กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 114

ณิชารู้สึกถึงความอบอุ่นไหลเวียนอยู่ในใจ “ขอบคุณค่ะ ฉันจะระวังให้มาก อีกเดี๋ยวฉันต้องไปไซต์งานก่อสร้างและจะวิดีโอคอลหาคุณคุยเรื่องรายละเอียด คุณคิดเห็นว่ายังไงคะ?”

“ได้เลยครับ ตราบใดที่คุณไม่รู้สึกติดว่ามันจะลำบากก็พอแล้วครับ”

เมื่อวางสายเสร็จแล้ว ภาพที่ฐานภาพต้องการได้รับชัยชนะให้ได้อยู่ในหัวของณิชาสะบัดยังไงก็ไม่หลุดสักที

พวกเขาเอาความผิดอันสกปรกที่แพรทำเอาไว้แต่กลับมาคิดบัญชีกับเธอแทน...

โดยที่ไม่ได้มีความจริงใจที่จะชุบเลี้ยงปัณณ์จากใจจริงสักนิด แต่ก็เพื่อจะทำให้เธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณหญิงเดือนแล้วด้วย ถึงขั้นพูดออกมาจากปากเอง รอวันที่ได้รับสิทธิ์ในการเลี้ยงดูปัณณ์ก่อน จะทรมานเขาทุกวัน จะให้เขามานั่งคุกเข่าต่อหน้าทุกคนในตระกูลสนธิไชยเพื่อแสดงการชดใช้ เพราะนั่นเป็นลูกชายของเธอ และเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขจากร่างกายของเธอ!

จะมีความเป็นไปได้ยังไงที่ถูกแย่งตัวไปแล้วยังไปโดนรังแกอีก!

ไม่ได้ นั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้แล้ว

ทนาย...

ใช่สิ ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือหาทนายคนหนึ่ง ที่พอไว้ใจได้ เพื่อเอาไว้สู้คดีความในการแย่งลูกในครั้งนี้

ณิชาควานหาทนายที่เกี่ยวข้องบนอินเทอร์เน็ต

ซึ่งในนั้นมีทนายคนหนึ่งที่ชื่อว่าทีปกรที่ได้รับความสนใจของณิชา เขาเก่งว่าความเรื่องคดีแพ่งมาก

ว่ากันว่าชนะคดีเป็นทุกครั้ง และไม่เคยพ่ายแพ้คดีมาก่อนเลย

แต่การว่าความครั้งหนึ่งของเขานั้น ค่าแรงอย่างน้อยเลขเจ็ดหลักขึ้นไป!

ณิชากำหมัดไว้แน่น ซึ่งมันเป็นการตัดสินใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน--

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอต้องปกป้องปัณณ์เอาไว้ให้ได้

แต่ตอนนี้เธอกลับถูกยกเลิกสิทธิ์ในการเข้าร่วมการแข่งขันของการออกแบบเอสพี จิวเวลรี่ในครั้งนี้ มิฉะนั้นถ้าเธอได้แชมป์ และก็จะได้รางวัลห้าล้านมาครองแล้ว

ถ้าสถานการณ์ยิ่งซวยหนักกว่าเดิม หลายวันนี้ฐานภพได้คุยสู้คดีความกับเธอ เธอรีบใช้เงินจริงๆ เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ใช่คนเอาแต่เลียนแบบ งั้นก็ต้องรีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่ปล่อยให้ยืดเยื้อคาราคาซังต่อไป...

งั้นเธอควรทำอย่างไรดี?

หรือว่า... ถ้าไปขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าเวธัสจะอนุมัติมั้ย?

