กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 138

ทีปกรก็ได้เอ่ยพูดออกไปเหมือนกับยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มออกไป “รอคอยการมาเยือนของคุณฐานภพด้วยความเคารพ แต่ก็กลัวว่าคุณจะไม่มา”

ยั่วยุ!

นี่มันเห็นได้ชัดว่ามันเป็นการยั่วยุกันอยู่ชัด ๆ !

แต่ตอนนี้ในมือของเขามีเพียงแค่หลักฐาน ไม่มีทนายรับไปจัดการต่อให้ เผยไพ่ตายในมือกับพวกเขาไปตอนนี้ มันจะสูญเสียโอกาสไปแทน

“ณิชา ฝากเอาไว้ก่อนนะ ฉันไม่มีจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ไปหรอก!” ทิ้งคำพูดออกไปประโยคหนึ่งออกไปอย่างรุนแรง ฐานภพได้เตะเก้าอี้ตัวหนึ่งล้มคว่ำไปทางด้านขวามือ โกรธจนใบหน้าได้เปลี่ยนเป็นสีตับหมูไปหมด แล้วก็ได้เดินออกไปด้วยความกราดเกรี้ยว

ภายในห้องประชุมเงียบเชียบไร้เสียงใด ๆ ณิชามองไปจนลอบเกิดความรู้สึกพึงพอใจอยู่ในใจ

ครั้งแรกที่เห็นฐานภพพ่ายแพ้ไปขนาดนี้เลย!

แล้วยังหนีเตลิดไปด้วยความเศร้าหมองอีก...

ดวงตาสีอำพันได้กะพริบออกมาเล็กน้อย ขนตางอนยาวค่อย ๆ สั่นไหวออกมาเบา ๆ เธอได้เริ่มปรบมือขึ้นมาก่อน ร้องเชียร์กระโดดโลดเต้นไปอย่างมีความสุข

“คุณกร ในที่สุดฉันก็ได้เห็นความสุดยอดของคุณแล้วเสียที ขอบคุณมาก...”

ทีปกรยักไหล่ทั้งสองข้างออกมาอย่างไม่แยแส

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ให้ผู้ชายของเธออย่าเอาเรื่องนั้นของบ้านฉันมาขู่ฉันเสียที ฉันก็รู้สึกซาบซึ้งบุญคุณไม่หวั่นไม่ไหวอยู่แล้ว”

ใบหูของณิชาได้ร้อนขึ้นมา อะไรที่เรียกว่าผู้ชายของเธอกัน?

“ฉันกับเขา...” เฮ้อ ตอนนี้เหมือนกับว่าความสัมพันธ์มันยุ่งเหยิงสุด ๆ ไปเลย

และก็ไม่อาจบอกได้ว่าเธอกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยเช่นกัน

เวธัสมองออกถึงความคับข้องใจของณิชา เดินเข้าไปที่ตรงหน้าของเธอ บีบมือเล็กของเธอไปอย่างเป็นธรรมชาติ “เอาล่ะ ในเมื่อเรื่องตอนนี้มันก็ได้แก้ปัญหาไปแล้ว ฉันเป็นเจ้ามือ ไปกินข้าวด้วยกันสักหน่อยเถอะ”

มือของเธอค่อนข้างจะออกเหงื่อได้ง่าย แต่มือของเขากลับแห้งมาก

ในตอนที่ท้องนิ้วของเขาได้พาดผ่านฝ่ามือของเธอไปนั้น เหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้ามา

ณิชารีบร้อนชักมือกลับไป แสร้งทำเป็นปัดเศษผมที่ไม่เชื่อฟังไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วยิ้มออกมาจาง ๆ “งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนสักหน่อย พวกคุณรอฉันอยู่ที่นี่แป๊บนึง”

จ้องมองเงาร่างที่เดินออกไปของณิชา ทีปกรใช้แขนกระทุ้งเข้าไปที่ข้อศอกของเวธัส “ได้ยินชาลีบอกว่านายต้องการจะถอนหมั้นกับกันญ่าเพื่อเธองั้นเหรอ?”

“ยุ่งเรื่องชาวบ้านให้มันน้อย ๆ หน่อย แล้วทำงานให้มันมาก ๆ”

“ชิส์” ทีปกรมีสีหน้าดูพฤติกรรมที่น่าเอือมระอานั้นของนายสิ “ฉันทิ้งงานใหญ่ขนาดนั้นที่ต่างประเทศเพื่อมาช่วยแฟนของนายไปสูญเปล่าเลยจริง ๆ ดูสิว่าฉันได้อะไรกลับมา แม้แต่ความจริงและคำตอบก็ไม่ให้ฉันเลยสักอย่าง! ไม่น่าที่ชาลีมักจะบอกว่านายมันเป็นสัตว์ร้าย!”

เวธัส “...”

