กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 172

ดวงตาที่เฉียบคมของเขากวาดมองเฟอร์นิเจอร์ในห้องทีละตัว ตั้งแต่โต๊ะ ถ้วยชาม ไปจนถึงเสื้อผ้าเปียกที่แขวนอยู่ตรงระเบียง

ทุกอย่างดูปกติ

นอกจากของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงก็มีเสื้อผ้าและของเล่นเด็ก ไม่มีร่องรอยของผู้ชายเลย

ถ้าเป็นอย่างนี้ ทำไมเธอถึงไม่ยอมให้เขาเข้ามาล่ะ?

เขาไม่เชื่อด้วยซ้ำที่ณิชาพูดว่าบ้านรกเกินไปและกลัวเขาจะรังเกียจ เขาจำได้ว่าวันก่อน หลังจากไปสวนสนุก เขาพาเธอมาส่งที่ประตูหน้าบ้านแล้ว แต่เธอกลับให้เขาเปลี่ยนเส้นทางไปที่โรงแรม

เธอหลบเขาหรือว่าเธอซ่อนอะไรไว้ในบ้าน ที่ไม่สามารถให้เขาเห็นได้?

ตอนที่ณิชากำลังคิดว่าจะตอบเขายังไงดี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอเลื่อนรับสาย เจนนี่เป็นคนโทรมา

เธอบอกว่ารู้ว่าณิชากำลังยุ่งอยู่ ก็เลยพาปัณณ์ออกไปเล่นข้างนอก เสื้อผ้ากระเป๋าที่กองอยู่บนโซฟาเป็นของใหม่ทั้งนั้น ป้ายยังไม่ได้แกะ ส่วนใหญ่คือทางแบรนด์เป็นคนส่งมาให้เธอ ตอนที่เธอไปรับปัณณ์ก็เลยเอาไปให้ณิชาด้วย

หลังจากณิชาได้ยิน เธอก็ไม่รู้จะขอบคุณเจนนี่ยังไงดี！

โชคดีที่มีเสื้อผ้าของเธอพวกนี้ และโชคดีที่เธอมารับปัณณ์ไป

“ถ้าอย่างนั้นเธอพาปัณณ์ไปเที่ยวได้เลย อีกสองสามวันฉันค่อยไปรับเขา” ณิชาตั้งใจพูดแบบนี้แถมเสียงยังดังด้วย รับรองว่าเวธัสได้ยินชัดแน่นอน

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เจนนี่ก็ดูงุนงงมาก

อีกสองสามวันค่อยมารับปัณณ์?

พวกเธออยู่ห่างกันแค่ผนังกั้นเองไม่ใช่เหรอ?

ทางด้านนี้ ณิชาวางสายไปแล้ว เธอยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดกับเวธัสว่า “บังเอิญจริงๆ แม่บุญธรรมของปัณณ์มารับเขาไปเที่ยวน่ะ ดูท่าแล้วคุณคงต้องมาเล่นกับเขาคราวหลังแล้วแหละ แต่ว่าของขวัญเอาไว้ได้นะ ตอนเขากลับมา ฉันจะบอกว่าคุณเป็นคนให้”

“มารับลูกไป ก่อนหน้านั้นเธอไม่รู้เลยเหรอ?” เวธัสขมวดคิ้วเบาๆ รู้สึกว่ามันไม่ปกติ

เขามองมาที่เธอ ห้องนอนเก็บกวาดได้เรียบร้อยมาก

ไม่มีรูปคู่ของเธอกับปัณณ์เลย！

มีแค่รูปที่เธอถ่ายกับสิดาไม่กี่รูป......

ณิชาไม่อยากที่จะพูดคุยกับเขาในหัวข้อนี้อีกต่อไป ขอแค่ปัณณ์ไม่อยู่บ้าน เขาจะคิดยังไงก็แล้วแต่เขา

“แม่บุญธรรมของปัณณ์มีกุญแจบ้านของฉัน ปกติแล้วฉันก็แล้วแต่เธอ”

พูดจบ ณิชาก็รีบเอาผักที่ซื้อมาไปไว้ที่ครัว เธอไม่อยากคุยกับเขาเรื่องปัณณ์ต่อ

เวธัสนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกคนเดียวสักพัก ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปที่ห้องของณิชาอย่างเงียบๆ

ในห้องนอนก็ไม่เจอรูปคู่ของณิชากับปัณณ์สักรุป！

ดวงตาที่เย็นชาของเวธัสหรี่ลงเล็กน้อย......

มันผิดปกติมาก！

ห้องนอนนอนหลักของณิชาดูเรียบง่ายมาก มีเตียงนอนและโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็มีโต๊ะทำงานอยู่ตรงข้ามเตียงนอน มีโคมไฟอยู่ที่มุมโต๊ะ ซึ่งมีเอกสารและกระดาษวางอยู่บนนั้น

ที่สะดุดตาที่สุดคือ นอกจากภาพออกแบบคฤหาสน์แล้ว ที่เหลือก็มีแต่กระดาษฉบับร่างที่เธอเข้าร่วมการแข่งขันเครื่องประดับ

เธออาจจะนึกไม่ถึงว่าจะมีคนเข้ามา เลยไม่ได้เก็บฉบับร่างเอาไว้

เวธัสแค่กวาดสายตามอง......

มองไปมองมาเขาก็เกิดความประหลาดใจ

……

ติ๊งต่อง

ณิชาไว้สวมผ้ากันเปื้อน เธอกำลังทำกับข้าวอยู่ที่ครัว และเธอก็ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น

เธอนึกว่าสิดาเล่นไพ่กลับมาแล้ว

แต่พอเปิดประตูออก เธอก็ตกตะลึงไปเลย

“ณิชา คิดถึงฉันไหม?” เจนนี่ยิ้มอย่างเป็นมิตรและโบกมือให้เธอ

ที่มือของเธอยังลากกระเป๋าเดินทางขนาด 24 นิ้วไว้ด้วย