กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 156

ภายในรถประจำทาง ผู้คนแออัด ณิชาจับราวโหนเหนือศีรษะไว้แน่น ร่างกายโค้งไปทางช่องหน้าต่างครึ่งหนึ่ง รักษาสมดุล ไม่ให้ตัวเองหกล้มในระหว่างที่รถเบรกและออกตัว

ขอบไหล่เปื้อนไปด้วยหยดน้ำฝน ก็ไม่มีอารมณ์จะไปปัดออก

“แม่คะ รถคันนั้นดูเหมือนจะตามเรามาตลอดเลยล่ะค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่ตรงหน้าณิชาเอียงศีรษะ ชี้ไปที่รถหรูสีดำนอกหน้าต่างอย่างตื่นเต้น แล้วพูดกับแม่ของเธอ

แม่ของเด็กหญิงตัวน้อยยิ้มแล้วปล่อยผ่านไป

“อย่ายื่นมือออกไปนอกหน้าต่าง ถนนใหญ่กว้างขนาดนี้ บางทีคนอื่นเขาอาจจะบังเอิญมาทางนี้พอดี จะตามพวกเรามาได้ยังไง?”

“ก็เหมือนจะถูก” เด็กหญิงตัวน้อยแบนปากเล็กๆ เก็บมือน้อยๆกลับ

แต่ผ่านไปอีกไม่นาน กลับเป็นแม่ของเด็กหญิงตัวน้อยที่พูดเองเออเองว่า “เอ๊ะ ดูเหมือนว่ามันจะตามรถประจำทางมาตลอดทาง ลูกดูสิ ทุกครั้งที่รถประจำทางจอดที่ป้าย รถสีดำนั่นก็หยุดด้วย พอรถประจำทางออก มันก็ออกด้วย น่าแปลกจัง.......”

ณิชาได้ยินการสนทนาของสองแม่ลูก ก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความสนใจ

ฝนตกหนักขนาดนี้ ยังจะมีคนตามรถประจำทางอีกจริงๆงั้นเหรอ?

หมอกฝนเลือนราง บนนอกหน้าต่างกระจกถูกย้อมด้วยละอองน้ำชั้นหนึ่ง รถหรูที่แม่ลูกทั้งสองเอ่ยถึงตั้งแต่ต้นจนจบก็ค่อนข้างรักษาระยะห่างจากรถประจำทางอยู่ช่วงหนึ่ง ณิชามองไม่ชัดเจนนัก แต่ในความไม่ชัดเจนก็รู้สึกว่าเค้าโครงภายนอกมีความคุ้นตาเล็กน้อย โดยเฉพาะเลขทะเบียนรถสองสุดท้าย.......

ณิชากำลังคิดว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ด้านหลังช่วงเอวก็มีหน้าอกชนขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ทั้งยังแผ่ความร้อนอีกด้วย......

ร่างกายของณิชาแข็งทื่อทันที รีบขยับไปด้านข้างเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว

เธอหันกลับมามองผู้ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

ชายคนนั้นอายุประมาณสามสิบสี่สิบปี หนวดเคราเต็มหน้า หนวดสั้นๆสีดำเป็นวง จากขากรรไกรยาวมาถึงขอบหู ดวงตาซ่อนความคิดชั่วร้ายไว้

ณิชาสะอิดสะเอียนจนท้องไส้ปั่นป่วน

“มองฉันทำไม?” ชายคนนั้นลูบคาง สีหน้าท่าทางเหมือนคนที่ก่อกวนไม่ยอมปล่อย

ณิชาแสดงออกด้วยท่าทางระมัดระวัง หัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันต่างหากที่ควรจะถามคุณ เข้าใกล้ฉันขนาดนี้ทำไม?”

