่ะ” ตุ๊กผู้ที่มีอายุสี่สิบกว่าปีแล้ว ถือว่าเป็นบุคคลที่ไว้วางใจของคุณย่าศิริจันทร์และเป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงในการช่วยเหลือน้ำตาลในการแข่งขันการออกแบบเครื่องประดับในครั้งนี้ด้วย

น้ำตาลส่งยิ้มหวานให้ “เลยต้องมารบกวนคุณตุ๊กเลยค่ะ”

“ไม่รบกวนอะไรหรอกค่ะ เรื่องนี้ถือว่าเป็นงานในส่วนที่ฉันรับผิดชอบค่ะ” ตุ๊กถามกลับด้วยความสงสัยด้วยท่าทางพอเหมาะพอดี “ขอแค่เรื่องนี้ อย่าเที่ยวไปบอกกับคุณย่าได้มั้ย? การแข่งขันครั้งนี้คุณย่าให้ความสำคัญมากค่ะ”

น้ำตาลเป็นคนรินน้ำอุ่นให้ตุ๊กแก้วหนึ่ง พร้อมทั้งขยิบตาให้อย่างขี้เล่น “ก็เพราะว่าให้ความสำคัญนี่แหละค่ะ ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากให้คนร้ายประเภทเที่ยวไปลอกเลียนแบบมาทำลายความรู้สึกของคุณย่าค่ะ”

“ช่วงนี้คุณย่าอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆ ค่ะ ซึ่งต้องให้คุณน้ำตาลเข้ามาจัดการให้ทุกอย่าง” ตุ๊กรับแก้วน้ำมา พร้อมทั้งยิ้มให้อย่างชื่นชม “คุณน้ำตาลคำนึงถึงถึงคุณย่าทุกเรื่องจริงๆ ค่ะ คุณย่ารู้แล้วต้องดีใจมากแน่ๆ ค่ะ”

“น้ำตาลก็แค่รู้สึกปวดใจเพราะว่าคุณย่าอายุมากแล้วค่ะ แถมยังต้องมากังวลกับเรื่องพวกนี้อีกคุณตุ๊กวางใจเถอะค่ะ รอวันที่ฉันคัดกรองต้นฉบับในรอบสุดท้ายเสร็จแล้ว ฉันจะส่งไปให้คุณย่าดูผ่านหูผ่านตาก่อนค่ะ” น้ำตาลเผยอริมฝีปากเล็กน้อยอย่างงดงาม

“งั้นฉันรอฟังข่าวดีจากคุณแทนคุณย่าก็แล้วกันค่ะ”

“ดึกมากแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะให้คนขับรถไปส่งคุณกลับบ้านก่อนนะ?” น้ำตาลชี้เวลาตรงนาฬิกาข้อมือ เพราะตอนนี้ใกล้จะสามทุ่มแล้ว

ตุ๊กแสดงความสงสัยออกมา “คุณน้ำตาล คุณยังไม่เลิกงานเหรอคะ?”

“แบบร่างออกแบบในการเข้าแข่งขันมันเยอะมากค่ะ ฉันขออยู่อีกสักพักเพื่อคัดเลือกแบบร่างกับทีมกรรมการดีกว่าค่ะ”

ตุ๊กชื่นชมน้ำตาลมากยิ่งขึ้น

จนคิดอยู่ในใจว่าอีกเดี๋ยวกลับไปอยู่ข้างๆ คุณย่า จะพูดชื่นชมเธอสักรอบ

น้ำตาลยืนมองส่งตุ๊กกลับบ้าน และค้นหาแบบร่างการออกแบบของณิชาหนึ่งใบนั้นซึ่งอยู่ในกองที่ถูกคัดกรองมาแล้ว

เธอออกแบบแหวนวงหนึ่ง ทันสมัย แปลกใหม่ พร้อมทั้งสามารถสวมใส่ได้หลายงาน แถมยังเลือกวัสดุและการผสมสีที่สะดุดสายตาเป็นอย่างมาก

เธอแสยะยิ้มออกมา พร้อมทั้งหยิบแบบร่างการออกแบบนั้นทิ้งลงไปในเครื่องทำลายเอกสาร

เมื่อเครื่องทำลายเอกสารทำงาน รูปร่างการออกแบบบอันสมบูรณ์แบบถูกฉีกเป็นเส้นกระดาษยาวๆ จนกลายเป็นขยะ

……

เช้าตรู่ณิชาก็เห็นคลิปอื้อฉาวของแพร ซึ่งเป็นคลิปที่มีความละเอียดอย่างชัดเจนระหว่างเธอกับผู้ชายสามคน จุดสำคัญคือถูกพรางหน้าเอาไว้ แต่ใบหน้ารูปไข่อันสวยงามของแพรกลับเด่นหราขึ้นมา

คลิปวิดิโอถูกแชร์ในโลกออนไลน์อย่างบ้าคลั่ง...

