กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 124

“พี่สาวคนสวย เราไม่ได้นัดผิดครับ กรุณาส่งตัวอย่างไปตรวจสอบด้วย เราจ่ายค่าตรวจออนไลน์ล่วงหน้าแล้ว” อรัลกระแอมและตอบกลับอย่างเชื่อฟังทันที

เขายังคงกะพริบตาที่สดใสไปยังแพทย์หญิงอย่างเชื่อฟัง

เมื่อได้ยินคำพูดของอรัล เธอก็เอามือแตะแก้มอย่างไม่ตั้งใจ และรอยยิ้มก็ถูกเปิดเผยออกมา...

“ไม่มีการนัดผิด? ได้ เดี๋ยวฉันจัดการให้ พวกหนูสองคนยังเด็กมาก อย่าวิ่งหนีไปไหน จำไว้ว่าให้อยู่ที่นี่และรอฉันกลับมา...”

……

ดวงอาทิตย์ที่สว่างสาดส่องผ่านกระจกรถเข้ามา

ณิชานั่งในที่นั่งข้างคนขับ และมองดูตึกสูงตระหง่านฟ้าที่ส่องประกายอยู่นอกหน้าต่าง เธอพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง

เวธัสรู้ได้อย่างไรว่าเธอกับฐานภพกำลังยื่นฟ้องกันเรื่องเด็ก?

ทีปกรบอกเขาหรอ?

ไม่มีความเป็นมืออาชีพเลย!

เวธัสควบคุมพวงมาลัยและขับรถอย่างช้าๆ

เขาเหลือบมองเธออยู่ครู่หนึ่ง...

“ก่อนหน้าคุณ ฐานภพได้ไปหาทีปกรและเสนอราคาให้เขา 10 ล้าน เพื่อขอให้เขาต่อสู้กับคดีนี้”

หัวใจของณิชาเจ็บปวด เธอมองดูเวธัสอย่างประหม่าและพูดออกมาว่า “ทีปกรเขาตอบตกลงไหม”

เวธัสไม่ตอบ เพียงเปิดริมฝีปากของเขาเบาๆ “ผมสามารถเกลี้ยกล่อมให้เขาเปลี่ยนการตัดสินใจของเขาได้”

"..."

แม้ว่าจะไม่มีคำตอบที่ชัดเจน แต่ความหมายในคำพูดก็คือทีปกรตอบตกลง!

ปกติราคาที่เขาจะรับทำคดีขั้นต่ำอยู่ที่หนึ่งล้าน แต่ฐานภพจ่ายราคาสูงถึงสิบล้าน...

ใช่ ถ้ามีเงินอยู่ตรงหน้าจะไม่เอาได้อย่างไร ทีปกรมีเหตุผลอะไรที่จะไม่ตกลง?

ณิชาจับชายเสื้อแน่น “ทีปกรจะไปต่างประเทศนี่?”

เวธัสยกริมฝีปากบางของเขาขึ้น เนื่องจากแสงแดดทางทิศตะวันตกส่องเข้ามา เลยทำให้เขามีเหงื่อปรากฏบนหน้าผากของเขาเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูชุ่มชื้นผิดปกติ

“ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่าคุณยังมีเวลาคิดอีกห้าวัน”

มีเวลาคิด...

มีเวลาคิดอะไร?

ณิชาไม่เข้าใจ ดวงตาสีเข้มของเธอเบิกกว้าง และเธอจ้องไปที่เวธัสอย่างสงสัย

เวธัสไม่ได้รู้สึกว่าเขากำลังใช้ประโยชน์จากอันตรายของคนอื่นเลย แต่เขากลับพูดอย่างหนักแน่นว่า "คบกับผม ผมสามารถทำให้ทีปกรผิดสัญญาแล้วมาทำคดีให้คุณ ช่วยให้คุณได้รับการสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกชายของคุณ และทำให้ฐานภพแตะต้องตัวเขาไม่ได้อีก ลองพิจารณาข้อตกลงนี้ดู?”

ณิชาเปิดริมฝีปากบางของเธอเล็กน้อย "คุณ..."

“ผมแค่อยากได้ยินคำว่าตกลงหรือไม่ตกลง”

เวธัสเปิดริมฝีปาก เขาต้องการปกปิดสิ่งที่ณิชาพยายามจะพูดเพื่อทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย

คำพูดพวกนั้นก็หายไป...

