กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 155

จงกลไม่ได้เจอกับอรัลนานมากแล้ว จึงอยากพาอรัลไปอยู่ที่บ้านของตัวเองสักสองวัน

ตอนนี้ก็ไม่ถือว่าค่ำมาก ประมาณทุ่มสองทุ่ม

แต่จังหวะการใช้ชีวิตในเมืองพรนั้นเร่งรีบ บนถนนเป็นช่วงที่รถสัญจรอย่างคับคั่งพอดี

ณิชาและเวธัสถือโอกาสนั่งอยู่ที่ร้านอาหารอีกครู่หนึ่ง

“ในห้องน้ำ เกิดอะไรขึ้นกับคุณและเจ้าเด็กนั่น?” เวธัสเลิกคิ้ว แต่กลับถามด้วยความจริงจังสุดๆ

เหมือนเส้นประสาทเส้นที่อ่อนไหวที่สุดของณิชาเกี่ยวดึงเข้าแล้ว

เดิมทีก่อนหน้านี้เธออยากรีบกินอาหารมื้อนี้ให้เสร็จแล้วส่งปัณณ์กลับบ้าน แต่ปัณณ์ฉลาดจึงเรียกรถคันหนึ่งด้วยตัวเอง ตอนนี้น่าจะกลับถึงบ้านแล้ว

เด็กทั้งสองคนไม่ได้อยู่ตรงหน้า หัวใจของเธอก็เคว้งคว้างว่างเปล่า

“ห้องน้ำยังจะเกิดอะไรขึ้นได้อีกคะ? แค่เล่นกับคุณหนูทั้งสุดสัปดาห์เต็มๆแล้วต้องแยกกันอย่างกะทันหัน ทำใจไม่ได้นิดหน่อยค่ะ” ณิชาแสร้งทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไร

เห็นได้ชัดว่าเวธัสไม่เชื่อคำตอบนี้ หรี่ตาลง “ดูท่าคุณต้องการจะให้ผมไปสืบ ถึงจะยอมพูดความจริง?”

“ไม่ต้อง!” ณิชาตัดบทพูดของเวธัส

“ไม่อยากให้ผมสืบ งั้นก็บอกผมมาว่าเป็นยังไงกันแน่?”

ณิชากัดปากด้วยความดึงดัน อัดอั้นใจ พูดกับเขาไปตรงๆ ถามกลับว่า “คุณหนูบอกว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าแม่ ฉันสงสารเขาที่อยู่มาอย่างเจ็บปวดในช่วงหลายปีมานี้ คุณเวธัส คุณบอกได้ไหมว่า ทำไมเขาถึงไม่มีแม่?”

บรรยากาศเงียบไปสองสามวินาที

ริมฝีปากบางๆของเวธัสเม้มเป็นเส้นตรงอย่างฉับพลัน ไม่มีความอ่อนโยนเหลืออยู่

ผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าจะถูกใครจะเอ่ยถึงเมื่อไหร่ ก็เป็นเขตหวงห้าม

“เก็บของ ผมส่งคุณกลับไป”

เขาไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นยืนก่อน หยิบเสื้อโค้ตที่พาดบนพนักพิงหลังเก้าอี้ ก้าวยาวๆไปทางด้านนอก เงาหลังเห็นได้ถึงความเคร่งขรึม

ณิชานึกไม่ถึงว่าเขาจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้ หัวใจเต้นอย่างรุนแรง

“รอเดี๋ยว!” ความดึงดันที่แข็งแกร่งของเธอเกิดขึ้นมาแล้ว ไล่ตามไปอย่างไม่ลดละ “ฉันอยากรู้มากจริงๆ แม่ของน้องอรัล......”

“แม่ของเขาเป็นใครเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยเหรอ?” เวธัสถูกเธอขวางทางด้านหน้าไว้ รอบกายอบอวลไปด้วยแรงสังหาร ตัดบทการไล่ถามของเธอ

ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่อยากเอ่ยถึง แล้วจำเป็นจะต้องทำต่ออีกทำไม?

“ค่ะไม่เกี่ยว แต่ว่า.......”

“ในเมื่อไม่เกี่ยว งั้นก็อย่ามายุ่งวุ่นวายเรื่องของคนอื่น”

ณิชานิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่ว่าเพราะเหตุใดที่ทำให้เขาไม่อยากพูด แต่ในเมื่อเปิดหัวเรื่องแล้ว ล้มเลิกการไล่ถามตอนนี้ไปก็น่าเสียดายเกินไปแล้ว

เมื่อเธอได้ทีก็ขี่แพะไล่เสียเลย

“น้องอรัลอยากให้ฉันเป็นแม่ของเขา แบบนั้นนี่ก็ไม่ถือว่าเป็นการยุ่งเรื่องชาวบ้าน! ทำไมคุณถึงได้เกลียดเธอขนาดนั้นกันแน่ แล้วทำไมน้องอรัลถึงได้มาอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยได้?”

“......พอแล้ว!” เส้นเลือดดำที่หน้าผากของเวธัสโปนขึ้น สูญเสียการควบคุมอารมณ์เล็กน้อย “หลังจากนี้อย่าให้ผมได้ยินเรื่องของผู้หญิงคนนั้นอีก คุณณิชา ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี อย่าลืม ฐานภพยังคงคิดวิธีที่จะแย่งอำนาจการเลี้ยงดูของปัณณ์อยู่”

ร่างกายของณิชาสั่นเล็กน้อย รู้สึกเหนือความคาดหมายเล็กน้อย “คุณข่มขู่ฉัน?”

เวธัสไม่ได้คิดจะข่มขู่เธอจริงๆ เพียงแค่ไม่อยากให้เธอถามต่อไปอีก......

ถามต่อไปอีกก็จะเป็นการทำร้ายทั้งสองฝ่ายเท่านั้น

“หากคุณคิดว่าใช่ งั้นก็ใช่ละกัน”

“......”

ณิชารู้สึกค่อนข้างผิดหวัง

“ขอโทษ เป็นฉันที่ปากมากไป หลังจากนี้ฉันจะไม่ถามอีกแล้วค่ะ”