คอมเม้นท์ด้านล่างต่างเม้นท์กันอย่างสกปรกทุกบรรทัด ยิ่งไปกว่านั้นคือมีคนสอบถามกันอย่างเปิดเผย แพรคืนหนึ่งราคาเท่าไหร่ เซ็กหมู่ได้มากสุดกี่คนต่อครั้ง แล้วสามารถจัดชุดเกมสนุกชุดใหญ่มากกว่านี้มั้ย?

“คุณครับ ถึงแล้วครับ” ในเวลานั้น คนขับรถได้เตือนสติณิชาว่าถึงที่หมายแล้ว

ณิชาจ่ายเงินและลงจากรถ

บ้านพักฐานภพอยู่กลางหุบเขา เป็นบ้านพักหลังเล็กที่โดดเด่นหลังเดียว สไตล์การตกแต่งหรูหรา สถาปัตยกรรมผนังสีขาวหลังคาสีดำมีสไตล์อย่างโดดเด่นเป็นอย่างมาก

พ่อบ้านของตระกูลสนธิไชยสนิทกับณิชา พร้อมทั้งเชื้อเชิญเธอเข้าภายในห้องโถงของบ้านพักอย่างเคารพ

ภายในห้องโถง พ่อบ้านให้บ่าวไพร่นำน้ำชามาเสิร์ฟให้เธอ

“คุณณิชา กรุณาสักครู่นะครับ คุณหญิงกับคุณผู้ชายออกไปทำธุระข้างนอกแล้วครับ…” ตอนที่พ่อบ้านพูดคุยอยู่นั้น บริเวณหัวคิ้วยังแสดงความเหนื่อยล้าออกมาเล็กน้อย

เดิมทีณิชาอยากจะมาหาแพร จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังลั่นดังมาจากชั้นสอง เสียงมันเดี๋ยวก็แหลมปรี๊ดอีกสักพักก็ทุ้มต่ำ ราวกับสัตว์ตัวน้อยที่กำลังกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แถมยังมีเสียงเขวี้ยงสิ่งของแตกกระจายตามมาติดๆ ——

“อีคนชั้นต่ำ นังณิชา แกทำร้ายฉัน!”

“กูจะฆ่ามึง!”

“อย่าเข้ามา พวกแกอย่าเข้ามานะ…”

“ช่วยฉันด้วย พี่ภพ พี่อยู่ที่ไหน รีบมาช่วยฉันเร็ว…”

นี่เป็นเสียงแหกปากที่ณิชาคุ้นเคยมาก แพรนั่นเอง

เธอชะเง้อมองพ่อบ้านอย่างแปลกใจ

ตอนนี้พ่อบ้านไม่สนใจณิชาอีกแล้ว แถมยังกวักเรียกบ่าวรับใช้สาวๆ ให้เข้ามารวมตัว พร้อมทั้งกล่าวอย่างร้อนอกร้อนใจ “เร็วเข้า คุณหนูเกิดอาการคลั่งอีกแล้ว รีบเตรียมยากล่อมประสาทเร็วเข้า!”

คนกลุ่มหนึ่งตาลีตาเหลือกวิ่งขึ้นชั้นสองอย่างชุลมุน

ณิชาฉวยจังหวะเดินตามไป เพื่อจะดูว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น

บริเวณชั้นสอง ผ่านบานกระจกกั้น ณิชายืนอยู่นอกประตู พร้อมทั้งจ้องมองบรรดาบ่าวไพร่บุกเข้าไปในห้องนอนสาวแรกรุ่นสีชมพูอ่อนของแพร พร้อมทั้งจัดการดันตัวแพรที่กำลังบ้าคลั่งให้ติดกับเตียง เพื่อฉีดยากล่อมประสาทให้เธอ

ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ราวกับเคยทำแบบนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันเอง แพรผอมกะหร่องราวกับไม้จิ้มฟัน ปลายคางแหลมตอบ บริเวณใบหน้ายังคงพันผ้าก๊อซรอบๆ เส้นผมยุ่งเหยิงชี้ฟูไปทั่ว เบ้าตาลึกตาโบ๋ พร้อมทั้งพูดบ่นพึมพำอะไรสักอย่างไม่หยุดปาก

ยามเมื่อบ่าวรับใช้พวกนั้นขยับเข้าใกล้เธอ แววตาของเธอมีแต่ความหวาดกลัวและอาการต่อต้าน ซึ่งเคยเป็นคนหยิ่งจองหองพองขนแต่กลับกลายเป็นคนละคนไปแทน

คำถามณิชาที่มีอยู่ก่อนหน้าพลางติดอยู่ที่ริมฝีปากทันที จนพูดไม่ออก

ลักษณะอาการแบบนี้ของเธอ ถึงแม้ว่าตนเองจะถามอะไรก็ตาม เมื่อตกเข้าโสตประสาทหูของคนอื่น ซึ่งจงใจสร้างอุบาย ยังไงเสียใครจะเชื่อคำพูดของคนบ้าคนหนึ่งล่ะ?