……

ตกบ่าย ตามคำขอร้องของธนา ณิชาเดินทางไปให้คำแนะนำที่ไซต์งานก่อสร้างของวิลล่าทางชานเมือง

บังเอิญที่ว่าลุงชัยได้ให้คำแนะนำกับณิชามาใหม่อีกหนึ่งเรื่อง เกิดจากข้อบกพร่องในการออกแบบสวนดอกไม้ ซึ่งไม่เป็นไปตามที่ร้องขอไว้ จึงส่งแบบแปลนกลับให้ณิชากลับไปแก้มาใหม่

หลังจากที่แก้แปลนแบบกันเป็นที่เสร็จเรียบร้อย และมีเรื่องติดอยู่เล็กน้อย จึงทำให้ต้องครุ่นคิดถึงเรื่องการเดินทางมาที่สนธิไชยกรุ๊ป

สนธิไชยกรุ๊ปกับเอสพี จิวเวลรี่อยู่ในย่านธุรกิจเดียวกัน ตึกสูงระฟ้า จนใกล้จะเป็นสถาปัตยกรรมที่มาตรฐาน ซึ่งสามารถแสดงภาพลักษณ์ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบว่าอะไรที่เรียกว่าการเงินมั่งคั่ง

รูปปั้นมังกรหยกหินอ่อนสองตนที่ตั้งตระหง่านอยู่ในห้องรับรองชั้นหนึ่ง ได้ข่าวมาว่าท่านประเสริฐ นายท่านตระกูลสนธิไชยตั้งใจประมูลโบราณวัตถุกลับคืนมา ซึ่งมีความศักดิ์สิทธิ์นการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายและเรียกเงินทองไหลมาเทมา

ณิชามุ่งหน้าไปยังเคาน์เตอร์ พร้อมทั้งเอ่ยถามด้วยความเกรงใจอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อณิชาเป็นสถาปนิกที่กำลังดูแลวิลล่าของคุณหนูอรัล จึงอยากจะขอพบคุณเวธัสสักหน่อยค่ะ”

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ใช้สายตาประเมินณิชา ด้วยความตื่นเต้นและระแวดระวัง

“สวัสดีค่ะคุณณิชา ไม่ทราบว่าได้นัดหมายไว้ก่อนมั้ยคะ?”

ทุกคนในบริษัทต่างรู้ดี ช่วงนี้คุณเวธัสอารมณ์ย่ำแย่มาก หลายแผนกต่างโดนหักโบนัสกันเป็นแถบๆ ซึ่งตนเองก็ไม่สามารถให้คนแปลกหน้าขึ้นไปหาได้อย่างอำเภอะใจ

ณิชายิ้มให้เล็กน้อย พร้อมทั้งอธิบายด้วยเสียงปกติ “ไม่ได้นัดหมายไว้ค่ะ แต่ว่าคุณเวธัสให้ฉันแก้ไขแบบให้เสร็จ และรีบเอามาส่งให้เขาทันที”

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ส่งเสียงตอบรับ และไม่ได้แสดงท่าทางเคารพเหมือนเมื่อครู่ พร้อมทั้งยื่นมือมาหาเธอทันที “งั้นคุณเอาแปลนการออกแบบให้ฉันเถอะค่ะ ฉันจะให้แผนกเลขาฯเอาไปส่งให้แทนคุณค่ะ”

ณิชาแสดงอาการลังเลจนไม่ยอมขยับเขยื้อนแต่อย่างใด

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เหลือบมองเธอตั้งหลายครั้ง “ยังมีเรื่องอื่นอีกมั้ยคะ?”

“เอาไปส่งเองไม่ได้หรือคะ?” ณิชาครุ่นคิด

“คุณคะ ถ้าไม่ได้นัดหมายที่แน่ชัดกันไว้ก่อน ฉันไม่สามารถปล่อยคุณขึ้นไปได้ค่ะ”

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์พูด พร้อมทั้งยังตั้งใจโทรศัพท์หายามด้วย เพื่อให้เขาคอยจับตามองณิชาเอาไว้

คุณเวธัสได้เข้าร่วมงานเลี้ยงธุรกิจพร้อมคุณกันญ่า จนมีหญิงสาวสวยๆ อยากมีโอกาสเจอหน้านับครั้งไม่ถ้วน หลังจากนั้น ทุกวันก็จะมีหญิงสาวสวยแสร้งทำทีว่าได้นัดหมายไว้แล้ว และใช้วิธีร้อยแปดพันเก้าเพื่อต้องการปรากฏตัวต่อหน้าคุณเวธัส....

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์คนก่อนมีความคิดเอาอกเอาใจสาวสวย จึงพาพวกเธอขึ้นไปยังสำนักงานCEO ผลที่ตามมาก็คือถูกไล่ออกทันที

ตอนที่ณิชากำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะโทรศัพท์หาเวธัสดีมั้ย ก็เห็นโทนี่เดินเข้าประตูมา

โทนี่เองก็มองเห็นว่ายามสองคนกำลังจับตามองณิชาอยู่

เขาเดินไปสอบถามพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ทันที “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เห็นโทนี่ กิริยาการแสดงออกเปลี่ยนเป็นเคารพทันที “คุณโทนี่คะ คุณณิชาท่านนี้ไม่ได้นัดหมายไว้ก่อน แต่อยากจะเจอกับคุณเวธัสค่ะ...”

“ผมรู้จักคุณณิชาคนนี้ เดี๋ยวผมพาเธอขึ้นไปเอง” โทนี่ดีใจมาก ที่คุณเวธัสอารมณ์ผีเข้าผีออกอยู่ตลอด นั่นเป็นเพราะบุคคลที่น่าเคารพที่อยู่ด้านหน้านี้ไม่ใช่เหรอ?

ตอนนี้บุคคลท่านนี้ถ่อมาถึงที่ ใครเล่าจะมีเหตุผลในการปฏิเสธจนไม่อยากเจอหน้าล่ะ?

เขาหรี่ตาและกล่าวทักทายณิชา “คุณณิชา ไม่ได้เจอกันเสียนานนะครับ~”

ความทรงจำของณิชาที่มีต่อโทนี่มากที่สุดก็คือการอยู่ที่อิมพิเรียลคลับ เธอซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ ซึ่งเขากำลังนั่งเล่นไพ่อยู่กับเวธัส

เมื่อคิดถึงจุดนี้ แก้มเธอก็แดงขึ้นมาด้วยความเขินอาย และพยักหน้าทักทายกลับด้วยความเขินอาย

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ลังเลเล็กน้อย “แต่ว่าคุณเวธัสเขา...”

“ถ้าคุณเวธัสเขามีบทลงโทษลงมา ผมจะเป็นคนออกหน้ารับแทนเอง” โทนี่โบกมืออย่างไม่สนใจ พร้อมทั้งพาณิชาขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึก

เขากล้าพนันเลยแหละ คุณเวธัสเห็นณิชา ไม่เพียงแต่ไม่มีการกล่าวโทษ แถมยัง....ดีใจมากเลยแหละ

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เองก็ไม่กล้าล่วงเกินโทนี่ เพราะว่าเขาเป็นคนสนิทของเวธัส

ณิชาเดิมตามโทนี่ไปยังห้องทำงานของท่านประธาน

เธอตัดสินใจแล้วอยู่ในใจ อีกสักพักต้องทำให้เวธัสพอใจให้ได้

ทางที่ดีที่สุดก็คือให้เขาเห็นด้วยจนยอมจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้เธอ...

แต่ตอนนี้เวธัสไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน แต่กำลังพูดคุยเจรจากับหุ้นส่วนในห้องประชุม

ทางด้านหุ้นส่วนก็มีความจริงใจอย่างเต็มเปี่ยม เวธัสเป็นคนต้อนรับด้วยตนเอง

ณิชาไม่ได้ร้อนใจเป็นพิเศษ พร้อมทั้งรอคอยด้วยความอดทน ท้ายที่สุดก็หยิบดินสอขึ้นมาเพื่อทำการศึกษาเรื่องแปลนสวนดอกไม้อย่างคร่าวๆ ว่าจะสวยงามกว่านี้ได้อีกบ้างมั้ย

