กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 139

แน่นอนว่าเวธัสจะต้องได้รับข้อความอยู่แล้ว “พอดีเลย ถึงตอนนั้นผมเองก็อยากจะพูดกับคุณปู่ให้ชัดเจนไปด้วยเหมือนกัน”

“แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็เป็นเด็กที่มีความคิดมาตลอด ฉันเชื่อว่าเธอสามารถพูดออกไปให้ชัดเจนได้ แต่เธอเองก็ต้องเข้าใจด้วยว่า ตอนนี้ผู้นำตระกูลของตระกูลสนธิไชยยังเป็นคุณปู่ของเธอ เธออยากจะกุมอำนาจก็ต้องได้รับการยอมรับและการสนับสนุนของท่าน”

เวธัสบีบถ้วยน้ำชาไปไม่หนักไม่เบา เอามาวางเล่นไปบนฝ่ามือ ไม่ได้พูดอะไรต่อออกไป

จงกลครุ่นคิดไปแป๊บนึง แล้วก็ได้ขยับริมฝีปากเอ่ยพูดออกไปอีกว่า “ณิชาเป็นเด็กดีคนหนึ่ง หน้าตาสะสวย รู้หนังสือ ฉันเองก็ชอบมากเหมือนกัน แต่กันญ่านั้นมีชาติกำเนิดที่ดี ตัวตนสูงส่ง สิ่งที่เธอมีมันเป็นสิ่งที่ณิชาไม่มี จุดนี้ เธอไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

ประโยคง่าย ๆ อย่างนี้ ดูไปแล้วเหมือนกับว่าได้เตือนสติเวธัสอยู่ แต่ในความจริงแล้ว กลับทิ่มแทงใจณิชาเข้าไป!

สิ่งที่กันญ่ามีคือสิ่งที่เธอไม่มี...

กันญ่ามีชาติกำเนิดที่ดี ตัวตนสูงส่ง

เธอก็แค่คุณหนูตกอับ แล้วยังมีลูกติดอีก ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง!

ณิชาคิดว่าในปากมันได้เต็มไปด้วยความขมขื่นแผ่กระจายไปทั่ว คงจะเป็นรสชาติของชาล่ะมั้ง

กัดลงไปที่ลิ้นแน่น ความเจ็บปวดได้ทำให้เธอคืนสติมาได้ในทันที

เธออยู่ข้างกายเวธัส ก็เพียงแค่เพื่อลูกเท่านั้น

ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าจะไม่มีทางจะคบหาเดินไปด้วยกันกับเวธัสได้ เขามันเป็นปีศาจทำลายชีวิตของเธอ เธอจะไปมีความคิดที่ขมขื่นอะไรจำพวกนั้นได้ยังไงกันน่ะ?

ณิชา เธอบ้าไปแล้วจริง ๆ

“คุณป้าครับ” ดวงตาที่สงบเยือกเย็นของเวธัสได้หรี่ลงเล็กน้อย ริมฝีปากบางได้ขยับออกมาเล็กน้อย “สิ่งที่ณิชามีกันญ่าก็ไม่มีเหมือนกัน สิ่งสำคัญอยู่ที่ผมต้องการอะไร ไม่ใช่ว่าพวกคุณอยากจะยัดเยียดอะไรให้กับผม”

“ธัส...”

“เอาล่ะ ประเด็นนี้พักกันเอาไว้ที่ตรงนี้ก่อนเถอะ พนักงานได้เวลาเสิร์ฟอาหารกันแล้ว” พูดไปแล้ว นิ้วมือเรียวยาวประหนึ่งหยกของเวธัสได้กดลงไปที่กระดิ่งเรียกพนักงานไปเบา ๆ ทีนึง

เสียงกระดิ่งดังกริ๊งขึ้นมา ขัดคำพูดต่อไปที่จงกลอยากจะพูดไปเสียก่อน

จงกลได้ทอดถอนหายใจไปเงียบ ๆ

เธอมองไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าณิชามีอะไรที่กันญ่าไม่มี ธัสก็มาดื้อด้านให้ความสำคัญอย่างนี้อีก?

เพียงไม่นานพนักงานก็เริ่มเสิร์ฟอาหารกัน

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูร้อน เมนูที่อยู่ตรงหน้าหลายเมนูล้วนแล้วแต่จะเป็นออเดิฟเย็นที่ไม่ผ่านความร้อนกันทั้งนั้น เสิร์ฟพร้อมของหวานชุ่มคอก่อนมื้ออาหาร

ขนมปังปิ้งทรงสี่เหลี่ยมด้านในได้ใส่ขนมปังหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ จนละเอียด ด้านบนได้ตักไอศกรีมวางใส่เอาไว้ ผสมเข้าด้วยกันกับกลิ่นหอมของเนยกับน้ำผึ้ง เป็นจานโปรดที่จงกลต้องสั่งทุกครั้ง

แต่สุขภาพเธอไม่ดี ไม่เหมาะที่จะกินของเย็น ๆ มากนักได้

จงกลหมุนจานที่บนโต๊ะอาหาร ย้ายโทสต์ไปอยู่ที่ตรงหน้าของณิชา แล้วยิ้มออกไปอย่างอ่อนโยน “ณิชา ของหวานจานนี้ฉันชอบมากเลย เธอลองชิมรสดูสิ?”

“เธอกินไม่ได้” ไม่รอให้ณิชาเอ่ยปากพูดออกมา เวธัสก็ได้ชิงตอบออกไปก่อน

จงกลมองเวธัสไปด้วยความงุนงง แล้วก็มองณิชาไปอีกที

กินไม่ได้?

แค่ของหวานเท่านั้นเอง มีอะไรที่กินไม่ได้กัน?

“เธอไม่ชอบกินของหวานงั้นเหรอ?” จงกลยังคงยิ้มถามออกไป

บนใบหน้าของณิชาได้แสดงอาการลำบากใจออกมาเล็กน้อย “ก็กินได้ค่ะ แต่ไม่ค่อยจะกินของหวานเท่าไหร่นัก ฉันกลัวฟันผุน่ะค่ะ”

“รสชาติที่ฉันชอบมันก็ไม่อาจจะหวานมากเกินไปได้เช่นกัน ดังนั้นแล้วจึงได้กำชับเชฟเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอลองอันนี้ดู รับรองว่าอร่อยมาก” จงกลชอบของความจานนี้มากจริง ๆ พยายามขายให้กับณิชาสุด ๆ

ณิชารับมือกับความกระตือรือร้นของจงกลไม่ได้ กำลังคิดจะคีบขนมปังชิ้นนั้นมาชิมดู

มือเพิ่งจะยื่นออกไป ยังไม่ทันได้ถึงกลางอากาศ...

ฝ่ามือหยาบหนาข้างหนึ่งได้วางลงมาบนข้อมือของเธอ กดมือของเธอกลับไปที่พื้นผิวโต๊ะ

จงกลยิ่งมีข้อสงสัยมากขึ้น

“เธอเป็นประจำเดือนอยู่ ของเย็นต้องหลีกเลี่ยงทั้งหมด” เวธัสตอบแทนณิชาออกไป ไม่มีสะทกสะท้านเลย ไม่มีปิดซ่อนอะไรเลยสักนิด

ในชั่วพริบตาเดียว จงกลก็ได้ตะลึงค้างไปตรงนั้นทันที

หลานชายของเธอเธอรู้จักดีที่สุด เย็นชาหยิ่งมาตั้งแต่เกิดแล้ว เกรงว่าผู้หญิงที่ไม่ว่าจะสวยสักแค่ไหนที่จะแอบอิงแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดแล้วสร้างความโปรดปรานต่อเขาได้ เขาก็สามารถหนักแน่นมั่นคงดั่งภูเขาไท่ซานได้เลย

หลายปีที่ผ่านมานี้ นอกจากมาเป็นเพื่อนเธอแล้ว แม้แต่กัญญ่าเองเขาก็ออกไปเดินเล่นข้างนอกด้วยกันน้อยมาก นับประสาอะไรกับการจำประจำเดือนของผู้หญิงกัน แล้วยังเตือนเพื่อให้หลีกเลี่ยงออกมาอย่างใส่ใจกันอีกด้วย จงกลพูดไม่ออกเลยว่าภายในใจมันเป็นความรู้สึกแบบไหน...

