กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 129

เมื่อก่อนเขาใช้ตัวตนของปัณณ์ เขากลัวว่าจะถูกเปิดเผยอยู่ตลอดเวลา ที่กลัวกว่าคือจะโดนน้าณิชาทิ้ง

ตอนนี้เขาก็เป็นลูกของหม่ามี๊แล้ว......

ไม่กลัวว่าจะถูกน้าณิชาเกลียดอีกแล้ว!

ผู้คนมักโลภมาก เมื่อก่อนเขาคิดแค่ว่าอยากให้หม่ามี๊กลับมา แต่ตอนนี้หม่ามี๊กลับมาแล้ว เขาก็อยากได้บ้านที่อบอุ่น

มีหม่ามี๊ มีคุณพ่อแล้วก็ปัณณ์ด้วย

ครอบครัวสี่คนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข......

เมื่อได้ยินแบบนี้ ณิชาก็นั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าของอรัล สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น แล้วก็จับมือของเด็กน้อยเอาไว้ “น้องอรัลรับปากหม่ามี๊เรื่องนึงได้ไหม?”

“ไม่มีปัญหาครับ” เด็กน้อยพยักหน้า

“ก่อนที่หม่ามี๊จะหาความจริงได้ว่าทำไมหนูถึงไปอยู่ที่ตระกูลสนธิไชยได้ หนูต้องช่วยหม่ามี๊กุมความลับนี้ไว้ อย่าให้คนอื่นรู้ว่าหม่ามี๊เป็นหม่ามี๊

ตาของเด็กน้อยหรี่ลงแล้วพึมพำว่า “คุณพ่อไม่ใช่คนไม่ดี”

“แต่หม่ามี๊กลัวเขาแย่งหนูกับปัณณ์ไปเลี้ยงดู พอถึงเวลานั้นเราจะไม่ได้เจอกันอีก...”

ขนตาเรียวยาวของอรัลสั่นไหว ในดวงตาที่มืดมิดมีความมุ่งมั่นที่ไม่เข้ากับวัยของเขา

“หนูไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแยกพวกเราออกจากกันอีก! หม่ามี๊ ผมรับปาก ถ้ามี๊ไม่เห็นด้วย ผมจะไม่บอกความลับนี้เด็ดขาด แต่มี๊ต้องรีบหาความจริงเร็วๆนะ...”

“น้องอรัลเป็นเด็กดีจริงๆ”

ณิชาลูบจมูกที่สูงโด่งของเขา สัมผัสอันอบอุ่นทำให้กระแสน้ำอุ่นไหลเวียนในหัวใจของเธอ

เธอต้องรู้ความจริงให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!

เวธัสตั้งใจแย่งน้องอรัลไปใช่ไหม?

คืนนั้นในสี่ปีก่อนที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป แล้วยังทำให้เธอฝันร้ายอีก คนๆนั้นคือใครกันแน่?

ฐานภพ เวธัส?

พวกเขาสองคนใครกันแน่ที่เป็นพ่อของลูกทั้งสอง?

......

เวธัสรีบส่งปัณณ์ให้กับลุงชัย แล้วสั่งให้เขารีบพาปัณณ์กลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชย

เขากำลังคิดว่าจะวกกลับไปหาณิชา เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ณิชาส่งข้อความมา

ตาจ้องไปที่ข้อความบนหน้าจอ คิ้วขมวดเล็กน้อย

“ฉันเจอปัณณ์แล้ว คุณไม่ต้องมาแล้ว วันนี้ขอบคุณมาก”

......

ตอนกลางคืน ณิชาเข้าครัวทำกับข้าวที่รสชาติจืดๆ แทนรสชาติที่จัดๆ ที่ทำมาตลอด

สีดายังเล่นไพ่อยู่ข้างนอก บอกว่าคืนนี้อาจจะไม่กลับบ้าน

เมื่อก่อนก็เกิดเรื่องแบบนี้บ้าง แต่ณิชาก็ไม่ได้ถามอะไร โอกาสที่จะได้อยู่กันตามลำพังสองแม่รู้ก็ไม่บ่อย เธอก็อยากจะคุยเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในหลายปีที่ผ่านมากับน้องอรัล

โต๊ะอาหารที่อยู่ริมหน้าต่าง ณิชาไม่หยุดที่จะคีบกับข้าวให้กับเด็กน้อย

“แสดงว่า เมื่อก่อนเวธัสไม่ค่อยกลับบ้าน?”

ถึงแม้อรัลอยากจะพูดแต่ด้านดีๆของพ่อ แต่ก็ไม่อยากจะพูดโกหก เด็กน้อยพยักหน้า

“ครับ แต่ว่าหม่ามี๊อย่าเข้าใจผิดนะ คุณพ่อต้องดูแลกิจการที่ใหญ่โตอย่างสนธิไชยกรุ๊ปแบบนั้น งานยุ่งทุกวันเลย ถึงแม้จะไม่กลับบ้าน แต่ส่วนใหญ่ก็นอนอยู่ที่บริษัท...”

ณิชาทำท่าเข้าใจ แต่กลับไม่เห็นด้วย “ถึงแม้ว่างานจะยุ่งขนาดไหน เขาก็ไม่ควรลืมว่าในบ้านยังมีลูกรอคอยเขาอยู่”

“ที่จริงผมชินแล้ว...”ใจของเด็กน้อยอบอุ่น

สิ่งที่เขาอยากได้ที่สุดก็เหมือนกับตอนนี้ ได้อยู่กับหม่ามี๊

“หม่ามี๊ไม่ดีเอง ไม่ได้อยู่ด้วยตอนหนูกำลังโต ต่อไปหม่ามี๊จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะได้อยู่กับหนูดีไหม?”

ในใจของณิชาเต็มไปด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิด