กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 113

“ผืนโลกอันกว้างใหญ่ไพศาล พานพบสิ่งอัศจรรย์เกินคาดอยู่ทั่วหล้า” ปัณณ์พูดสุภาษิตขึ้นมา พร้อมทั้งกลิ้งตัวหมุนไปมาอยู่บนเตียง

ท่ามกลางความท้อแท้ แถมยังพาความโหยหาและความหวังมาให้

ใกล้จะถึงเวลาที่จะสับเปลี่ยนตัวกับอรัลทุกที และจะได้รู้จักหม่ามี๊แล้ว

ว้าว ปัณณ์คิดถึงหม่ามี๊มาก

คิ้วงามของอรัลย่นหากันเล็กน้อย “จะบังเอิญขนาดไหนก็จะไม่มีวันที่คนสองคนหน้าตาเหมือนกันได้ขนาดนั้น...”

“ถึงแม้ ใจฉันยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับตาแก่นั่น แต่เขาก็เป็นหลานชายในไส้ของปีศาจกษัตริย์ พวกเขาหน้าตาคล้ายกันมาก พวกเราต่างเป็นลูกชายของพวกเขาตามลำดับ พูดแบบนี้ พวกเราหน้าตาคล้ายกันก็พอจะเข้าใจได้”

หลังจากปัณณ์พูดประโยคติดตลกเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงตะลึงชั่วครู่ จู่ๆ เขาก็โก่งคิ้วอันประณีตขึ้น เพื่อส่งสัญญาณเป็นการตักเตือน “นายอย่าคิดเบี่ยงประเด็น ฉันไม่มีวันยกหม่ามี๊ยกให้นายหรอก”

อรัลเบะปากเล็กน้อย ก็ได้ จริงๆ แล้วเขาก็แค่อยากเบี่ยงเบนความสนใจของปัณณ์ เพื่อให้เขาได้อยู่ข้างกายน้าณิชาต่อไป

แต่ว่า

คำถามที่เขาเอ่ยถึงมันก็คือความจริงเหมือนกัน

“ฉันไปตรวจเอกสารมาแล้ว พวกเราหน้าตาเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียว

ปัณณ์หูตั้งทันที ดวงตาดำขลับหวั่นไหวเล็กน้อย “ความเป็นไปได้คืออะไร?”

“แฝดแท้ไข่เดียวกัน”

“…นายก็อย่ารังแกคนที่อ่านหนังสือน้อยสิ” เขาไม่เข้าใจความหมายของคำนี้

อรัลเองก็ต้องไปถามครูมาถึงได้เข้าใจความหมายนี้ พลางกระแอมเล็กน้อย เพื่อพูดอธิบาย “พูดกันตามหลักแล้ว ก็คือฝาแฝดที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกัน หลังจากมีการปฏิสนธิเป็นที่เรียบร้อย จึงมีโครโมโซมและพันธุกรรมที่เหมือนกันทุกประการ”

แม้ว่าปัณณ์ฟังแล้วรู้สึกหัวหมุนสมองเบลอไปหมด แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ยอมรับว่าตนเองฟังไม่เข้าใจซะที่ไหน

เขายึดคำสองคำนี้เอาไว้--

“พ่อแม่เดียวกัน ฝาแฝดเหรอ?”

“ฉันถามครูมาแล้ว เธอก็พูดว่ามีแค่แบบนี้แหละ ถึงทำให้เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว”