กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 117

จงกลตำหนิอย่างโกรธเคือง พร้อมทั้งดึงมือของกันญ่าอย่างเจ็บปวด “หนูวางใจได้เลย น้าเล็กจะเป็นตัวตั้งตัวตีให้หนูเอง หนูเป็นแฟนกับตาธัสมาสี่ปี เขาอยากจะเรียนรู้ความทะเยอทะยาน น้าจะเป็นคนแรกที่ไม่ปล่อยเขาไป”

“ฮือๆ น้าเล็ก...”

หัวไหล่ของกันญ่าสั่นเทาขึ้นอก เพราะร้องไห้อย่างน่าเวทนาน่าสงสารมาก

น้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นหยดไม่ขาดสาย

จนในที่สุดเธอก็หยุดได้แล้ว พร้อมทั้งวิ่งไปห้องน้ำอย่างสะอึกสะอื้น

จงกลจ้องมองแผ่นหลังของเธอ มือข้างหนึ่งกำหมัดอยู่ตรงมุมปาก พร้อมทั้งกระแอมออกมาอยู่หลายครั้ง โมโหจนสีหน้าซีดเผือดที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย ช่วงคิ้วตาก็ปรากฏความวิตกกังวลที่สามารถมองเห็นอย่างไร้การปิดบัง...

แม้ว่าตาธัสตัดสินใจทำอะไรอย่างเด็ดขาดแล้ว แต่ถ้าเขาที่กำลังเผชิญหน้ากับความรู้สึก แต่มักจะมีความหนักแน่นไม่พอ

ภายในมุมห้องน้ำ

กันญ่าส่องกระจก ดูfอาการขื่นขมอย่างอ่อนล้าซึ่งแสดงต่อหน้าจงกล แต่กลับเผยรอยยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

เธอรู้ดี เวธัสให้ความสนใจกับจงกลน้าเล็กคนนี้มากๆ ตั้งแต่เด็กจนโต ขนาดคำพูดของท่านประเสริฐของตระกูลสนธิไชยก็ยังไม่ค่อยจะฟัง ฟังแค่น้าเล็กอยู่คนเดียว

ตราบใดที่จงกลคัดค้านการถอนหมั้นของพวกเขา ณิชาก็อย่าคิดจะมียืนตำแหน่งแทน!

ตำแหน่งคุณนายน้อยของตระกูลสนธิไชย มีแค่กันญ่าคนเดียวเท่านั้น

ครืด ครืด

จู่ๆ โทรศัพท์ก็สั่นครืดคราด ซึ่งเป็นการเตือนว่ามีข้อความเข้ามาใหม่

กันญ่าลูบเส้นผมยาวอย่างสบาย พลางเหล่มองหน้าจอโทรศัพท์ และแสดงความแปลกใจออกมาทันที เพราะเป็นการทักทายที่เตชินท์ส่งเข้ามาทักทาย--

“ญ่า พวกเราแยกจากกันมาเกือบร้อยชั่วโมงแล้ว ตอนไหนว่าง ผมอยากจะเจอคุณครับ”

“ผมเห็นว่าคุณพูดว่าอยากได้ดอกกุหลาบ ผมให้คนขนดอกกุหลาบสีแดง999ดอกใส่เครื่องมา อีกสักพักจะส่งไปที่บ้านคุณ ได้มั้ยครับ?”

“เวธัสไม่คู่ควรกับคุณ คุณไม่ต้องไปรักเขาแล้ว...”

กันญ่าเพลิดเพลินมากกับความรู้สึกที่มีคนมาจีบ แต่การจีบที่หนักเกินควร เหมือนกับพวกมิจฉาชีพที่เที่ยวมาหลอกเงินชาวบ้าน เธอรู้สึกเบื่อเต็มทนแล้ว

พลันกดเปลี่ยนโหมดปิดเสียงโทรศัพท์แทน เธอจึงเพิกเฉยเตชินท์ทันที

ตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำ พลันมองไปทางด้านข้างก็เห็นพนักงานหญิงหลายคนกำลังถกเถียงกันอยู่ทางด้านหน้า--

“พวกเธอได้ยินข่าวยัง คุณเวธัสพาว่าที่ภรรยามารับประทานอาหารยังห้องรับรองVIPแหละ!”

“ห๊ะ? ใครเป็นคนพูด?”

“คุณอัทธ์ได้ย้ำนักย้ำหนา ต้องเสิร์ฟอาหารที่มีความหมายอวยพรให้อยู่กันจนแก่จนเฒ่า เมื่อกี้ตอนที่ฉันเอาชาเข้าไปเสิร์ฟ เลยเหล่มองสักหน่อย คุณหนูของตระกูลสถานนท์คนนั้นเหมือนที่ข่าวลือกันมา สวยอย่างกับนางฟ้านางสวรรค์ แถมยังเหมาะสมกับคุณเวธัสมาก!”

