กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 139

แน่นอนว่าเวธัสจะต้องได้รับข้อความอยู่แล้ว “พอดีเลย ถึงตอนนั้นผมเองก็อยากจะพูดกับคุณปู่ให้ชัดเจนไปด้วยเหมือนกัน”

“แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็เป็นเด็กที่มีความคิดมาตลอด ฉันเชื่อว่าเธอสามารถพูดออกไปให้ชัดเจนได้ แต่เธอเองก็ต้องเข้าใจด้วยว่า ตอนนี้ผู้นำตระกูลของตระกูลสนธิไชยยังเป็นคุณปู่ของเธอ เธออยากจะกุมอำนาจก็ต้องได้รับการยอมรับและการสนับสนุนของท่าน”

เวธัสบีบถ้วยน้ำชาไปไม่หนักไม่เบา เอามาวางเล่นไปบนฝ่ามือ ไม่ได้พูดอะไรต่อออกไป

จงกลครุ่นคิดไปแป๊บนึง แล้วก็ได้ขยับริมฝีปากเอ่ยพูดออกไปอีกว่า “ณิชาเป็นเด็กดีคนหนึ่ง หน้าตาสะสวย รู้หนังสือ ฉันเองก็ชอบมากเหมือนกัน แต่กันญ่านั้นมีชาติกำเนิดที่ดี ตัวตนสูงส่ง สิ่งที่เธอมีมันเป็นสิ่งที่ณิชาไม่มี จุดนี้ เธอไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

ประโยคง่าย ๆ อย่างนี้ ดูไปแล้วเหมือนกับว่าได้เตือนสติเวธัสอยู่ แต่ในความจริงแล้ว กลับทิ่มแทงใจณิชาเข้าไป!

สิ่งที่กันญ่ามีคือสิ่งที่เธอไม่มี...

กันญ่ามีชาติกำเนิดที่ดี ตัวตนสูงส่ง

เธอก็แค่คุณหนูตกอับ แล้วยังมีลูกติดอีก ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง!

ณิชาคิดว่าในปากมันได้เต็มไปด้วยความขมขื่นแผ่กระจายไปทั่ว คงจะเป็นรสชาติของชาล่ะมั้ง

กัดลงไปที่ลิ้นแน่น ความเจ็บปวดได้ทำให้เธอคืนสติมาได้ในทันที

เธออยู่ข้างกายเวธัส ก็เพียงแค่เพื่อลูกเท่านั้น

ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าจะไม่มีทางจะคบหาเดินไปด้วยกันกับเวธัสได้ เขามันเป็นปีศาจทำลายชีวิตของเธอ เธอจะไปมีความคิดที่ขมขื่นอะไรจำพวกนั้นได้ยังไงกันน่ะ?

ณิชา เธอบ้าไปแล้วจริง ๆ

“คุณป้าครับ” ดวงตาที่สงบเยือกเย็นของเวธัสได้หรี่ลงเล็กน้อย ริมฝีปากบางได้ขยับออกมาเล็กน้อย “สิ่งที่ณิชามีกันญ่าก็ไม่มีเหมือนกัน สิ่งสำคัญอยู่ที่ผมต้องการอะไร ไม่ใช่ว่าพวกคุณอยากจะยัดเยียดอะไรให้กับผม”

“ธัส...”

“เอาล่ะ ประเด็นนี้พักกันเอาไว้ที่ตรงนี้ก่อนเถอะ พนักงานได้เวลาเสิร์ฟอาหารกันแล้ว” พูดไปแล้ว นิ้วมือเรียวยาวประหนึ่งหยกของเวธัสได้กดลงไปที่กระดิ่งเรียกพนักงานไปเบา ๆ ทีนึง

เสียงกระดิ่งดังกริ๊งขึ้นมา ขัดคำพูดต่อไปที่จงกลอยากจะพูดไปเสียก่อน

จงกลได้ทอดถอนหายใจไปเงียบ ๆ

เธอมองไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าณิชามีอะไรที่กันญ่าไม่มี ธัสก็มาดื้อด้านให้ความสำคัญอย่างนี้อีก?

เพียงไม่นานพนักงานก็เริ่มเสิร์ฟอาหารกัน

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูร้อน เมนูที่อยู่ตรงหน้าหลายเมนูล้วนแล้วแต่จะเป็นออเดิฟเย็นที่ไม่ผ่านความร้อนกันทั้งนั้น เสิร์ฟพร้อมของหวานชุ่มคอก่อนมื้ออาหาร

ขนมปังปิ้งทรงสี่เหลี่ยมด้านในได้ใส่ขนมปังหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ จนละเอียด ด้านบนได้ตักไอศกรีมวางใส่เอาไว้ ผสมเข้าด้วยกันกับกลิ่นหอมของเนยกับน้ำผึ้ง เป็นจานโปรดที่จงกลต้องสั่งทุกครั้ง

แต่สุขภาพเธอไม่ดี ไม่เหมาะที่จะกินของเย็น ๆ มากนักได้

จงกลหมุนจานที่บนโต๊ะอาหาร ย้ายโทสต์ไปอยู่ที่ตรงหน้าของณิชา แล้วยิ้มออกไปอย่างอ่อนโยน “ณิชา ของหวานจานนี้ฉันชอบมากเลย เธอลองชิมรสดูสิ?”

“เธอกินไม่ได้” ไม่รอให้ณิชาเอ่ยปากพูดออกมา เวธัสก็ได้ชิงตอบออกไปก่อน

จงกลมองเวธัสไปด้วยความงุนงง แล้วก็มองณิชาไปอีกที

กินไม่ได้?

แค่ของหวานเท่านั้นเอง มีอะไรที่กินไม่ได้กัน?

“เธอไม่ชอบกินของหวานงั้นเหรอ?” จงกลยังคงยิ้มถามออกไป

บนใบหน้าของณิชาได้แสดงอาการลำบากใจออกมาเล็กน้อย “ก็กินได้ค่ะ แต่ไม่ค่อยจะกินของหวานเท่าไหร่นัก ฉันกลัวฟันผุน่ะค่ะ”

“รสชาติที่ฉันชอบมันก็ไม่อาจจะหวานมากเกินไปได้เช่นกัน ดังนั้นแล้วจึงได้กำชับเชฟเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอลองอันนี้ดู รับรองว่าอร่อยมาก” จงกลชอบของความจานนี้มากจริง ๆ พยายามขายให้กับณิชาสุด ๆ

ณิชารับมือกับความกระตือรือร้นของจงกลไม่ได้ กำลังคิดจะคีบขนมปังชิ้นนั้นมาชิมดู

มือเพิ่งจะยื่นออกไป ยังไม่ทันได้ถึงกลางอากาศ...

ฝ่ามือหยาบหนาข้างหนึ่งได้วางลงมาบนข้อมือของเธอ กดมือของเธอกลับไปที่พื้นผิวโต๊ะ

จงกลยิ่งมีข้อสงสัยมากขึ้น

“เธอเป็นประจำเดือนอยู่ ของเย็นต้องหลีกเลี่ยงทั้งหมด” เวธัสตอบแทนณิชาออกไป ไม่มีสะทกสะท้านเลย ไม่มีปิดซ่อนอะไรเลยสักนิด