กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 113

“ผืนโลกอันกว้างใหญ่ไพศาล พานพบสิ่งอัศจรรย์เกินคาดอยู่ทั่วหล้า” ปัณณ์พูดสุภาษิตขึ้นมา พร้อมทั้งกลิ้งตัวหมุนไปมาอยู่บนเตียง

ท่ามกลางความท้อแท้ แถมยังพาความโหยหาและความหวังมาให้

ใกล้จะถึงเวลาที่จะสับเปลี่ยนตัวกับอรัลทุกที และจะได้รู้จักหม่ามี๊แล้ว

ว้าว ปัณณ์คิดถึงหม่ามี๊มาก

คิ้วงามของอรัลย่นหากันเล็กน้อย “จะบังเอิญขนาดไหนก็จะไม่มีวันที่คนสองคนหน้าตาเหมือนกันได้ขนาดนั้น...”

“ถึงแม้ ใจฉันยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับตาแก่นั่น แต่เขาก็เป็นหลานชายในไส้ของปีศาจกษัตริย์ พวกเขาหน้าตาคล้ายกันมาก พวกเราต่างเป็นลูกชายของพวกเขาตามลำดับ พูดแบบนี้ พวกเราหน้าตาคล้ายกันก็พอจะเข้าใจได้”

หลังจากปัณณ์พูดประโยคติดตลกเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงตะลึงชั่วครู่ จู่ๆ เขาก็โก่งคิ้วอันประณีตขึ้น เพื่อส่งสัญญาณเป็นการตักเตือน “นายอย่าคิดเบี่ยงประเด็น ฉันไม่มีวันยกหม่ามี๊ยกให้นายหรอก”

อรัลเบะปากเล็กน้อย ก็ได้ จริงๆ แล้วเขาก็แค่อยากเบี่ยงเบนความสนใจของปัณณ์ เพื่อให้เขาได้อยู่ข้างกายน้าณิชาต่อไป

แต่ว่า

คำถามที่เขาเอ่ยถึงมันก็คือความจริงเหมือนกัน

“ฉันไปตรวจเอกสารมาแล้ว พวกเราหน้าตาเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียว

ปัณณ์หูตั้งทันที ดวงตาดำขลับหวั่นไหวเล็กน้อย “ความเป็นไปได้คืออะไร?”

“แฝดแท้ไข่เดียวกัน”

“…นายก็อย่ารังแกคนที่อ่านหนังสือน้อยสิ” เขาไม่เข้าใจความหมายของคำนี้

อรัลเองก็ต้องไปถามครูมาถึงได้เข้าใจความหมายนี้ พลางกระแอมเล็กน้อย เพื่อพูดอธิบาย “พูดกันตามหลักแล้ว ก็คือฝาแฝดที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกัน หลังจากมีการปฏิสนธิเป็นที่เรียบร้อย จึงมีโครโมโซมและพันธุกรรมที่เหมือนกันทุกประการ”

แม้ว่าปัณณ์ฟังแล้วรู้สึกหัวหมุนสมองเบลอไปหมด แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ยอมรับว่าตนเองฟังไม่เข้าใจซะที่ไหน

เขายึดคำสองคำนี้เอาไว้--

“พ่อแม่เดียวกัน ฝาแฝดเหรอ?”

“ฉันถามครูมาแล้ว เธอก็พูดว่ามีแค่แบบนี้แหละ ถึงทำให้เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว”

“…อย่าคิดไม่ซื่อกับหม่ามี๊ฉันนะ!” ปัณณ์ทำแก้มป่อง “หม่ามี๊ของฉันมีแต่ฉันที่เป็นลูกชายคนเดียว ปีศาจกษัตริย์ไม่ได้เป็นแด๊ดดี้ของฉัน!”

ซึ่งเมื่อดูจากสถานการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า พ่อแม่ของพวกเขาก็แตกต่างกันจริงๆ

อรัลพอจะคาดเดาได้เมื่อถึงตรงนี้เรื่องมันดูติดขัด คิ้วงดงามของเขายับยู่ยี่เข้าหากัน พร้อมทั้งเบะปากน้อยๆ สีชมพูอ่อนเอาไว้ “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าอยากรู้ความจริง มีแค่วิธีเดียว นั่นก็คือ...”

ปัณณ์คลี่ยิ้มจนเห็นฟัน พร้อมทั้งบ่นพึมพำอย่างไร้เสียง “นายพูดหมดทีเดียวเลยได้มั้ยเนี่ย!”

“รอวันที่นายออกมาได้ เราไปตรวจDNAกัน!” อรัลพูดด้วยความกล้าหาญอย่างเต็มเปี่ยม

ส่วนตัวปัณณ์เองก็อยากจะค้นหาความจริงกับเรื่องนี้ให้ชัดเจน

พูดกันแล้ว เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับว่าตนเองเป็นลูกชายของชายชรานั่น

“ตกลง รอฉันแจ้งข่าวกลับไปนะ”

……

ตั้งแต่ที่ณิชากลับออกมาจากตระกูลสนธิไชย จิตใจก็ไม่สงบสุขอยู่ตลอดเวลา

ซึ่งในหัวก็มีแต่ประโยคนั้นของฐานภพ “เขาต้องการตัวปัณณ์”

เรื่องที่เธอหวาดกลัวที่สุดกำลังจะเกิดดขึ้นอยู่แล้ว ฐานภพต้องการแย่งสิทธิ์การเลี้ยงดูปัณณ์กับเธอ

“ณิชา? ณิชา? คุณกำลังฟังผมอยู่หรือเปล่าครับ?”

ภายในหมู่บ้านออเรนจ์ ธนาสอบถามเธอกลับด้วยความสงสัย จู่ๆ ก็ดึงสติณิชากลับมาจากความคิดที่เตลิดไปไกล

เธอนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน พลางนวดบริเวณขมับที่กำลังบวมปูดขึ้น “ค่ะ ฉันฟังอยู่ค่ะ! คุณธนา คุณพูดปัญหาที่ค้างอยู่เมื่อครู่นั้นต่อได้เลยค่ะ...”

“เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ เรื่องการป้องกันความชื้นกับพลังงานไฟฟ้าที่เกิดจากน้ำภายในห้องใต้ดินในบ้านพักของคุณหนูหลังนั้นจะเกิดปัญหานิดๆ หน่อยๆ ตามมาหลังจากปรับปรุง แต่ผมต้องออกไปดูงานที่ต่างจังหวัด คุณช่วยไปดูให้ผมสักหน่อยได้มั้ยครับ?” ธนากำลังพูดผ่านกระบอกโทรศัพท์อย่างอ่อนโยน

ณิชาเคยพูดไว้แล้วว่าระยะนี้ยุ่งมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่คอขาดบาดตายจริงๆ เขาก็ไม่หวังจะรบกวนเธอ

แต่ที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจแบบลับๆ เขาก็อยากจะพูดคุยกับณิชาอยู่สักพักมากๆ

ณิชาเก็บความวิตกกังวลเหล่านั้นเอาไว้ “ตกลงค่ะ อีกสักพักฉันจะเข้าไปหาคุณนะคะ”

“เดินทางดีๆ นะครับ” ธนาอดใจที่จะเตือนเธอไม่ได้