กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 162

หน้าตาแบบนี้…เหมือนเธอมาก

ไม่สิ จะบอกว่าหน้าเหมือนก็ไม่ได้ เพราะที่เหมือนคือท่าทีตอนเธอยิ้มต่างหาก

และลักยิ้มใต้มุมปากจางๆ นั้น ก็ยิ่งทำให้เหมือนเข้าไปใหญ่！

ดวงตาของหญิงสูงวัยเต็มไปด้วยความตกใจและไม่เชื่อตาตัวเอง

“เธอจะแนะนำอะไร?”

“คุณลองดูแบบนี้เป็นไงบ้างคะ…”

นิ้วเรียวของณิชาชี้ไปที่จิวเวลรี่ในตู้โชว์ที่หญิงสูงวัยหมายตาไว้ “เพชรชมพูชิ้นนี้ฉันดูอยู่นานมากแล้ว ค่อนข้างเหมาะกับหญิงสาววัย 20 ต้นๆ ออกแบบได้อย่างสวยงามและประณีต น่าจะเหมาะกับฐานะตำแหน่งของคุณ”

พนักงานขายเห็นว่าหญิงสูงวัยไม่ได้มีท่าทีโมโหอะไร ก็รีบหยิบเพชรชมพูออกมา

“คุณหญิง ลองดูนะคะ”

คุณหญิงหยิบเพชรชมพูขึ้นมา ขนาดก็ดูพอดี ถ้านำไปมอบเป็นของขวัญก็ไม่ดูน่าเกลียด หญิงสูงวัยมองไปยังณิชา ด้วยสายตาซับซ้อนวุ่นวาย

“หนู จะเป็นไรไหมหากจะขอให้เธอช่วยลองสวมให้ดูหน่อย?”

ณิชาคิดว่าตัวเองก็อายุไม่ต่างกับหลานคนนั้นมากนัก จึงไม่ได้ปฏิเสธ “ได้ค่ะ”

นิ้วเรียวยาวห้านิ้งแผ่ออก หญิงสูงวัยจับนิ้วของเธอ และสวมแหวนเพชรชมพูเข้าไป

ภายใต้แสงไฟ เพชรชมพูระยิบระยับ มันทั้งสวยงามและโดดเด่น

หญิงสูงวัยจ้องณิชา เหมือนกำลังมองเห็นผู้หญิงอีกคนผ่านใบหน้าของณิชา

สีหน้าเย็นชาของหญิงสูงวัย เริ่มเปลี่ยนเป็นเมตตาและเอ็นดู

หญิงสูงวัยตอบพนักงานขาย ว่าเอาชิ้นนี้แหละ

พนักงานขายคนนั้นรีบหยิบแหวนเพชรชมพูใส่ถุงด้วยมือไม้ที่สั่น

มือถือของณิชาก็ดังขึ้นพอดี

ณิชาหยิบมือถือมขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากเวธัส เธอยิ้มและบอกลาหญิงสูงวัยก่อนจะเดินออกไป

พอณิชาเดินออกไปไกลแล้ว หญิงสูงวัยเพิ่งนึกได้ว่าลืมถามชื่อของเธอ เธอเลยรีบวิ่งตามออกไป แต่ก็ไม่เห็นเธอแล้ว

หญิงสูงวัยรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

นี่ก็หลายปีมาแล้ว ที่ไม่ได้เจอคนที่คล้ายเธอแบบนี้เลย…

“คุณย่า ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ?” ชาลีที่กำลังออกมาจากบริษัท แวะเข้ามาที่ร้านเอสพี จิวเวลรี่เพื่อมารับสร้อยคอที่สั่งไว้ ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณย่าศิริจันทร์ที่หน้าร้านแบบนี้

เขาเดินเข้าไปช่วยพยุงคุณย่า ก่อนมองไปยังรอบๆ

“คุณตุ๊กล่ะ ไม่ตามมาด้วยหรอ?”

คุณย่าอายุมากแล้ว ปกติก็มีคนติดตามตลอดนี่นา！

คุณย่าศิริจันทร์เก็บสายตาที่มองหาณิชาอย่างเสียดาย “ย่าบอกเองว่าอยากออกมาเดินคนเดียว”

“แบบนั้นก็ไม่ได้！ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีกนะครับ…” ชาลีทำหน้าไม่เห็นด้วย

“ชาลี เมื่อกี้…” คุณย่าศิริจันทร์ยังคงชี้ไปยังทางที่ณิชาเดินหายไป “เมื่อกี้ ย่าเห็นหญิงสาวคนนึง หน้าตาเหมือนอาหญิงเล็กตอนสาวๆมาก”

ชาลีมองไปตามทางที่คุณย่าศิริจันทร์ชี้ไป

มีแต่ความมืดสนิท และเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

มีผู้หญิงที่เหมือนอาหญิงเล็กที่ไหนกัน?

ชาลีจึงเข้าใจว่าคุณย่าคงคิดถึงอาหญิงเล็กอีกแล้ว…

เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว คุณย่ากับอาหญิงเล็กทะเลาะกันเพราะผู้ชายคนนึง จึงขับไล่อาหญิงเล็กให้ไปจากตระกูลรุ่งโรจน์เพราะความโมโห

ใครจะไปรู้ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่สองแม่ลูกได้เห็นหน้ากัน！

นับจากนั้นเป็นต้นมา คุณย่ามักจะจ้องหญิงสาวที่หน้าตาเหมือนอาหญิงเล็กแล้วเรียกชื่ออาหญิงเล็กอยู่บ่อยๆ …

ช่วงแรกๆ ที่อาหญิงเล็กจากไป แม้ชาลีจะมีอายุได้เพียง 5-6 ขวบ แต่เขาจำรอยยิ้มของอาหญิงเล็กได้เสมอ ถ้าจะบอกว่าอาหญิงเล็กเป็นคนที่อ่อนโยนที่สุดในโลกก็ยังได้เลย！

และที่น้ำตาลได้รับความพึงพอใจจากคุณย่าเป็นพิเศษนั้น ก็คงเป็นเพราะตอนที่เธอไม่ยิ้ม ก็ดูคล้ายอาหญิงเล็กอยู่บ้าง

แต่ก็ไม่ได้เหมือนมาก…

พูดถึงคนหน้าคล้ายอาหญิงเล็ก ชาลีรู้สึกว่าตอนที่ณิชายิ้มกลับเหมือนอาหญิงเล็กมากกว่า

แต่ณิชาเป็นคนในตระกูลสถานนท์ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับอาหญิงเล็กแลยสักนิด

“คุณย่า ที่นี่ลมแรง เรากลับกันดีกว่า”

เวธัสที่รู้จากชาลีว่าณิชาถูกใส่ร้ายเรื่องลอกแบบแล้ว ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

ณิชาเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว

แต่กลับไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้เขาฟังเลย

เหมือนกับว่าต่อให้พวกเขาจะมีอะไรลึกซึ้งต่อกันแล้ว ณิชาก็ยังคงทิ้งเขาไว้ให้อยู่นอกวงโคจรของเธออยู่ดี