“บนรถอัดแน่นไปด้วยผู้คน ผมไม่อยู่ใกล้คุณแล้วจะให้ผมไปอยู่ใกล้คนขับรถหรือไง?” ชายคนนั้นหัวเราะจนดูสถุลเล็กน้อย ผิวปากทีหนึ่ง

ณิชานึกถึงเรื่องเมื่อครู่ที่เขาทำกับตัวเธอ รอยยิ้มยิ่งเย็นชาขึ้น

ส้นรองเท้าส้นสูงปานกลางเหยียบที่ปลายรองเท้าของผู้ชายทันที แรงทั้งตัวรวมอยู่ที่ส้นรองเท้า บดขยี้ไปมาอย่างรุนแรง

“อ๊าก-” นิ้วเท้าของชายคนนั้นเจ็บปวดราวกับจะขาดแล้ว ร้องจนน่าเวทนา

ผู้โดยสารสองสามคนที่อยู่ใกล้เคียงได้ยินความเคลื่อนไหว หันไปมอง

ณิชาค่อยๆถอนรองส้นสูงปานกลางกลับมา มุมปากแฝงด้วยรอยยิ้มบริสุทธิ์ที่รู้สึกผิดทันที

“ขอโทษค่ะ มีหมูตัวผู้ติดสัดตัวหนึ่ง เท้าฉันลื่น ทุกคนอย่าได้ถือสา”

ผู้ชายกุมเท้าที่ได้รับบาดเจ็บกระโดดอยู่กับที่สองสามที หน้าแดงในพริบตา จ้องมองณิชาอย่างดุดัน ยกมือขึ้นก็จะโบกลงไปที่แก้มของณิชา-

“สารเลว รนหาที่ตา!”

ในรถมีคนอยู่ทุกที่ ณิชาก็ไม่มีที่ซ่อนหลบโดยสิ้นเชิง

ทำได้เพียงหยิบกระเป๋าถือขึ้นมาขวางฝ่ามือของชายผู้นั้นด้วยจิตสำนึก.......

ทันใดนั้น รถประจำทางก็เบรกอย่างเร่งด่วนในเวลานี้!

เอี๊ยด

ล้อรถถูกับพื้น ส่งเสียงดังแหลมเสียดหู

คนในรถทั้งหมดไม่ได้ยืนอย่างมั่นคง สองสามคนโซเซ โยกขยับไปซ้ายขวา

ชายคนนั้นก็ล้มลงเพราะไม่ได้จับราวโหนไว้ ถาโถมไปบนตัวพ่อและลูกสาววัยกลางคนผู้หนึ่งที่อยู่ด้านข้าง มือปลาหมึกยังแกล้งทำเป็นวาดผ่านหน้าอกของผู้หญิงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้หญิงก็ไม่ใช่คนอ่อนแอรังแกได้ สะบัดมือตบผู้ชายไปหนึ่งฝ่ามือ-

“ไอ้ลามก มือแกคลำไปตรงไหนกันน่ะ?”

“ดูท่าทางเป็นผู้เป็นคน ที่ไหนได้ลามกขนาดนี้.......”

“ไสหัวลงไปซะ! อยู่บนรถคันเดียวร่วมกันคนประเภทนี้ ช่างน่าขยะแขยงจริงๆเลย”

ผู้โดยสารในรถล้วนจ้องมองผู้ชายด้วยสายตารังเกียจ แต่ละคำแต่ละวาจาล้วนเป็นการด่าทอ ผู้ชายถูกบีบจนทำอะไรไม่ได้ ก็ไม่สนใจฝนที่ตกอยู่ด้านนอก วิ่งหนีหางจุกตูดไปอย่างลนลานแล้ว

คนขับรถไม่มีเวลาจะไปสนใจผู้ชายคนนี้ มองดูรถสีดำคันหรูด้านหน้าที่แย่งเลนอย่างกะทันหัน แอบสาปแช่ง “มีเงินแล้วเก่งมากหรือไง? ช่องทางรถประจำทางก็ยึดครองมั่วซั่ว ไม่มีใจมีคุณธรรมสักนิด”