อันที่จริงแปลนสวนดอกไม้ของบ้านพักในเวลานี้ก็ติดอยู่ที่ปัญหานี้แหละ

สถาปนิกการตกแต่งภายในที่รับงานแต่พอมาออกแบบสวนดอกไม้ดูไม่ค่อยเหมาะสม ในขณะที่คนออกแบบสวนก็ไม่ใช่นักออกแบบมืออาชีพ

เมื่อเวธัสเสร็จจากการประชุมแล้ว ตอนที่กลับมายังห้องทำงานนั้น ก็เห็นตัวณิชานั่งแหมะอยู่ที่โต๊ะหน้าโซฟาด้านข้างที่ติดกับมุมห้อง มีต้นฉบับแปลนเปิดวางอยู่บนโต๊ะ เธอกำลังนั่งคิดออกแบบอย่างตั้งอกตั้งใจวันนี้เธอยังใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเป็นชุดทำงานอย่างเป็นทางการ พับแขนเสื้อตรงข้อศอก จนเผยให้เห็นท่อนแขนที่ทั้งกลมกลึงเนียนละเอียดดั่งรากบัว

ข้อมืออันเรียวเนียน นิ้วแต่ละข้อเรียวยาวอย่างชัดเจน

เส้นผมยาวปล่อยสยายลงมา พร้อมทั้งนั่งจ้องเอกสารอย่างเงียบๆ ตั้งใจที่สุด

แสงแดดอันอ่อนโยนยามบ่ายสาดส่องลงมา กระทบใบหน้าของเธอ ยิ่งเพิ่มความมีเสน่ห์มากขึ้นเป็นพิเศษจนเห็นได้ชัด

ตอนแรกที่รู้ว่าเธอมาหาเขา ความรู้สึกอึดอัดใจจนยากแก่การระบายออกไป จู่ๆ ก็เหมือนว่าอารมณ์เกิดความสุขใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หัวคิ้วที่ขมวดหากันจนแน่นค่อยๆ คลายออกช้าๆ

ณิชาเขียนความคิดเห็นครั้งสุดท้ายลงแล้ว กลับรู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งจับจ้องมองอยู่บนตัวเธอ

เธอหันศีรษะกลับไปทันที และสบตากับดวงตาของเวธัสที่ยังไม่ทันได้ถอนสายตาออก...

“คุณเวธัสคะ?” เธอรีบลุกทันควัน

เวธัสฟื้นคืนสู่สภาพความเย็นชาเฉยเมยตามความเคยชินดังเดิม และเดินย่างก้าวด้วยรองเท้าหนังมันวาว เพื่อหยุดอยู่ทางด้านข้างโซฟา พร้อมทั้งนั่งลงอย่าสง่าผ่าเผย จากนั้นก็ถอดสูทตัวนอกออกตามลำดับ

ด้านล่างเสื้อเชิ้ต หัวเข็มขัดหนังสีเข้มเส้นนั้นช่างสะดุดตามาก...

“โทนี่บอกว่า คุณแก้แปลนสวนดอกไม้เสร็จแล้วจริงหรือครับ?”

“ใช่ค่ะ คุณลองดูค่ะ” ณิชานำกระดาษวาดรูปที่แก้ไขเสร็จแล้วยื่นให้เขาดู พร้อมทั้งบอกถึงจุดที่ได้แก้ไขไปแล้วด้วย “ตามสิ่งที่คุณร้องขอมาทั้งหมดค่ะ ประเด็นหลักคือสองจุดนี้ค่ะ...”

เวธัสแสดงความเห็นด้วยกับจุดที่เธอทำการแก้ไขมา พร้อมทั้งชี้ลงบางจุดบนรูปที่อยู่ในกระดาษ “ตรงจุดนี้เพิ่มสระน้ำไปอีกหนึ่งสระ เอาแบบมีระบบขับแรงดันน้ำ พร้อมทั้งยังสามารถรดน้ำให้กับต้นไม้ดอกไม้ที่อยู่แถวๆ นั้นได้ด้วยครับ”