“แต่ณิชาก็หน้าตาสะสวยมากเลย มิน่านายถึงได้เปลี่ยนไปรักคนอื่นได้”

“ฉันว่าพวกนายมันว่างมากเลยจริง ๆ” ทั้งวันทั้งคืนเอาแต่สนใจชีวิตส่วนตัวของเขากัน

……

ทีปกรเลือกร้านอาหารจีนใกล้ ๆ มาร้านนึง เวธัสสั่งให้คนจองห้องส่วนตัวเอาไว้

ณิชาถูกเวธัสดึงเอาไว้ ทั้งสามคนได้เข้าร้านอาหารไปพร้อมกัน

พนักงานของร้านอาหารได้รอต้อนรับอยู่ที่หน้าประตูทางเข้ากันอยู่ก่อนแล้ว

“คุณเวธัส ห้องส่วนตัวได้เก็บเอาไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว เป็นห้องส่วนตัวอยู่ที่ชั้นสอง เชิญตามฉันมาค่ะ...” พนักงานได้ทักทายออกมาอย่างมีมารยาท ทำท่าทีประสานมือเชิญชวนด้วยรอยยิ้มออกมา

ในที่สาธารณะที่มีผู้คนมากมาย ณิชาได้ถูกเวธัสจูงมือเอาไว้ ฝ่ามือของเธอได้ร้อนจนออกเหงื่อไปหมด รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่นักขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

เธอได้ดึงชายเสื้อของเวธัสไปเบา ๆ “คุณจับฉันแน่นไปแล้ว ไม่สบายตัวนิดหน่อย”

เธอเป็นคุณป้าของเวธัส ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาก เธอไหนเลยจะกล้าไปถือสา?

ทีปกรมองออกถึงคลื่นใต้น้ำระหว่างจงกลกับณิชาไปอย่างเฉียบแหลม ส่งสายตาไปให้เวธัส เดินออกไปเงียบ ๆ

ยังคงเป็นสามคน คนที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันกลับเปลี่ยนจากทีปกรมาเป็นจงกลแทน

ความรู้สึกสบายใจนั้นเมื่อกี้นี้ของณิชาได้หายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเทียบกับจงกลแล้ว เธอนั้นยอมอยู่กับทีปกรเสียดีกว่า

ห้องส่วนตัวหมายเลขสามริมหน้าต่างชั้นสองจงกลได้มาอยู่เป็นประจำ เธอชอบลักษณะการจัดรูปแบบที่โปร่งใสมองเห็นรอบด้านชัดเจนของที่นี่มาก ติดหน้าต่างแต่ก็ไม่ได้มีเสียงดังรบกวน ด้านล่างขอบหน้าต่างเป็นสวนดอกไม้เล็ก ๆ ที่ทางร้านอาหารได้เพาะปลูกขึ้นมาเอง มองผ่านขอบหน้าต่างจะสามารถมองเห็นดอกไม้บานที่บานสะพรั่งอยู่เต็มไปหมดได้เลย

ในบรรยากาศนั้นยังสามารถได้กลิ่นหอมของดอกไม้มาจาง ๆ ได้ด้วย...

จงกลมองสำรวจณิชาไปเงียบ ๆ เด็กผู้หญิงคนนี้มีแผนการในใจที่ล้ำลึกมากเลยจริง ๆ เพิ่งจะได้เจอกันแค่ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ แค่ไม่กี่วัน ก็ได้ติดหนึบไม่แยกออกจากกันกับธัสอย่างเปิดเผยแล้ว น่าขันตอนแรกเธอสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะเป็นเพียงแค่ลูกจ้างของเขาเท่านั้น

“หนูชา ฉันเรียกเธอแบบนี้ได้ใช่มั้ย?” จงกลส่งถ้วยน้ำชามาถ้วยนึง ถามออกไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ขอเพียงแค่คุณจงกลไม่รังเกียจ จะเรียกอะไรก็ได้ค่ะ” ณิชารู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันมาก่อน รีบลุกขึ้นไปรับถ้วยน้ำชากับกาน้ำชามา “กาน้ำชาแบบนี้มันหนักมาก ให้ฉันเป็นคนรินเองเถอะค่ะ”

จงกลปล่อยมือออก กาน้ำชาได้ถูกณิชารับไป

อาศัยช่องว่างตอนที่ณิชาลุกขึ้นรินน้ำชา จงกลได้ชำเลืองมองประเมินเธอออกไป เสื้อกันลมบนร่างตัวนั้นเป็นรุ่นใหม่ของเบอร์เบอรี่ ช่วงหลายวันมานี้เมืองพรเพิ่งจะขึ้นชั้น เสื้อผ้าที่วับอยู่ด้านในมองไม่ออกถึงแบรนด์ แต่เนื้อผ้านิ่มมันจะต้องไม่ใช่ของที่วางขายอยู่ตามท้องถนนอย่างแน่นอน...

ทั้งร่างทั้งบนทั้งล่างบวกรวมกันแล้วบางทีมันก็อาจจะไม่ได้แพงอะไรมากมาย แต่เมื่อเทียบกับคืนนั้นที่ได้เจอเธอครั้งแรกแล้ว ใช้ของราคาถูกตลอดทั้งตัว ไม่รู้เลยว่าราคาแพงไปอยู่ที่ไหนแล้ว

“อย่าเรียกฉันว่าคุณจงกลด้วยเลย เรียกฉันว่าน้าบัวก็พอแล้ว”

“ค่ะ น้าบัว”

“ธัส เธอควรจะได้รับแจ้งเหมือนกัน คุณปู่ได้ให้เธอพากันญ่ากลับไปที่บ้านเดิมอาทิตย์นี้ คุยเรื่องสัญญาการหมั้นหมายระหว่างพวกเธอ ผัดผ่อนมานานมากแล้ว ก็ควรจะให้คำอธิบายออกไปสักหน่อย” จงกลได้เปลี่ยนประเด็นไปอย่างนิ่มนวล แล้วมองไปทางเวธัส