ทันใดนั้น มือขวาของเขาก็ยื่นออกมาและคว้าข้อมือเธอไว้

ณิชาตื่นตระหนก เธอเงยหน้าขึ้นและสบตากับดวงตาสีดำสนิทของเขา

ระยะห่างระหว่างที่นั่งข้างคนขับกับที่นั่งคนขับ ห่างกันเพียงไม่กี่สิบเซนติเมตร

ระหว่างที่ทั้งสองมองตากัน เธอดูเหมือนจะเห็นถึงความลึกซึ้งที่ปรากฏขึ้นในดวงตาลึกของเขา ราวกับว่าเขาตั้งใจที่จะชนะ แต่ก็ดูเหมือนจะมีความอ่อนโยนที่เข้าใจยากแฝงอยู่ แค่เธอมองนานขึ้น เธอจะจะถูกลากเข้าหลุมดำนั้นและยากที่จะออกมาจากตรงนั้น...

ณิชากัดปลายลิ้นของเธอ และหลบสายตา

“มันแตกต่างกับการข่มขู่ยังไง” ณิชาสาปแช่งด้วยความอับอาย

บริเวณข้อมือที่เขาจับนั้นร้อนแผดเผา ผิวหนังนั้นดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ

เมื่อเวธัสได้ยินสิ่งนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่โกรธ แต่ยังมีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“ผมบอกแล้วว่าจะไม่เอาคืนคุณ ส่วนเรื่องข่มขู่...ถ้าการช่วยเหลือคุณถือเป็นการข่มขู่ ตอนเช้าคุณยังรับเงินเดือนที่ผมจ่ายให้คุณล่วงหน้าอยู่เลย?” เวธัสทำท่าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขาฟังดูเย่อหยิ่งมาก "นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมขอคืนกับผู้หญิง ณิชาบอกคำตอบของคุณมา"

การที่เขาพูดอ้อมขนาดนี้ ก็เพื่อให้เธอคบกับเขา...

สติบอกกับเธอว่า แม้ว่าเธอตอบตกลงเวธัส ยังไงพวกเขาก็คงคบกันได้ไม่นาน และพวกเขายังต้องเผชิญกับแรงกดดันจากตระกูลสถานนท์และตระกูลสนธิไชย

ไม่ว่าแรงกดดันแบบไหน มันจะสร้างปัญหาใหญ่ให้กับปัณณ์

แต่ก้นบึ้งของหัวใจก็ยังมีความหวังอยู่ แม้จะเป็นไปได้เพียงเล็กน้อย ฉันก็ยังจะสู้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาสัญญาว่าจะช่วยให้เธอได้รับสิทธิ์ในการดูแลของลูก

ความเงียบแบบนี้ ในสายตาของเวธัส ก็เหมือนการปฏิเสธ

คิ้วของเขาเลิกขึ้น และเสียงของเขาก็เย็นชาเล็กน้อย “ชั่งเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว ผมรู้คำตอบของคุณแล้ว”

“คุณเวธัส ฉัน…” ในขณะที่ฟังคำพูดของเขา หัวใจของณิชาก็เหมือนจะถูกอะไรบางอย่างตี ดวงตาเธอหรี่ทันที อยากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายขึ้น

ริมฝีปากของเขาขยับ และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เวธัสจับพวงมาลัยอย่างเงียบๆ รอประโยคอีกครึ่งหนึ่งของเธอ ในใจของเขามีความหวังเล็กน้อยเกิดขึ้น

เธอกำลังจะพูดอะไร?

แต่หลังจากรอเป็นเวลานาน เขาก็ไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ

เวธัสจับพวงมาลัยด้วยนิ้วทั้งห้าของเขา ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบ “ณิชา คุณสามารถพึ่งพาความโปรดปรานของผมที่มีให้คุณในสองครั้งแรกได้ แต่ทุกสิ่งจะไม่เกิดสามครั้ง ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ เหลือโอกาสครั้งสุดท้ายแล้ว..”

ณิชาเปิดปากของเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

ตอนแรกเธอคิดว่าหากเธอปฏิเสธ เวธัสคงจะโกรธมาก คงทิ้งเธอไว้ข้างถนนและไม่สนใจเธออีก

ผ่านไปประมาณครึ่งนาที เวธัสก็พูดอย่างเคร่งขรึม "ตอนนี้คุณจะไปไหน ผมจะไปส่งคุณ"

“ฉัน…” ณิชารีบเหลือบมองดูเวลาที่แสดงบนโทรศัพท์ “ลูกเลิกเรียนแล้ว ฉันจะไปรับเขาและเราจะกลับบ้านด้วยกัน ถ้าไม่คุณสะดวก จอดให้ฉันลงที่สี่แยกข้างหน้าได้”

เวธัสเหลือบมองจีพีเอส

"ขอโลเคชั่น"