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ อีกอย่างคุณเวธัสไม่ได้เย็นชาตามที่ข่าวเล่าลือกันอยู่ข้างนอก แถมยังปฏิบัติดีกับคุณหนูตระกูลสถานนท์มาก ยังมียังมี ตรงปกคอเสื้อของเขายังมีรอยสีแดงเล็กๆ มารวมกันอยู่จุดหนึ่ง ฉันเดาว่าน่าจะเป็นรอยลิปสติกจางๆ ...”

“โอ๊ยพระเจ้า อิจฉาพวกเขาชะมัด...”

ในสายตาของพวกเธอกลับเกิดสายตาเป็นสีชมพูโผล่ในดวงตา พร้อมทั้งอิจฉาและปรารถนา พร้อมทั้งอดจินตนาการไม่ได้ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของคุณเวธัสคือพวกเธอ

กันญ่าที่กำลังจับเล็บปลอมเล่นถึงกลับเกิดอาการค้างเติ่งทันที จนเธอเกือบหักเล็บคริสตัลที่เพิ่งทำมาใหม่

เวธัสพาว่าที่ภรรยามารับประทานอาหาร

แถมยังอวยพรให้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร ขออวยพรให้สมปรารถนาอีก?

เธอนี่แหละที่เป็นว่าที่ภรรยาเวธัสตัวจริงที่ถูกพูดถึง ตกลงอีผู้หญิงคนไหนที่มันมาแย่งของคนอื่นไป?

……

ห้องรับรองVIPมีพื้นที่60ตารางเมตร มนต์เสน่ห์โบราณ

โต๊ะอาหารทรงกลมด้านบนปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีเบท บนโต๊ะมีอาหารอันโอชะอย่างวิจิตรงดงามวางอยู่เต็มโต๊ะ

โคมไฟคริสตัลห้อยระย้าที่แขวนอยู่เหนือศีรษะ โดยการใช้แสงจากโคมไฟ จนทำให้อาหารเหล่านั้นยิ่งน่าดึงดูด จนทำให้คนรู้สึกเจริญอาหาร

คุณอัทธ์ปลดหน้าที่การงานบนบ่าออก พร้อมทั้งนั่งชนแก้วพูดคุยกับเวธัส บรรยากาศคึกคัก ซึ่งไม่เหมือนท่านประธานกรรมการบริษัทเลยสักนิด แต่กลับเหมือนฝ่ายประชาสัมพันธ์แทน...

โดยส่วนใหญ่จะเอ่ยถึงเรื่องธุรกิจ บ้างก็คุยสัพเพเหระทั่วไปอยู่หลายต่อหลายครั้ง

ณิชาแสร้งทำทีเป็นมนุษย์ล่องหน ที่ตั้งหน้าตั้งใจก้มหน้ากินข้าวอยู่ตลอด

จำต้องพูดได้เลย หน้าตาอาหารของที่นี่ถือว่ายอดเยี่ยมมาก ปริมาณอาหารในแต่ละอย่างไม่ได้ให้เยอะ แต่อร่อยมาก จนความหอมละมุนยังติดอยู่ในปาก

“คุณหนู ไม่ทราบว่าคุณจำผมมั้ยครับ? วันนี้มีบังเอิญได้เจอคุณอีกครั้งถือว่าเป็นความโชคดีของผม มาครับ ผมขอชนแก้วกับคุณสักหน่อย”

หลังจากอาหารขึ้นมาเสิร์ฟตั้งหลายครั้ง จู่ๆ คุณอัทธ์ถึงได้ยกแก้วขึ้นให้ณิชา

ณิชากำลังนั่งซดน้ำซุปผักที่เป็นอาหารอันมีลักษณะเฉพาะของWong Jiang เมื่อได้ยินคุณอัทธ์พูดออกมา จึงเช็ดน้ำซุปตรงมุมปาก และยิ้มพร้อมทั้งยกแก้วเหล้าเพื่อเป็นการตอบรับตามมารยาท

แต่สิ่งที่แปลกก็คือ ทำไมเธอจะจำไม่ได้ล่ะว่าเคย เจอคุณอัทธ์คนนี้มาแล้ว?

“คุณอัทธ์ก็ให้ความเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ น่าจะเป็นฉันที่ต้องแสดงความเคารพคุณถึงจะถูกต้อง”

“ไปเอาที่ไหนมาครับ ผมขอดื่มหมดแก้วเพื่อแสดงความเคารพ” คุณอัทธ์พูด พร้อมทั้งกระดกเหล้าขาวหมดแก้ว แม้ว่าอายุจะเยอะแล้ว แต่การดื่มเหล้าก็ไม่ได้เลอะเลือนไปสักนิด

มือณิชาที่ยกแก้วเหล้าขึ้นเกร็งเล็กน้อย “คุณอัทธ์เป็นคนตรงไปตรงมา งั้นฉันก็ไม่ไร้เหตุผลแล้วค่ะ...”

