กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 118

เด็กเสริฟลุกขึ้นจากพื้น พร้อมทั้งพยักหน้าตอบรับทันที

พอบอดี้การ์ดรูปร่างแข็งแกร่งกำยำหลายคนได้รับแจ้งแล้ว จึงรีบมาทันที

พวกเขาใส่ชุดยูนิฟอร์มสีดำทั้งชุด บริเวณปกคอเสื้อต่างติดป้ายชื่อเอาไว้ ต่างยืนตรงประตูด้วยความรู้สึกกดดันมืดหม่น จนบรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน

กันญ่าไม่ได้สนใจคนพวกนี้อยู่ในสายตาสักนิด

กองไฟแห่งความโกรธแค้นกระพือหนักกว่าเดิม เธอยิ่งแสร้งทำตัวสบายมากขึ้น และเริ่มจับแหวนที่อยู่บนนิ้วเล่น “ได้ข่าวว่าคุณอัทธ์เรียนเชิญคุณเวธัสมาทานข้าว แล้วทำไมว่าที่ภรรยาตัวจริงถึงได้กลายเป็นคนนอกไปเสียได้ล่ะ?”

“……” ใบหน้าอันโกรธเคืองของคุณอัทธ์ชะงักทันที “คุณ...คุณคือว่าที่ภรรยาตัวจริงของคุณเวธัสเหรอครับ?”

เขาตะลึงเล็กน้อย และเอ่ยปากถามณิชาด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “แล้วคุณคือใคร?”

“คุณอัทธ์ไม่รู้จักหรือคะ? เธอมีศักดิ์เป็นน้องสาวญาติห่างๆ กันค่ะ ณิชา” โดยที่ไม่รอให้ณิชาได้พูดอธิบาย กันญ่าเลิกคิ้วพูดแดกดันอย่างเกียจคร้าน พร้อมทั้งแสดงท่าทางไม่รีบไม่ร้อน “คุณเวธัส ดูเหมือนว่าคุณอัทธ์ท่านนี้จะจำคนผิดไปแล้วค่ะ งั้นคุณช่วยแนะนำให้รู้จักกันได้มั้ยคะ?”

ใบหน้าเผละเล็กน้อยของคุณอัทธ์เริ่มอัดแน่นด้วยความโกรธเคือง “คุณไม่ใช่ว่าที่ภรรยาของคุณเวธัสเหรอ?”

ณิชาเบิกดวงตากลมโตอันสวยงามขึ้น  ด้วยความรู้สึกอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วย “ฉันไปพูดตอนไหนว่าฉันคือว่าที่ภรรยาของเขา?”

“……”

สถานการณ์เคอะเขินเหลือเกิน

คุณอัทธ์รู้สึกว่าตนเองถูกหลอก!

“ทั้งๆ ที่คุณไม่ใช่ว่าที่ภรรยาของคุณเวธัส งั้นทำไมตรงทางเดินคุณกับคุณเวธัส...”

คุณอัทธ์พูดทุกอย่างหมดเปลือกด้วยความโกรธ จนได้รับสายตาเย็นเฉียบของเวธัสทันที

ครึ่งประโยคข้างหลังถูกเขากลืนลงคอทันที

นิ้วมือเรียวยาวของเวธัสเคาะลงบนโต๊ะ บรรยากาศกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง พร้อมทั้งพูดอย่างตรงไปตรงมาน่าเกรงขาม “สัญญาการหมั้นหมายของเราสิ้นสุดไปแล้ว ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจเลยเหรอ?”

กันญ่าถลึงตามองณิชา

เธอทำอะไรกับคุณฌวธัสตรงทางเดิน....

แล้วทำไมเวธัสไม่อนุญาตให้คุณอัทธ์พูดให้จบ?

เมื่อได้รับรู้เรื่องนี้ ยิ่งทำให้ความโกรธเคืองของกันญ่าลุกโชนขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

กันญ่ารู้ดีว่าเวธัสชอบการพูดอย่างอ่อนโยนไม่พูดแข็งข้อใส่ เธอกัดริมฝีปากด้านล่าง จนไม่คำนึงถึงคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์ พร้อมทั้งแสดงท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจออกมา

“คุณเวธัสคะ ฉันรู้ว่าในงานเลี้ยงในวันนี้หุนหันพลันแล่นจนเกินเหตุไป แต่ฉันไม่อยากถอนหมั้นคุณจริงๆ แค่ไม่อยากให้ว่าที่สามีเที่ยวไปมองผู้หญิงคนอื่นอยู่ตลอด วันนี้ฉันแค่พูดล้อเล่นกับคุณเองได้มั้ยคะ? เราไม่ถอนหมั้นได้มั้ยคะ...”

