กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 128

เมื่อมองด้วยตาเปล่า ก็แทบจะไม่สามารถบอกความแตกต่างของทั้งสองได้เลย...

ทันใดนั้น ณิชาก็เริ่มมีภาพในความทรงจำที่ไม่เหมือนเดิมผุดขึ้นมาเรื่อยๆ

ปัณณ์ชอบกินเผ็ด แต่เด็กตรงหน้าคนนี้กลับต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะกินเผ็ด

ปัณณ์ชอบว่ายน้ำ แต่เด็กตรงหน้าคนนี้น่ะ ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมไปสระน้ำในหมู่บ้านเลย

ปัณณ์เป็นเด็กร่าเริงและซุกซน ไม่ชอบการเขียนพู่กันจีน แต่เด็กคนนี้กลับมีลายมือที่สวยมาก และครูน้ำฝนก็ออกปากชมด้วยว่า เขาเป็นเด็กที่สุขุมและเรียบร้อย!

อรัลคอยสังเกตสีหน้าของณิชาตลอดเวลา ระหว่างจ้องก็ขมวดคิ้วและเม้มปากเป็นพักๆ และสีหน้าก็บ่งบอกด้วยว่าเขากำลังตกใจและสงสัยอยู่ไม่น้อย หัวใจดวงน้อยๆ ก็เต้นตุบตับ ๆ

หรือว่าณิชาจะรู้ความจริงแล้ว ว่าอรัลไม่ใช่ลูกของเธอ?

เธอจะไล่อรัลไปไหม?

“นี่...” ณิชาจับมือน้อยของอรัลไว้แน่น เขาแอบตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ด้วย “หนูไม่ใช่ลูกของฉัน?”

สายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของอรัลกลายเป็นสายตานื่งเรียบทันที

เป็นอย่างที่คิดไว้เลย ณิชารู้ความจริงแล้ว

“ขอโทษที่โกหกครับ” อรัลกัดปากล่างเบาๆ หันไปทางณิชาก่อนโค้งคำนับอย่างจริงใจ และพูดว่า “ผมไม่ใช่ปัณณ์ ผมชื่ออรัล”

เมื่อสิ่งที่เดาไว้กลายเป็นความจริง ณิชาอึ้งจนตาเบิกโต สีหน้าก็เต็มไปด้วยความสงสัย

“เป็นไปได้ยังไง...”

ทำไมเด็กสองคนนี้ถึงหน้าตาเหมือนกันเลยล่ะ?

ที่ผ่านมา เธอจำลูกตัวเองไม่ได้เลยหรอ?

หรือว่า ปัณณ์จะถูกเวธัสจับตัวไป?

อรัลเห็นว่าณิชาตกใจจนแทบจะร้องไห้ จึงรีบพูดอธิบายอย่างระมัดระวัง

“คุณน้าณิชา ไม่ต้องร้องไห้นะครับ ผมไม่ดีเอง ผมอยากอยู่กับคุณน้านานๆ ก็เลยสลับตัวกับปัณณ์ ผมอยู่กับคุณน้าด้วยชื่อปัณณ์มาโดยตลอด คุณน้าตีผมเถอะ ลงโทษผมเลย...”

เด็กน้อยที่ไม่เคยปลอบโยนใครมาก่อน ทำให้ภาพที่เขาเช็ดน้ำตาให้ณิชานั้น ก็ดูเก้ๆ กังๆ ไปบ้าง

ณิชาที่ยังตัวสั่นเบาๆ ไปทั้งตัว พูดให้อรัลหยุดเช็ดน้ำตาหรือปลอบโยนตัวเธอ

“น้าไม่ได้ร้องไห้ แต่อรัลบอกน้าหน่อยได้มั้ย ว่าสลับตัวกับปัณณ์ได้ยังไง และสลับตัวกันนานแค่ไหนแล้ว?”

อรัลเม้มปากน้อยๆ ของเขา ก่อนบอกวิธีและขั้นตอนต่างๆ ทั้งหมดให้ณิชาฟังคร่าวๆ

“...ครั้งล่าสุดที่สลับตัวกัน ก็คือตอนที่คุณน้าถูกพาตัวไปที่สถานีตำรวจครับ”

เสียงใสอันไร้เดียงสานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ และไม่ได้ปกปิดอะไรไว้เลย

ครั้งล่าสุดคือที่สถานีตำรวจ?

มันก็ใช่นะ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา “ปัณณ์” ของเธอก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น และได้คำชมจากครูน้ำฝนอยู่เป็นประจำ

และนับจากนั้น “ปัณณ์” ก็กินเผ็ดไม่ได้ แล้วยังไม่ชอบไปสระน้ำอีก

แย่ชะมัด เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าลูกตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้!

“อรัลเป็นลูกของเวธัสจริงๆ หรอ?” หัวใจของณิชาเต้นแรงมากจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว

ตรงหน้าเป็นทางมืดมัว และมองไม่เห็นอะไรเลย

และปลายทางนั้น ก็เป็นความจริงที่เธอกำลังจะได้รู้!

เธออยากหลุดออกจากความมืดมัวนี้เต็มทน...

“ครับ” อรัลพยักหน้าอย่างสุดแรง ก่อนพูดต่อว่า “ผมอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยมาตลอด ทุกคนบอกกับผมว่า ผมเป็นคุณชายเล็กแห่งตระกูลสนธิไชย ในหนังสือรายชื่อประจำตระกูลก็มีชื่อของผม มีเพียงเด็กที่ผ่านการตรวจความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้วเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์ได้มีชื่ออยู่ในนั้น”

“แล้วแม่ของหนูล่ะ?”

ทำไมอรัลกับปัณณ์ถึงเหมือนกันได้ขนาดนี้!

ณิชาจ้องมองไปที่เด็กน้อย ใจของณิชาปวดไปหมด เธออยากรู้คำตอบเต็มที “แม่ของหนูคือใคร?”

เมื่ออรัลได้ยิน เขาก็สูดหายใจเข้าลึก แต่ก็เริ่มอยากร้องไห้ ก่อนก้มหน้าส่ายหัวไปมาแล้วตอบอย่างน้อยใจว่า “พวกเขาบอกว่า ผมไม่มีแม่”