กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 128

เมื่อมองด้วยตาเปล่า ก็แทบจะไม่สามารถบอกความแตกต่างของทั้งสองได้เลย...

ทันใดนั้น ณิชาก็เริ่มมีภาพในความทรงจำที่ไม่เหมือนเดิมผุดขึ้นมาเรื่อยๆ

ปัณณ์ชอบกินเผ็ด แต่เด็กตรงหน้าคนนี้กลับต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะกินเผ็ด

ปัณณ์ชอบว่ายน้ำ แต่เด็กตรงหน้าคนนี้น่ะ ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมไปสระน้ำในหมู่บ้านเลย

ปัณณ์เป็นเด็กร่าเริงและซุกซน ไม่ชอบการเขียนพู่กันจีน แต่เด็กคนนี้กลับมีลายมือที่สวยมาก และครูน้ำฝนก็ออกปากชมด้วยว่า เขาเป็นเด็กที่สุขุมและเรียบร้อย!

อรัลคอยสังเกตสีหน้าของณิชาตลอดเวลา ระหว่างจ้องก็ขมวดคิ้วและเม้มปากเป็นพักๆ และสีหน้าก็บ่งบอกด้วยว่าเขากำลังตกใจและสงสัยอยู่ไม่น้อย หัวใจดวงน้อยๆ ก็เต้นตุบตับ ๆ

หรือว่าณิชาจะรู้ความจริงแล้ว ว่าอรัลไม่ใช่ลูกของเธอ?

เธอจะไล่อรัลไปไหม?

“นี่...” ณิชาจับมือน้อยของอรัลไว้แน่น เขาแอบตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ด้วย “หนูไม่ใช่ลูกของฉัน?”

สายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของอรัลกลายเป็นสายตานื่งเรียบทันที

เป็นอย่างที่คิดไว้เลย ณิชารู้ความจริงแล้ว

“ขอโทษที่โกหกครับ” อรัลกัดปากล่างเบาๆ หันไปทางณิชาก่อนโค้งคำนับอย่างจริงใจ และพูดว่า “ผมไม่ใช่ปัณณ์ ผมชื่ออรัล”

เมื่อสิ่งที่เดาไว้กลายเป็นความจริง ณิชาอึ้งจนตาเบิกโต สีหน้าก็เต็มไปด้วยความสงสัย

“เป็นไปได้ยังไง...”

ทำไมเด็กสองคนนี้ถึงหน้าตาเหมือนกันเลยล่ะ?

ที่ผ่านมา เธอจำลูกตัวเองไม่ได้เลยหรอ?

หรือว่า ปัณณ์จะถูกเวธัสจับตัวไป?

อรัลเห็นว่าณิชาตกใจจนแทบจะร้องไห้ จึงรีบพูดอธิบายอย่างระมัดระวัง

“คุณน้าณิชา ไม่ต้องร้องไห้นะครับ ผมไม่ดีเอง ผมอยากอยู่กับคุณน้านานๆ ก็เลยสลับตัวกับปัณณ์ ผมอยู่กับคุณน้าด้วยชื่อปัณณ์มาโดยตลอด คุณน้าตีผมเถอะ ลงโทษผมเลย...”

เด็กน้อยที่ไม่เคยปลอบโยนใครมาก่อน ทำให้ภาพที่เขาเช็ดน้ำตาให้ณิชานั้น ก็ดูเก้ๆ กังๆ ไปบ้าง

ณิชาที่ยังตัวสั่นเบาๆ ไปทั้งตัว พูดให้อรัลหยุดเช็ดน้ำตาหรือปลอบโยนตัวเธอ

“น้าไม่ได้ร้องไห้ แต่อรัลบอกน้าหน่อยได้มั้ย ว่าสลับตัวกับปัณณ์ได้ยังไง และสลับตัวกันนานแค่ไหนแล้ว?”

อรัลเม้มปากน้อยๆ ของเขา ก่อนบอกวิธีและขั้นตอนต่างๆ ทั้งหมดให้ณิชาฟังคร่าวๆ

“...ครั้งล่าสุดที่สลับตัวกัน ก็คือตอนที่คุณน้าถูกพาตัวไปที่สถานีตำรวจครับ”

เสียงใสอันไร้เดียงสานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ และไม่ได้ปกปิดอะไรไว้เลย

ครั้งล่าสุดคือที่สถานีตำรวจ?