ตอนที่พูดออกไปนั้น เธอถือกระโปรงพร้อมทั้งเดินไปอยู่ด้านข้างของเวธัส พร้อมทั้งกอดแขนของเขาและแสดงท่าทางออดอ้อน

ประจวบเหมาะจนเผลอไปเห็นรอยคราบสีแดงเป็นหย่อมอยู่ตรงคอเสื้อ!

การแสดงออกเย็นเฉียบเป็นน้ำค้างแข็งทันที!!

จังหวะที่เธอกำลังจะสัมผัสเวธัสก็ลุกขึ้นทันที เพื่อหลบการแตะต้องของเธอ

นิ้วทั้งห้าจัดระเบียบเสื้อผ้าอย่างช้าๆ น้ำเสียงไร้ความอ่อนโยน “ในเมื่อคุณไม่ยินยอมพูดกับญาติผู้ใหญ่ของตระกูลสถานนท์ ไว้วันอื่นผมค่อยไปหาที่บ้านเอง อาหารมื้อนี้ลงชื่อผมไว้ ตอนนี้คุณกลับไปได้แล้ว”

เล็บของกันญ่าทิ่มลงฝ่ามือ น้ำตาเอ่อล้นอย่างเป็นระบบ

“เราเป็นแฟนกันมาสี่ปีแล้ว ถึงแม้ว่าไม่ได้รักกันมากก็น่าจะมีความรู้สึกกันบ้าง ทำไมคุณถึงตัดขาดอย่างไร้เยื่อใยขนาดนี้?”

เวธัสชะเง้อมองเธออย่างเฉยเมย ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อย “เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันไม่ใช่สิ่งที่คุณร้องขอเหรอไง?”

“……” ใบหน้าสวยของกันญ่าหน้าแดง และเกิดหน้าซีดพร้อมทั้งหน้าดำเข้ามาแทนที

ตอนนั้นที่เธอเป็นคนออกตัวว่าต้องการจะถอนหมั้น ก็แค่ข่มขู่เท่านั้นเอง ไม่ได้พูดจากใจเลย!

“คุณอัทธ์ ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องมาเห็นเรื่องตลกขบขัน เกรงว่าอาหารมื้อนี้คงหยุดอยู่แค่นี้แล้วครับ เอาไว้วันอื่นผมของเสนอตัวเป็นเจ้าภาพบ้าง” คิ้วตาเวธัสยังคงเย็นชาแข็งทื่อดังเดิม น้ำเสียงราวกับการกระทบกระทั่งของนางเอกละคร ที่เน้นย้ำทุกถ้อยคำ

คุณอัทธ์ก้มโค้งให้ ใบหน้ายับยู่ยี่จากความกลัว จึงพยักหน้าทันที

“คุณเวธัสก็เกรงใจไปแล้วครับ

เวธัสไร้ความรู้สึก จากนั้นก็ดึงณิชาเดินออกไปจากห้องพร้อมกัน

กันญ่ารู้ดี เวธัสไม่อยากจะพูดคุยกับเธอแล้ว

แต่เธอจะปล่อยให้พวกเขาชายชั่วหญิงเลวคู่นี้ออกไปอย่างง่ายดายแบบนี้เหรอ

กันญ่าหมุนตัวหันกลับไปหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งร้องไห้ฟูมฟาย พร้อมทั้งวิ่งตามจนไปดักอยู่ด้านหน้าของณิชา พร้อมทั้งคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ น้ำเสียงโหดร้ายมาก “เดี๋ยว!”

เล็บแหลมคมมันทิ่มลงในเนื้อของณิชา…

“ปล่อย” ณิชารู้สึกเจ็บ ได้แต่กัดฟันพูด

ดวงตาของกันญ่าน้ำตาเริ่มเอ่อล้นอีกครั้ง และเปลี่ยนท่าทางเป็นน่าสงสารแทน

“ณิชา แกมีลูกชายให้ฐานภพแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังมาเกาะแกะคุณเวธัสไม่ยอมปล่อยสักที แกรู้ทั้งรู้ว่า เขามีศักดิ์เป็นว่าที่พี่เขยอยู่แล้ว ฉันรักเขามาสี่ปี ช่วงวัยรุ่นก็ให้เขาไปหมดแล้ว แกอยากได้อะไรก็ได้ แต่ขอร้องแกอย่างแย่งเขาไปเลย...”

แม้ว่าเธอเสแสร้งได้น่าสงสารมาก แต่เล็บที่จิกลงที่ณิชากลับลงแรงขึ้นเรื่อย ราวกับงูพิษตัวหนึ่งกำลังมุดเข้าไปด้านใน

“คนที่ถูกแย่งไป ยังไงก็ไม่ใช่ของของแกหรอก” พอสบตาดวงตาอันร้ายกาจของกันญ่า ณิชาขนลุกขนชัน ขุ่นเคืองจนโกรธแค้น จึงออกแรงสะบัดมือผลักเธอ “หลีก!”