สรุปแล้ว มันเป็นความรู้สึกหลากหลายที่ก่อตัวขึ้นมา

ยิ้มตามมารยาทบนใบหน้าเองก็ไม่อาจรักษาให้คงอยู่ได้อีกต่อไปเช่นกัน จงกลรอยยิ้มหายไป พูดออกไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “เช้าวันนี้ฉันเห็นข่าวข่าวนึง เมื่อตอนเช้ามืดมีผู้ชายคนหนึ่งไปซื้อผ้าอนามัยให้กับแฟนสาวที่ร้านสะดวกซื้อแถว ๆ ห้างJN ใบหน้าด้านข้างของผู้ชายคนนั้นค่อนข้างที่จะคล้ายเธอเลย”

คิ้วของเวธัสได้ขมวดแน่นออกมาทันที เผยความเขินอายออกมาแวบนึง

“อืม ผมเอง”

หัวใจของณิชาได้บีบรัดแน่นออกมา เหมือนกับได้ยินข่าวที่มันน่าเหลือเชื่ออะไรมาเลย สมองความคิดทั้งหมดมันได้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ออกมา!

แม้แต่ริมฝีปากเองก็ได้อ้าออกมาจนเป็นรูปทรงที่ไม่เป็นระเบียบออกมาเลยทีเดียว...

วินาทีต่อมานั้นเอง สายตาของจงกลเองก็ได้มองไปยังเธอเช่นกัน

ณิชาสันหลังเหยียดตรง ได้รับความสนใจจากเธอ ก็ได้ลอบสูดหายใจเข้าลึก ๆ อยู่กับตัวเอง

ทั้งสองถุงเมื่อคืนนั้น ล้วนเป็นอันที่เวธัสได้ออกไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อด้วยตัวเอง?

คิดว่าคุณชายใหญ่แห่งตระกูลสนธิไชยที่ยิ่งใหญ่ได้ไปซื้อของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงที่ร้านสะดวกซื้อแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน ณิชาจะคิดว่าตนจะต้องหัวเราะลั่นออกมาอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เธอกลับหัวเราะไม่ออกเสียได้!

เขาไม่ได้เล่นละครหลอกลวงเธอ เห็นเธอเป็นโล่กำบังงั้นเหรอ?

ทำไมถึงได้ทำถึงขั้นนี้?

“ดูเหมือนว่าเธอจะให้ความสนใจกับณิชาเป็นพิเศษจริง ๆ ด้วย”

จงกลดึงกระดาษชำระออกมาแผ่นนึง แล้วเช็ดคราบมันที่ตรงมุมปาก

รอยยิ้มตรงริมฝีปากได้ยิ้มออกมาบาง ๆ แยกไม่ออกเลยว่ากำลังพอใจหรือไม่พอใจอยู่กันแน่

“สุดสัปดาห์นี้แน่นอนว่าผมจะอธิบายกับคุณปู่ไปอย่างแน่นอน สุขภาพของคุณน้าไม่ดีนัก คุณหมอไม่แนะนำให้คุณน้าคิดเยอะ ต่อจากนี้ไปอย่ายุ่งเรื่องพวกนี้อีก ผมรู้ว่าจะต้องรับมือกับมันยังไง”

มือข้างหนึ่งของจงกลได้กำกันจนกลายเป็นหมัด ยันอยู่ที่ตรงมุมปากพลางกระแอมออกมาเบา ๆ สองที

“...เธอโตแล้ว น้าอยากจะยุ่งมันก็ไม่อาจจะเข้าไปยุ่งด้วยได้ แต่กันญ่าเป็นผู้หญิงที่ดีเลยคนหนึ่ง การชดเชยที่จะมอบให้ได้ก็อย่าได้ปฏิบัติแย่ ๆ กับเธอเลย”

ถึงแม้ว่าจะพูดไปอย่างนี้ สายตาของจงกลก็ยังคงไม่ละออกไปจากณิชาเลย

เธอ ตกลงแล้วตรงไหนกันที่มันดึงดูดธัสเข้า?

