กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 127

“คุณเวธัส…” ณิชาชี้ไปที่ปัณณ์ ด้วยปลายนิ้วสั่นๆ ทำตาโตด้วยความตกใจ “คุณ…เมื่อกี๊คุณเรียกเขาว่าอะไรนะ?”

เวธัสมองณิชาที่กำลังทำหน้าอึ้งอยู่ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“นี่คืออรัล เคยเจอกันแล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไม แค่ถอดแมสก็จำไม่ได้แล้วหรอ?”

อะ…อรัล?

เขาคืออรัล?!

ณิชาต้องเผชิญกับความตกใจครั้งแล้วครั้งเล่า

“ถ้าเขาคืออรัล แล้วปัณณ์ของฉันล่ะ?”

เวธัสมองหน้าเธออย่างแปลกใจ แต่ก็คิดว่าที่เธอมีท่าทีแบบนี้ ก็อาจเป็นเพราะเป็นห่วงน้องปัณณ์ เวธัสจึงพูดปลอบใจว่า “วางใจเถอะ ผมเคยบอกว่าจะไปช่วยหาลูกชายคุณ ผมไม่ผิดคำพูดหรอกน่า แต่ขอพาอรัลไปส่งให้ลุงชัยดูแลก่อน เพราะช่วงนี้ซนมาก คุณอยู่รอตรงนี้ก่อนอย่าเพิ่งไปไหนนะ”

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

ลูกชายของฉันก็ที่คุณอุ้มอยู่นั่นไง！

“คุณ…” ณิชาอยากพูดแต่พูดไม่ออก

เธอจำลูกปัณณ์ของตัวเองได้ เหมือนกับที่เวธัสก็จำอรัลได้เหมือนกันนั่นแหละ

ฉะนั้น ปัณณ์กับอรัล…

มีหน้าตาเหมือนกันเลย??

เวธัสได้กลิ่นอ่อนๆ ของน้ำยาฆ่าเชื้อเป็นครั้งคราว

เขาจับคอเสื้อของอรัลไว้ และมองด้วยสายตาคาดคั้น “เมื่อกี๊ไปวิ่งเล่นที่ไหนมา ทำไมไม่กลับมาตามเวลาที่ตกลงกันไว้?”

“ผม…ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ เดินเล่นอยู่แถวนี้เอง เดินเพลินไปหน่อยจึงเลยเวลา”

“แล้วกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อนี้มาจากไหน?”

ปัณณ์ยกมือน้อยๆของเขาขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามของถนน “นั่น ตรงนั้นมีคนกำลังพ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ผมเดินผ่านมาจากตรงนั้น โอ๊ย ปีศาจกษัตริย์ เรารีบกลับบ้านกันเถอะ ผมหิวจะแย่…”

ที่ฝั่งตรงข้ามถนนเป็นร้านอาหารร้านหนึ่งที่กำลังซ่อมแซมตกแต่งอยู่ ในห้องครัวมีอุปกรณ์และน้ำยาฆ่าเชื้อวางเรียงรายเต็มไปหมด

คำอธิบายของปัณณ์จึงไร้ข้อสงสัยโดยปริยาย

เวธัสหรี่ตาเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อปัณณ์เลย แต่ก็ยื่นมือไปคว้าเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มด้วยมือข้างเดียวได้อย่างสบายๆ ก่อนเดินก้าวเท้ายาวๆ ไปยังที่จอดรถ เปิดประตูหลังรถแล้วยัดเจ้าตัวเล็กเข้าไปนั่ง

ปัง！

ประตูรถถูกปิดลง ตัวรถก็สั่นเล็กน้อยจากแรงในการปิดประตูรถครั้งนี้

ณิชามองดูทุกการกระทำของเวธัสที่ทำอย่างเคยชิน แต่ในหัวของเธอก็ยังคงสงสัยอยู่

แต่สัญชาตญาณของเธอบอกว่าจะปล่อยเขาไปเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้แน่…

“เดี๋ยวก่อน” ณิชารีบวิ่งพุ่งเข้าไป ก่อนไปขวางไม่ให้เวธัสขึ้นรถแล้วพูดว่า “ฉัน…ฉันมีเรื่องจะถามคุณหน่อย”

ณิชาพูดกับเวธัส แต่สายตาก็จ้องไปที่ปัณณ์อย่างเดียว

เธอไม่ยอมละสายตาจากปัณณ์เลย…

เก้าอี้เบาะหลังสีดำที่ทำจากหนังแท้ ปัณณ์นั่งอยู่บนนั้นอย่างเชื่อฟัง

ก่อนสัมผัสได้ถึงสายตาที่ณิชากำลังมองมา เด็กน้อยก็เริ่มเอานิ้วมาถูกันด้วยความรู้สึกผิด

บ้าจริง ทำไมปีศาจยังไม่ขับรถออกไปอีก ถ้าหม่ามี๊รู้เข้าล่ะก็…

“ลูกชายคุณ…เกิดปีอะไร?”

เวธัสสีหน้าเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ ก่อนพูดออกมานิ่งๆ ว่า “หยุดคิดได้แล้ว อายุของคุณตอนนี้ จะให้มาเป็นแม่เลี้ยงของเขาก็ยังได้เลย เขาเลือกมากกว่าผมเยอะ โตมาก็ไม่แต่งกับคุณหรอก”

ณิชา “…”

ถ้านั่นคือปัณณ์จริงๆ ก็ไม่น่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักหม่ามี๊นี่นา

หรือเขาจะเป็นอรัลจริงๆ ?

เวธัสงอศอกเข้ามาข้างนึง แล้วพิงอยู่กับหน้าต่างรถยนต์ ส่วนมืออีกข้างก็เท้าไว้ที่คาง เอนตัวเข้าหาเธอเล็กน้อย บวกกับกลิ่นอายของผู้ชายจากตัวของเขาที่โอบตัวเธอไว้

“จะว่าไปแล้ว ผมก็มีเรื่องจะถามคุณเหมือนกัน”

การเอนตัวเข้ามาของเขาอย่างกะทันหันแบบนี้ ทำให้ณิชาต้องถอยหลังไปก้าวนึง…