มันก็ใช่นะ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา “ปัณณ์” ของเธอก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น และได้คำชมจากครูน้ำฝนอยู่เป็นประจำ

และนับจากนั้น “ปัณณ์” ก็กินเผ็ดไม่ได้ แล้วยังไม่ชอบไปสระน้ำอีก

แย่ชะมัด เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าลูกตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้!

“อรัลเป็นลูกของเวธัสจริงๆ หรอ?” หัวใจของณิชาเต้นแรงมากจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว

ตรงหน้าเป็นทางมืดมัว และมองไม่เห็นอะไรเลย

และปลายทางนั้น ก็เป็นความจริงที่เธอกำลังจะได้รู้!

เธออยากหลุดออกจากความมืดมัวนี้เต็มทน...

“ครับ” อรัลพยักหน้าอย่างสุดแรง ก่อนพูดต่อว่า “ผมอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยมาตลอด ทุกคนบอกกับผมว่า ผมเป็นคุณชายเล็กแห่งตระกูลสนธิไชย ในหนังสือรายชื่อประจำตระกูลก็มีชื่อของผม มีเพียงเด็กที่ผ่านการตรวจความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้วเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์ได้มีชื่ออยู่ในนั้น”

“แล้วแม่ของหนูล่ะ?”

ทำไมอรัลกับปัณณ์ถึงเหมือนกันได้ขนาดนี้!

ณิชาจ้องมองไปที่เด็กน้อย ใจของณิชาปวดไปหมด เธออยากรู้คำตอบเต็มที “แม่ของหนูคือใคร?”

เมื่ออรัลได้ยิน เขาก็สูดหายใจเข้าลึก แต่ก็เริ่มอยากร้องไห้ ก่อนก้มหน้าส่ายหัวไปมาแล้วตอบอย่างน้อยใจว่า “พวกเขาบอกว่า ผมไม่มีแม่”

“เหลวไหล! ใครเขาก็มีแม่กันทั้งนั้น หนูจะไม่มีได้ยังไง?”

เด็กน้อยเริ่มน้ำตลาคลอและร้องไห้ออกมา

“แม่ของผมไม่มีตัวตนในคฤหาสน์สนธิไชย ไม่มีใครบอกผมว่าแม่เป็นใคร พ่อก็ไม่ยอมให้ผมถามถึงแม่เลย พวกคนใช้เคยแอบว่าผมด้วย ว่าแม่ไม่เอาผมแล้ว เพราะแม่เอาผมไปทิ้งไว้ที่หน้าคฤหาสน์สนธิไชย...”

ระหว่างพูด เด็กน้อยก็เริ่มสะอื้นไห้ และตัวก็เริ่มสั่น

ณิชาเห็นเด็กน้อยที่กำลังโศกเศร้าและเจ็บปวด ก็รู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดลงกลางใจ

เธอดึงเด็กน้อยเข้ามากอดไว้แน่น

“ไม่ หนูไม่ได้ถูกทิ้งหรอก! หนูมีแม่ และแม่ของหนูไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งอรัลหรอก ทั้งหมดคงเป็นอุบัติเหตุน่ะ...”

“อุ...อุบัติเหตุ?” แขนน้อยๆของอรัลกอดคอณิชาไว้ และถามอย่างสงสัยว่า “คุณน้าณิชา รู้ได้ยังไงว่ามันเป็นอุบัติเหตุ?”

“เพราะว่า...น้าอาจจะเป็นแม่ของหนู แต่น้าไม่เคยทอดทิ้งหนูเลยนะ!”

เธอเองก็ไม่เชื่อว่าในโลกนี้จะมีคนที่เหมือนกันขนาดนี้ได้ด้วย

คำอธิบายเดียวที่สมเหตุสมผลก็คือ เมื่อสี่ปีก่อนเคยมีอุบัติเหตุที่ทำให้เธอต้องคลอดก่อนกำหนด!