……

ตอนเย็น คฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์

คฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์เป็นสถาปัตยกรรมสไตล์สถานที่สำหรับการพักผ่อนหย่อนใจ สร้างตามความชื่นชอบของคุณย่าศิริจันทร์ ตัวอาคารมีประติมากรรมทางเดินตกแต่งงดงาม ศาลา แม่น้ำล้อมรอบศาลาเอาไว้ ต้นหลิวพลิ้วไหว ยึดครองพื้นที่กว้างใหญ่ ติดกับภูเขาใกล้กับแม่น้ำ เป็นสถานที่มีฮวยจุ้ยที่ดีที่หาได้ยากในเมืองพร

ในตอนนี้ ห้องรับประทานอาหารของคฤหาสน์ บนโต๊ะรับประทานอาหารทรงกลมขนาดใหญ่ ได้วางอาหารอันโอชะเอาไว้สิบกว่าจานเลยทีเดียว

“เมื่อก่อนคุณย่าพูดถึงอยู่ตลอด วันนี้ก็ได้ทานแล้ว” น้ำตาลใช้ตะเกียบกลางคีบเนื้อปลาชิ้นนึงส่งไปที่ในชามของคุณย่าศิริจันทร์ เต็มไปด้วยความกตัญญูกตเวที

คุณย่าศิริจันทร์ได้เลยเจ็ดสิบมาแล้ว แต่สภาพจิตใจกลับยังคงมีชีวิตชีวาอยู่

ใบหน้าสามารถมองเห็นใบหน้าสวยสมัยสาว ๆ ได้แบบราง ๆ เพียงแต่โหนกแก้มค่อนข้างสูงไปหน่อย บวกกับในตอนนี้อายุมากแล้ว บนใบหน้าไม่มีคอลลาเจนแล้ว มองไปแล้วจะแสดงให้เห็นว่าใบหน้ามันดูแหลมคมออกมา ดูเข้าหาได้ยากอยู่บ้าง

เธอมองเนื้อปลาในชาม แล้วส่งมันเข้าปากไปช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมา “รายชื่อการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของเอสพี จิวเวลรี่ได้ประกาศออกมาแล้ว?”

“เมื่อหลายวันก่อนเพิ่งประกาศออกมา คุณย่าวางใจเถอะค่ะ ฉันจะต้องเลือกนักออกแบบที่น่าชื่นชมมากที่สุดออกมาให้คุณย่าอย่างแน่นอนค่ะ”

“ได้ยินคุณตุ๊กบอกว่า คนที่ส่งผลงานเข้ามาครั้งนี้เยอะมาก คนที่มีฝีมือยอดเยี่ยมก็ไม่น้อยเลยเหมือนกัน มีแบบร่างที่โดดเด่นเป็นพิเศษบ้างหรือเปล่า สามารถเอามาให้ฉันดูก่อนได้เลย” คุณย่าศิริจันทร์ตอนนี้อายุมากแล้ว อำนาจสูงสุดของบริษัทรุ่งโรจน์ก็ได้มอบหมายออกไปแล้วเหมือนกัน ยามว่างก็จะจัดการแข่งขันเครื่องประดับครั้งนี้ขึ้นมา ปกติแล้วก็จะเอาใจใส่มากเลยเช่นกัน

น้ำตาลได้ยินดังนั้นแล้วก็ได้วางตะเกียบลง อึกอักลังเลที่จะพูดออกไป

“มีอะไรก็พูดออกมาตามตรงเถอะ” คุณย่าศิริจันทร์โบกมือลง พลางพูดออกไปอย่างไม่ทน “อย่ามาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ”

“ครั้งนี้จริง ๆ แล้วก็มีนักออกแบบที่ค่อนข้างที่จะโดดเด่นอยู่หลายคนเลยค่ะ แต่ว่า...”

“คุณย่า คุณชายใหญ่ได้กลับมาแล้ว” คำพูดของน้ำตาลยังอยู่ในลำคอ ในทันใดนั้นเองสาวใช้คนหนึ่งก็ได้เดินเข้ามาด้วยความตื่นตัว โค้งตัวให้กับคุณย่าศิริจันทร์ ยิ้มพร้อมกับพูดออกไป