ซึ่งพ่อบ้านพูดว่าคุณหญิงกับคุณผู้ชายเตรียมส่งตัวแพรไปต่างประเทศ ณิชาเองก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นนาน จึงหันหลังเดินออกทันที แต่กลับไม่คิดเลยว่าตอนที่ออกจากประตูบ้านนั้น รถยนต์ยี่ห้อแลนด์โรเวอร์สีดำเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย

ฐานภพประคองคุณหญิงเดือนลงจากรถ ซึ่งไม่สามารถปกปิดความขื่นขมและความเหนื่อยล้าที่ปรากฏบนใบหน้าของทั้งสองคน

โดยปกติณิชาก็ไม่ได้มาหาพวกเขาอยู่แล้ว จึงแสร้งทำไม่เป็นไม่เห็น และต่างแยกย้ายกันเดินมาโดยไม่สนใจสิ่งใด

ทว่าคุณหญิงเดือนตาแดงก่ำกระโจนเข้าหา พร้อมทั้งกล่าวอย่างโกรธแค้นสุดขีด “อีณิชา แกทำร้ายลูกสาวฉันจนตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาขนาดนี้ ยังกล้าเสนอหน้ากลับมาอีกเหรอ?”

“ฉันรู้ค่ะว่าคุณไม่ต้อนรับฉัน รบกวนช่วยหลบทางให้หน่อยค่ะ ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูสงบเสงี่ยมมาก

ทว่าคุณหญิงเดือนกลับไม่ได้เต็มใจตาม พร้อมทั้งขวางด้านหน้าณิชาไว้ทันที และไม่รู้ว่าฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าบิดเบี้ยวไปตามความรู้สึกเปลี่ยนไป “คลิปวิดีโอเหล่านั้นแกเป็นคนปล่อยคลิปลงในเน็ตใช่มั้ย?”

ฐานภพทำหน้าแข็งทื่อ วินาทีที่เห็นณิชาในชั่วขณะนั้น แผงอกก็กระเพื่อมขึ้นอย่างรุนแรง

แต่เขาควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าเมื่อวานนี้

เขาเดินนำมาทางด้านหน้าด้วยอย่างหน้าดำหน้าแดง ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความร้ายกาจ “ถึงแม้ว่าแพรจะหยิ่งจองหองขนาดไหน ก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้นเอง แต่แกกลับทำร้ายเธอถึงขนาดนี้ งั้นก็อย่ามาโทษแล้วกันว่าฉันไร้ความรู้สึก! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทางที่ดีที่สุดแกไปเตรียมหาทนายที่สู้คดีเก่งที่สุดในชั้นศาลเอาไว้ เพราะว่า…”

เขาพูด พร้อมทั้งจงใจลากเสียงยาว ราวกับปีศาจชั่วร้ายที่กำลังจ้องเหยื่อ--

“ฉันต้องการตัวเจ้าปัณณ์” !”

……

“ฮัดชิ้ว!”

ปัณณ์จามไม่หยุด

เขาถูสันจมูกโด่งอันเล็กๆ

มีคนกำลังคิดถึงเขาอยู่เหรอ ทำไมถึงได้จามอยู่ตลอด?

เขาสูดจมูก พร้อมทั้งพาดตัวลงบนเตียง และยกขาสั้นๆ ทั้งสองข้างขึ้น และถือโทรศัพท์เด็กอยู่ในมือ และกำลังพูดคุยอยู่กับอรัล

“ฉันแข่งชนะปีศาจกษัตริย์ เขาอนุญาตให้ฉันออกจากบ้านได้สองครั้งต่อสัปดาห์ พวกเรารีบหาโอกาสเปลี่ยนตัวกลับเร็วๆ เถอะ ฉันพอแล้วกับการถูกจองจำอยู่ในบ้านพักหลังใหญ่โตนี้แล้วสิ…”

ซึ่งในเวลาเดียวกัน อรัลกำลังตรวจสอบเอกสารอยู่ เมื่อได้ยินปัณณ์พูดออกมาแบบนี้ แววตาของเขาหม่นหมองลงทันที พร้อมทั้งเม้มริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเอาไว้ “ปัณณ์ นายคิดบ้างมั้ยว่าทำไมพวกเราถึงได้หน้าตาเหมือนกันซะขนาดนี้?”