เธอยกแก้วเหล้าขึ้นจนกลิ่นเหล้ามันเตะเข้าจมูกจนแสบจมูกทันที ตอนที่ขอบแก้วใกล้จะสัมผัสกับมุมปากนั้น จู่ๆ ทางด้านหน้าก็มีนิ้วยื่นออกมาสองนิ้ว พร้อมทั้งแย่งแก้วในมือของเธอไปอย่างง่ายดาย...

ท่ามกลางสายตาความแปลกใจของณิชา เวธัสวางแก้วเหล้าที่อยู่ในมือของณิชา และเทชาร้อนให้เธอแทน

“เธอดื่มไม่เก่ง เหล้าแก้วนี้ผมดื่มแทนเธอเองครับ”

นิ้วเรียวยาวยกถ้วยชาเซรามิกขึ้นมา

ณิชาเหลือบมองถ้วยชา น้ำชาสีอ่อนกำลังมีควันร้อนๆ พวยพุ่งออกมา ผสมอยู่ในอากาศ จึงเบลอนิ้วของเขาไปหมด

“ผมไม่ทันคิดให้รอบคอบ” คุณอัทธ์มองเห็นเวธัสแสดงท่าทางคอยออกหน้าปกป้อง จึงถูศีรษะเป็นวงกลมๆ ด้วยความรู้สึกเสียใจ และยิ้มให้ด้วยความรู้สึกผิด “ผมแค่อยากแสดงความเคารพ แต่กลับลืมไปว่าคุณณิชาดื่มไม่เก่ง”

ณิชาพูดกระซิบเพื่อขอให้หลุดจากสถานการณ์วิกฤติ “จริงแล้วถ้าแก้วเดียวฉันก็พอได้ค่ะ”

“ลืมรสชาติอาการเมาของครั้งที่แล้วไปแล้วเหรอ?” เวธัสพูดพล่ามจนปิดปากณิชาได้สนิท

ณิชาพูดไม่ออก จนต้องกลอกตามองบน

ครั้งที่แล้วเธอถูกฐานภพบีบบังคับ การดื่มเหล้าขาวกับไวน์แดงเอามาผสมกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่เมาได้ง่ายมาก!

ตึง

เวลานั้นเอง โดยที่ไร้การแจ้งเตือนล่วงหน้า จู่ๆ ประตูห้องรับรองก็ถูกคนใช้แรงผลักเข้ามา

จนปรากฏร่างกายผอมเพรียวบางและเด็กเสิร์ฟที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากบุกเข้ามา

“คุณครับ คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ นะครับ...” เด็กน้อยยังวางแผนจะขวางตัวผู้หญิงคนนั้นเอาไว้

แต่คนอย่างกันญ่าจะสนใจพนักงานคนหนึ่งของเขาที่ไหนล่ะ?

“ไสหัวไปซะ ในเมืองพรไม่มีที่ไหนที่คนอย่างฉันไปไม่ได้!” กันญ่าสะบัดมือจนหนุ่มรับใช้กระเด็นไปกองอยู่ที่พื้น จากนั้นก็เดินสะบัดก้นอย่างเฉิดฉายบุกเข้ามา สีหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

ใบหน้ารูปไข่ตอนที่เห็นทั้งสามคนอยู่ในห้องอย่างชัดเจน จึงเกิดอาการตกตะลึงจนร่างกายแข็งทื่อ

ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้างกายเวธัสก็คือณิชา!

ผู้หญิงคนที่บริกรพูดว่าเป็นว่าที่ภรรยาของเวธัส ...ก็คือเธอ!

“คุณอัทธ์ คุณเวธัส ขอโทษจริงๆ ...คุณผู้หญิงท่านนี้ต้องการจะบุกเข้ามาให้ได้ พวกเขารั้งไว้ไม่อยู่...” พนักงานกำลังแสดงคำขอโทษให้กับคนที่นั่งหลายคนที่นั่งอยู่ในห้องรับรองอย่างหมดคำพูด จนเหงื่อเย็นๆ ไหลแตกพลั่ก

ตอนที่ณิชาเห็นว่าเป็นกันญ่า รูม่านตาสีอำพันหดตัวลงเล็กน้อย

เธอมาได้ยังไง?

ลักษณะท่าทางต้องการฆ่าคนทำเหมือนว่า....เป็นการบุกมาเปิดเผยสามีกับเมียน้อยที่เป็นชู้กัน?

คุณอัทธ์รู้สึกกันญ่าหน้าคุ้นๆ อยู่ตงิดๆ แต่กลับตีหน้าเข้มใส่อย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมทั้งถามกลับด้วยเสียงแข็งกร้าว “Wong Jiangดูแลความเป็นส่วนตัวให้กับแขกแบบนี้หรอกเหรอ? ก่อนหน้าผมได้กำชับพวกคุณแล้วนะ ไม่อนุญาตให้คนอื่นมารบกวน ถ้ายังไม่รีบออกไปเรียกบอดี้การ์ดอีก ลากคนออกไปซะ!”