ตอนนั้นเธอตกบันได และระหว่างส่งตัวไปโรงพยาบาล เธอเองก็ไม่ได้สติแล้ว

พอฟื้นขึ้นมา ก็มีนางพยาบาลอุ้มเด็กทารกที่ไม่มีลมหายใจเดินเข้ามา แล้วบอกกับเธอว่า ลูกของเธอได้จากไปแล้ว

แต่พอมาตอนนี้...

มันไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน!

ลูกของเธอไม่ได้จากไปไหน และยังอยู่ดีอีกต่างหาก!

อรัลกับปัณณ์เป็นฝาแฝดกัน...

ไม่งั้น มันจะบังเอิญอะไรขนาดนั้น?

เธอเสียลูกชายคนหนึ่งจากการคลอดฝาแฝดครั้งนั้น และสี่ปีต่อมา ก็มีเด็กที่หน้าตาเหมือนปัณณ์อย่างกับฝาแฝดปรากฏตัวขึ้น?

ต้องมีคนตั้งใจให้เป็นแบบนี้แน่!

“ขอโทษนะ หลายปีมานี้ แม่คิดว่าอรัลไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ก็เลยไม่ได้ตามหาลูก หม่ามี๊ผิดเอง...” อรัลเอามือน้อยๆ ของเขากอดคอณิชาไว้แน่น และเอาคางถูระหว่างคอของณิชาเบาๆ “ผมไม่เคยโทษหม่ามี๊เลย หม่ามี๊ ฮือ... ในที่สุดหม่ามี๊ก็กลับมา ต่อไปนี้ก็จะไม่มีใครมาว่าผมได้ ว่าเป็นเด็กไม่มีแม่แล้ว! หม่ามี๊ หม่ามี๊...”

เด็กผู้ชายที่สุขุมนุ่มลึกมาโดยตลอด ขนาดร้องไห้ก็ยังไม่ค่อยมีเสียงเลย

แต่ ณ เวลานี้ เด็กคนนั้นมีน้ำเสียงเหมือนเด็กน้อยทั่วไป เพิ่มเติมคือความขมขื่น และร้องไห้อย่างสุดเสียง

ณิชากอดอรัลไว้แน่น การได้กอดอรัล ก็เหมือนได้มีโลกทั้งใบ

ลูกไม่มีแม่?

ลูกของเธอ จะไปเป็นลูกไม่มีแม่ได้ยังไง!

ความรู้สึกขาดในใจ เหมือนได้รับการเติมเต็มอีกครั้ง

ในรอยยิ้มนั้น ก็มีน้ำตาแห่งความสุขรวมอยู่ด้วย ณิชาหอมหน้าผากอรัลเบาๆ

พยายามนึกเท่าไหร่ ก็นึกไม่ออกเลยว่า เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นได้ยังไง

เมื่อสี่ปีก่อน ผู้ชายในคืนนั้นก็คือฐานภพนี่นา ลูกในท้องของเธอก็เป็นลูกของฐานภพ

แล้วทำไมถึงกลายเป็นลูกของเวธัสไปได้?

เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นี้ที่เวธัสถามเธอเกี่ยวกับเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน หรือว่า... ผู้ชายคนนั้นจะเป็นเวธัส?

…...

ณิชาได้รู้ว่าปัณณ์กับอรัลไปตรวจ DNA ที่โรงพยาบาลมาด้วย

แม้ว่าเธอจะมั่นใจอยู่แล้วว่าอรัลเป็นลูกของเธอ แต่เธอเองก็ได้ทำการตรวจความสัมพันธ์ทางสายเลือดด้วยเหมือนกัน

“หม่ามี๊ ต่อไปหม่ามี๊จะแอบหนีไปอีกไหม?” มือน้อยของอรัลดึงมือเรียวเล็กของณิชาไว้ และเดินตามเธอไป

ณิชาลูบหัวอรัลอย่างเอ็นดู สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “เด็กโง่ อรัลกับปัณณ์จะเป็นแก้วตาดวงใจของหม่ามี๊ตลอดไป หม่ามี๊จะไม่ยอมพรากจากลูกทั้งสองอีก”

“ถ้าหม่ามี๊กับพ่ออยู่ด้วยกัน ผมกับปัณณ์ก็จะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์นะครับ”

อรัลเม้มปากอมชมพูน้อยๆของเขา แล้วหน้าเขาก็แดง