กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 173

ณิชาหดคอของเธอ

เธอแค่เป็นห่วงเขา เขาจะจ้องเธอเพื่ออะไร?

เวธัสดึงเนคไทของเขาลงอย่างสง่างาม ก่อนจะวางแจ็กเก็ตของเขาไว้หลังเก้าอี้ เขาม้วนแขนเสื้อของเขาไปที่ข้อศอก เผยให้เห็นข้อมือเล็กๆ สีน้ำผึ้งที่ดูแข็งแรง เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “เอายามาให้ผมก่อน”

เขาเป็นหวัดเพราะเธอเหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาคงจะไม่โดนน้ำตาลมาเกาะแกะที่อิมพิเรียลคลับ และก็คงไม่เป็นนี้?

ณิชาไม่เข้าใจความคิดที่อธิบายไม่ได้ของเขา

เธอตอบอืม ก่อนจะเหลือบมองกระเป๋าเดินทาง แล้วเดินไปเอายาที่กล่องยาที่วางอยู่ในตู้ข้างทีวี

เธอมียาหลายตัวไว้ที่บ้าน

มีทั้งที่เป็นยาพิเศษและยาสามัญทั่วไป

ปลายนิ้วหยุดอยู่ตรงยารักษาโรคหวัด และสุดท้ายเธอก็เลือกยาพิเศษ

ยานี้มีผลข้างเคียง ถ้ากินแล้วจะง่วงนอน...

ไหนๆ เขาก็จะไม่ไปไหนแล้ว งั้นก็ให้เขานอนเถอะ

……

มีแค่สองคนนี้ ณิชาเลยกับข้าวสามอย่างและซุปหนึ่งถ้วย

ต่างก็เป็นอาหารบ้านๆ ธรรมดาๆ ทั้งนั้น

ณิชากินอย่างรวดเร็ว เพราะเธอกังวลว่าลูกชายของเธอจะหิว เธอมองเวลา มากที่สุดครึ่งชั่วโมง ยาที่เวธัสกินก็จะมีผลข้างเคียง

ความชอบในการกินของเวธัสและอรัลนั้นคล้ายคลึงกัน พวกเขาชอบอาหารรสชาติที่ค่อนข้างจืด

ณิชาจึงไม่ได้ทำอาหารรสเผ็ดจนเกินไป

เขาคีบอาหารขึ้นมากินไม่กี่คำ โดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ แต่ความเร็วในการคีบอาหารไม่ช้าลง นี่เป็นครั้งแรกที่ณิชาทำอาหารให้เขาเอง ก่อนหน้านี้ ก็ทำแค่อุ่นเกี๊ยวแช่แข็งให้ ไม่ก็ได้กินฝีมือเธอเพราะเด็กน้อย ได้กินพวกของหวาน

“รสชาติไม่เลว เคยทำให้ฐานภพเหรอ?” อยู่ๆ เวธัสก็ถามขึ้นมา

ณิชาตกตะลึงครู่หนึ่ง เธอไม่คิดว่าอยู่ๆ เขาจะพูดถึงฐานภพ

“เขาไม่เคยกินอาหารที่ฉันทำ เมื่อสี่ปีที่แล้ว พ่อของฉันยังอยู่ เขาเป็นห่วงฉัน และไม่ยอมให้ฉันทำอาหาร”

สุขุมพูดเสมอว่า ร่างกายผู้หญิงไม่ควรโดนพวกน้ำมันและควันจากการทำอาหาร

และครอบครัวของเธอก็มีเงิน และมีคนใช้มากมาย

ต่อให้เธออยากทำ เธอก็ไม่มีโอกาสได้ทำอาหาร

เมื่อคิดถึงพ่อของเธอ ณิชาก็อยากร้องไห้เล็กน้อย

เมื่อสี่ปีที่แล้ว พ่อถูกตัดสินให้จำคุก และระหว่างทางไปคุก เขาก็เกิดอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำ

ทั้งคนและรถก็ตกลงไปในแม่น้ำด้วยกัน จากนั้นก็ไม่เคยได้ข่าวคราวเขาอีกเลย

ความคิดของเธอพลุ่งพล่าน ณิชาพบว่าเวธัสจ้องมองมาที่เธอ และดวงตาสีเข้มของเธอมีความลึกซึ้งที่เธอไม่เข้าใจ

ณิชากะพริบตา น้ำตาเธอไหลลงมา "รีบไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด"

เวธัสหลบสายตา และไม่พูดอะไรอีก

เธออารมณ์เศร้าขนาดนี้ เธอนึกถึงฐานภพเหรอ?

ตอนนั้นคงจะรักกันมากใช่ไหม?

ไม่เช่นนั้น เธอคงไม่แอบคลอดลูกของเขาหรอก?

ทานอาหารจนหมด ณิชาก็เก็บจานชามบนโต๊ะอาหาร และเดินไปที่ห้องครัวเพื่อล้างจาน เธอเหลือบมองไปที่กระเป๋าเดินทางจากหางตาของเธอ

กระเป๋าเดินทางเงียบไปโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ณิชาอดไม่ได้ที่จะกังวลว่า ลูกชายของเธอจะหายใจออกไหม...

“คุณเพิ่งกินยาเสร็จ ไปพักผ่อนที่ห้องฉันก่อนไหม” ณิชาอดไม่ได้ที่จะแนะนำ เธออยากใช้โอกาสนี้เพื่อเปลี่ยนสถานที่ให้กับลูกชายของเธอ