“ว๊าย—"

ใครเล่าจะรู้วินาทีนั้น กันญ่าล้มไปกองกับพื้น จนกระโปรงเลิกขึ้นมา เผยให้เห็นโคนต้นขาอันเนียนละเอียดของเธอ

จนเหมือนคนที่ทำผิดอย่างมหันต์ พร้อมทั้งกุมท้องน้อย ใบหน้าอันสวยงามแสดงความเจ็บปวดออกมา พร้อมทั้งจ้องมองณิชาด้วยความเศร้าโศก คล้ายว่าเป็นการกล่าวหาว่าณิชาผลักเธอทำไม

คิ้วของณิชาย่นคิ้วหากันเล็กน้อย ทั้งๆ ที่เมื่อครู่เธอไม่ได้ออกแรงมากเลย...

สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ก็สามารถทำให้เธอเข้าใจอะไรได้

เพราะว่าวินาทีถัดมา ณิชาก็มองเห็นมีผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาด้านใน

“หนูญ่า?” จงกลคนที่รอคอยกันญ่าอยู่นานจนไม่กลับมาสักที ซึ่งช่างประจวบเหมาะกับเห็นภาพที่ณิชาผลักกันญ่าอยู่พอดี

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของณิชา ซึ่งใช้ความเอ็นดูของเวธัสที่ให้กับเธอจนไร้ยางอาย!

เธอรีบเข้าไปประคองกันญ่าทันที...

“น้า...น้าเล็ก?” กันญ่ากุมท้องน้อย แสร้งทำทีไม่สบาย พร้อมทั้งรีบพูดทันควัน “ไม่ใช่สิ่งที่น้าคิดแบบนั้นค่ะ เมื่อกี้หนูทรงตัวไม่ดี ไม่เกี่ยวอะไรกับณิชาเลยค่ะ...”

ณิชา “……”

อะไรที่เรียกว่าตอแหล ก็เห็นอยู่ตำตาแค่นั้นแหละ!

จงกลประคองกันญ่าให้ลุกขึ้น และรู้สึกสงสารกันญ่า จึงหันไปส่งสายตาโกรธแค้นณิชาแทน

ทั้งๆ ที่เธอเห็นอยู่เต็มสองตา ว่าณิชาเป็นคนผลักกันญ่า ญ่าผู้น่าสงสารเป็นคนจิตใจเมตตาขนาดนี้ ยังพูดแก้ต่างให้กับคนร้ายอีก!

ดูเหมือนกันญ่าจะข้อเท้าพลิก จึงยืนทรงตัวไม่ดีนัก

จงกลประคองเธอ ทั้งที่ปวดใจเต็มที่

กันญ่าเองก็ทิ้งน้ำหนักลงที่จงกล พร้อมทั้งฟูมฟายไม่เลิก “หนูยืนทรงตัวไม่ดีเองค่ะ จนข้อเท้าพลิก น้าเล็กรอหนูอยู่ที่ห้องรับรองไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมจู่ๆ ถึงได้ออกมาที่นี่ เรา...ไปกันเถอะค่ะ”

“คนที่จะไปไม่ควรจะเป็นเธอ” แววตาจงกลจับจ้องมาที่ณิชา

ซึ่งไม่ได้มีการบุกสู้เหมือนกับกันญ่า

แม้ว่าเธอจะแค้นเคือง แต่เธอก็ได้รับการอบรมมาดีมาก

ดวงตาอันพร่ามัวราวกับมีหมอกควันบางๆ เคลือบอยู่อีกชั้น น้ำเสียงอ่อนโยนพอเหมาะพอดี--

“คุณคนนี้น่าจะเป็นคุณณิชาใช่มั้ย? สวัสดีค่ะ ฉันเป็นน้าเล็กของตาธัส คุณเรียกฉันว่าคุณจงกลก็ได้”

น้าเล็กของเวธัส?

ณิชาถือว่าพอจะเข้าใจแล้ว มิน่าล่ะกันญ่าถึงได้แกล้งล้ม

เป้าหมายคือให้คุณจงกลคนนี้รังเกียจตนเองแหละมั้ง

ณิชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “คุณจงกลสวัสดีค่ะ”

จงกลต้องการเรียกร้องความเป็นธรรมให้กันญ่า จึงตัดสินใจพูดคุยกับณิชา

"เธอจ้องณิชา พร้อมทั้งใช้คำพูดคำจาของผู้หลักผู้ใหญ่ “ได้ยินข่าวว่าตอนนี้คุณเป็นสถาปนิกวิลล่าของน้องอรัล แถมยังสนิทสนมกับตาธัสมากใช่มั้ย?”