กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 152

กันญ่ารีบเอียงตัวหลบอย่างรีบร้อน ข้อมือถูกท่านคนางค์คว้าไว้ทันที “แกพูดอะไร? พูดอีกทีซิ!”

คุณหญิงแก้วตาก็ร้อนใจ ไล่ถามด้วยเบ้าตาแดงก่ำ “จะไม่ใช่ลูกได้ยังไง? โรงแรมโฟร์ซีซั่นส์ กลิ่นหอมหอมการ์ดิเนีย ไม่ได้กลับมาคืนหนึ่ง ความบังเอิญมากมายขนาดนั้น......”

“ก่อนที่เขาจะถอนหมั้น หนูก็สังเกตเห็นว่าเขากำลังตรวจสอบเหตุการณ์ในปีนั้นอีกครั้ง!” กันญ่าตั้งใจปล่อยเลยตามเลย ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วกล่าว “เขาเกิดความสงสัยต่อหนูแน่ๆ เลย หรือคิดว่าผู้หญิงในตอนนั้นคือณิชา อย่าลืมนะคะ ตอนที่ณิชายังไม่ได้ล้มละลาย ก็ชอบใช้น้ำหอมการ์ดิเนีย......”

ท่านคนางค์ตกตะลึง

เทียบกับณิชามีชู้ เห็นได้ชัดว่าการหลอกลวงสี่ปีมานี้ร้ายแรงยิ่งกว่า!

ตอนนั้นตระกูลสถานนท์แต่งงานเกี่ยวดองกับตระกูลสนธิไชย ไม่ใช่เพราะเวธัส “ครอง” ความบริสุทธิ์ของกันญ่าหรือ?

หากว่าเรื่องราวถูกเปิดโปง งั้นผลลัพธ์......ท่านคนางค์ไม่กล้าจะคิด

แม้จะบอกว่าตระกูลสถานนท์ก็เป็นหนึ่งในสี่ของตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพลอำนาจ ทว่าตั้งแต่ที่พ่อของเขามอบอำนาจให้เขา ภายใต้การนำของเขาหลายปีมานี้ ตระกูลสถานนท์ก็เดินในทางที่เสื่อมถอยอยู่ตลอด พูดได้เพียงว่าฝืนรักษาความรุ่งโรจน์ในปีนั้นไว้เท่านั้น!

“ในเมื่อแกไม่ใช่คนที่เวธัสต้องการตามหา ทำไมเมื่อสี่ปีก่อนแกไม่บอกพวกฉันล่วงหน้า?”

กันญ่าร้องไห้ตาแดง “ตอนนั้นหนูเห็นพ่อกับแม่มีความสุขขนาดนั้น บวกกับเวลาสองเดือนก็ไม่ได้มีคนไปหาตระกูลสนธิไชย หนูคิดว่าคงไม่ถูกเปิดโปง.....คุณพ่อ คุณพ่ออย่าโกรธเลยนะคะ รีบคิดเถอะค่ะว่าจะต้องทำยังไงกันแน่......”

เบื้องหน้าดวงตาของท่านคนางค์เลือนรางอย่างฉับพลัน ถูกทำให้โมโหจนปวดหัวใจ!

คุณหญิงแก้วตาก็ถูกความจริงนี้ทำให้ตกใจไม่น้อย

มองดูสีหน้าเคร่งขรึมของท่านคนางค์ นางประกอบคำพูดเล็กน้อย กล่าวปลอบโยน “พวกเราอย่าเพิ่งมองไปในทางร้าย ท่านประเสริฐยังไม่พูดอย่างตัดขาดไม่ใช่หรือ? การหมั้นยังไม่ได้ถึงขั้นต้องถอนหมั้น ยังมีโอกาส.......”

สีหน้าท่านคนางค์ดูไม่ได้ ไม่เอ่ยวาจาอยู่นาน

......

