กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 142

เป็นครั้งแรกที่ณิชาได้เข้ามาในคฤหาสน์สนธิไชย

ครั้งก่อนตอนหาข้ออ้างมาหาน้องอรัล ก็ได้นั่งอยู่แค่แป๊บเดียวแล้วก็กลับ ไม่ได้มีอารมณ์อยากจะอยู่ที่นี่นาน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่สนใจเลย

บริเวณคฤหาสน์ตกแต่งหรูหราสไตล์ยุโรปกำแพงอิฐสีแดง ค่อนข้างมีรสนิยม

พื้นที่สีเขียวนั้นครอบคลุมค่อนข้างกว้าง……

ภายในสวนเต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด ภายใต้แสงแดดที่สาดส่องก็เผยให้เห็นความเขียวชะอุ่ม

“คุณน้าณิชา！”ลุงชัยยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ทันใดนั้นเจ้าก้อนเล็กๆก็ปรากฏขึ้นภายในสายตา

ขาสั้นๆของปัณณ์นั้นวิ่งสับมาเร็วมาก แค่แป๊บเดียว ก็อ้าแขนกอดขาของณิชาเอาไว้ เหมือนกับกลัวว่าเธอจะหนีไปมือทั้งสองข้างของเขาดึงขากางเกงเธอไว้แน่น

พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมา และอยากกระโดดขึ้นมาอย่างดีอกดีใจ

“เย่ๆๆ น้าณิชา ในที่สุดคุณก็มาแล้ว ผมคิดถึงคุณมากเลย คุณคิดถึงผมไหมครับ？”

พอเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขาณิชาก็ตื่นเต้นบางไปหน่อยเลย

ก็เลยอุ้มเขาขึ้นมา แล้วก็จุ๊บลงไปบนแก้มของเขา

“แม่มาพาผมกลับบ้านหรือเปล่าครับ？”ปัณณ์กะพริบตาโตๆของเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง

ณิชารีบทำท่าทางบอกให้ปัณณ์เงียบเอาไว้ ลดเสียงลง มองไปรอบๆทั้ง 4 ด้าน โชคดีที่ลุงชัยไม่ได้อยู่ใกล้ทั้งสองคนเท่าไหร่ ก็เลยไม่ได้ยินว่าเมื่อกี้เด็กคนนี้พูดอะไร

เธอกระซิบเตือนว่า “อย่าลืมสิ่งที่แม่บอกรูปในโทรศัพท์สิ ลูกต้องเห็นแม่เป็นพนักงานของลูกคนหนึ่ง แล้วก็อย่าพูดเดือนที่น่าจะพาลูกไป เข้าใจไหม ？”

ความหวังในสายตาของปัณณ์ค่อยๆสลายหายไป แล้วก็เม้มปากเล็กๆอย่างรู้สึกไม่เป็นธรรม

“แล้วปัณณ์ต้องแสดงเป็นเหมือนเมื่อไหร่กัน？”

“ชู่ ！”ลุงชัยยืนอยู่ใกล้ๆ ณิชาเอานิ้วชี้ปิดปากเล็กๆของเขา “แม่รับประกันว่าจะพาลูกไปให้เร็วที่สุด ลูกต้องอยู่อย่าเชื่อฟังเข้าใจไหม？”

ละอองน้ำปรากฏขึ้นบนดวงตาของปัณณ์ แล้วเอามือเขี่ยณิชาพร้อมกับพูดว่า “ปัณณ์เป็นเด็กดีตลอดเลย”

ดวงตาของณิชาดูอบอุ่น “แม่เอาคุกกี้กับพรอฟีทรอลมาให้ด้วย กินไหม ？”

“……อื้อ”

น้ำเสียงดูหมดเรี่ยวแรง

……

หลังจากที่เวธัสจัดการธุระเร่งด่วนเสร็จ ตอนนี้กลับมาที่คฤหาสน์สนธิไชยนั้น ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังแว่วมาแต่ไกล

ในห้องรับแขกนั้นปัณณ์ถอดรองเท้าเล็กๆของเขาและนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา

บนตักของเขามีหนังสือนิทานเล่มหนึ่ง

ณิชาก็นั่งอยู่ข้างๆเขา บิดคุกกี้ที่เพิ่งอบใหม่สดๆในมือของเธอ แล้วก็คอยป้อนให้เขากิน พร้อมกับนั่งเล่านิทานให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“……นิทานเรื่องนี้สอนให้พวกเรารู้ว่าเด็กน้อยจะพูดโกหกไม่ได้ ต้องซื่อสัตย์”

ปัณณ์เขียวคุกกี้ในปาก แล้วก็หนุ่มนามว่า “ดังนั้นการโกหกเป็นเรื่องที่ผิด”

“เอ่อ ……”ณิชาอึ้งไปเลย

สถานการณ์ปัจจุบันก็คือ เธอกำลังสอนให้เด็กน้อยคนนี้โกหกเวธัสอยู่ไม่ใช่หรอ?

ณิชาถูกมองจนรู้สึกอึดอัด ก็เลยเอาผมทัดหู แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าเดิม “แต่ว่าภายใต้สถานการณ์ที่พิเศษบางอย่าง เพื่อที่จะป้องกันตัว บางครั้งการพูดโกหกด้วยเจตนาที่ดีก็ถือว่าไม่เป็นไร”

ปัณณ์ลิงบนโซฟา “ก็เหมือนกับพวกเราตอนนี้ใช่ไหมครับ？”

ณิชากระแอมออกมา และชมว่า “ฉลาดมาก”

เสียงผู้หญิงที่อบอุ่นและนุ่มนวล เหมือนกับขนนกเล็กๆที่เขี่ยบนหัวใจของเขา

เวธัสแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

พอเห็นเงาดำสาดเข้ามาแม่ลูกทั้ง 2 คนก็หันไปมอง ก็เห็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือเวธัส

ปัณณ์รีบลุกขึ้นมาอย่างปกป้อง แขนทั้งสองข้างออกจากกัน แล้วก็ขวางอยู่ตรงหน้าณิชา ปิดกั้นสายตาที่รุกรานจากใครบางคน

ณิชาพูดไม่ออก “……หนูทำอะไรน่ะ ？”

“ ปีศาจกษัตริย์บอกว่าจะให้คุณน้ามาเป็นแม่เลี้ยงของผม ผมไม่เอาหรอกนะ！ไม่อนุญาตให้เขาเอาเปรียบคุณน้าหรอก！”