ขณะที่เวธัสกลับจากบ้านเก่ามาถึงคฤหาสน์สนธิไชย เหมือนว่าอารมณ์ของเขาจะดีกว่าตอนที่เขาออกไปมาก

อย่างน้อยก็สามารถมองเห็นได้จากใบหน้า รอยเส้นที่แข็งกระด้างเย็นชาถูกทำให้อ่อนลงแล้ว

แต่ในคฤหาสน์สนธิไชย กลับเงียบเหงาทั้งผืน

เมื่อก่อนตอนที่เขากลับมา มักจะได้ยินเสียงพึมพำของอรัล วันนี้ชั่วขณะนี้ไม่มีเสียงแล้ว กลับไม่คุ้นชินเล็กน้อยแล้ว

เวธัสเอาเสื้อคลุมแขวนบนไม้แขวนเสื้อ เรียกลุงชัยมา

“ณิชากับคุณหนูล่ะ?”

ลุงชัยรายงานว่า “คุณจงกลมาครับ ถือโอกาสพาคุณณิชาและคุณหนูออกไปเดินเล่นครับ”

“น้าเล็กมาแล้ว?” ท่าทางการแขวนเสื้อของเวธัสชะงักเล็กน้อย ขมวดคิ้วเบาๆ

ใช่ครับ คุณเพิ่งจะไปได้ไม่นาน คุณจงกลก็มาแล้ว เธอยังอยู่ตามลำพังกับคุณณิชาด้านบนตึกครู่หนึ่งด้วยครับ”

อยู่ตามลำพังไปครู่หนึ่ง......

ใบหน้าของเวธัสเคร่งขรึม “ตอนนี้พวกเขาไปไหนแล้ว?”

“คุณจงกลไม่ได้ให้คนของเราตามไปครับ แต่คุณหนูโวยวายว่าอยากจะไปสวนสนุก คนขับรถน่าจะส่งพวกเขาไปที่สวนสนุกของเด็กแล้วครับ” ลุงชัยตอบตามความจริง เขาก็ประหลาดใจมากที่คุณจงกลพาณิชาออกไปพร้อมกันด้วยตัวเอง

เขายังคิดว่าคุณจงกลจะเกลียดณิชามากซะอีก

......

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ในสวนสนุกเทพนิยายมีแต่ผู้ปกครองที่พาเด็กน้อยมาเที่ยว

นี่เป็นสวนสนุกที่มีชื่อเสียงในเมืองพร รายการของเล่นสนุกสำหรับเด็กน่าจับจ้องเป็นพิเศษ ถึงกระทั่งมีคนเดินทางไกล พาเด็กๆมาเพื่อสัมผัสกับรายการของเล่นสนุกๆอีกด้วย

ขณะที่ณิชาและปัณณ์คนกลุ่มหนึ่งถึงหน้าประตู จุดตรวจบัตรก็เข้าแถวยาวๆ

มองไปแวบหนึ่ง ศีรษะล้นทะลักดำเป็นผืน

ได้อย่างรวดเร็วหัวกดสีดำกระชากไปข้างหน้า

สุขภาพของจงกลไม่ดี ได้โทรศัพท์หาคนที่รับผิดชอบสวนสนุกไว้ล่วงหน้าแล้ว ผู้อำนวยสวนสนุกจัดการทางผ่านสำหรับวีไอพีให้พวกเธอทันที ปัณณ์ยืนอยู่ระหว่างกลางของจงกลและณิชา มือน้อยๆหนึ่งข้างจูงไว้หนึ่งคน เข้าไปในเขตสวนสนุกได้สำเร็จ

“ดูสิ น่าอิจฉาเด็กคนนั้นจัง.....”

“เดินเข้าไปทางผ่านของวีไอพี! คงจะมีเงินมากสินะ?”

“น่าจะเป็นแม่สามีและลูกสะใภ้พาเด็กมาเล่นล่ะสิ?”