กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 193

“พวกโทรสแปม ”ณิชาวางสายโดยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร

หัวใจกลับบิดจนรวมกันเป็นก้อน……

คนปริศนาโทรมา จะบอกเธอว่าอะไร?

เหตุผลบอกเธอว่าเธอควรหาทางกลับไปที่ชั้นบนสุดของร้านกาแฟตอนนี้ แต่เธอกับเวธัสไม่มีทางที่จะแยกจากกัน

เธอยืดหลังตรงและขึ้นรถ เวธัสเหลือบมองโทรศัพท์ในมือของเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

รถขับออกไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก เมื่อเพิ่งผ่านสี่แยกไฟแดง ระหว่างรอสัญญาณไฟเปลี่ยน โทรศัพท์ของณิชาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

สัญชาตญาณของณิชาบอกว่าเป็นคนปริศนาคนนั้น เธอไม่มองหน้าจออีกต่อไป และตัดสายทิ้งไปในทันที

แต่ว่าตอนเธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ยังไม่ทันจะได้ตัดสาย เวธัสที่นั่งอยู่เบาะคนขับยื่นมือที่เรียวยาวออกมา แล้วก็แย่งโทรศัพท์ของณิชาไปในทันที

“เดี๋ยวผมช่วยดู ว่าใครกล้าขนาดที่จะมารบกวนคุณ? ” น้ำเสียงของเขาจริงจังมาก ดูเคร่งขรึมอีกด้วย

ณิชารู้สึกตื่นตระหนกจนถึงขีดสุด เธอรีบยื่นมือไปแย่งคืนมาอย่างรวดเร็ว

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้อง เอาโทรศัพท์คืนฉันมานะ！”

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนปริศนากล่าวถึงลูกทั้งสอง และเวธัสเจอความลับเข้า?

ณิชากลัวมาก พยายามสุดชีวิตเพื่อแยกโทรศัพท์กลับมา

แต่แขนของเวธัสนั้นยาวกว่าเธอ แถมเขาเป็นผู้ชายด้วย และความแข็งแกร่งของเขาก็มากกว่าณิชามาก ระหว่างพวกเขาทั้งสอง เธอบังเอิญพุ่งเข้าใส่หน้าอกของเวธัสอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เวธัสวางมือข้างหนึ่งไว้ที่หลังคอของเธอ ณิชาถูกกดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ลมหายใจเธอใกล้กับต้นขาของเขา ณิชาอับอายจนกลายเป็นโกรธ จึงเอื้อมมือไปตีข้อพับขาของเขา

เวธัสไม่ขยับเขยื้อน นิ้วที่ข้อต่อชัดเจนของเขากดปุ่มรับสาย……

หัวใจของณิชาแทบจะหลุดออกมาจากลำคอ เธอแข็งทื่อไปทั้งตัว

แต่สิ่งที่ได้มาไม่ใช่การสอบถามจากบุคคลปริศนา แต่กลับเป็นเสียงของเด็กน้อย——

“หม่ามี๊ ทำไมสองวันนี้ไม่กลับบ้านครับ? ”

ณิชาอึ้งไปในทันที

เวธัสหรี่ตาลง รถก็เงียบไม่มีใครพูดอะไร

วินาทีนั้น ปัณณ์ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่เป็นกังวลที่ณิชาไม่กลับบ้าน ก็เลยถามอย่างเป็นห่วงต่อว่า “หม่ามี๊ ยังฟังอยู่ไหม? การแข่งขันไม่ค่อยราบรื่นเหรอครับ? ……”

เส้นประสาทตึงเครียดของณิชาค่อยๆ คลายลง เป็นสายเรียกเข้าจากปัณณ์ ไม่ใช่คนปริศนาคนนั้น

“หม่ามี๊ของนายอยู่กับฉัน คืนนี้ไม่กลับบ้าน”เวธัสขมวดคิ้วเข้าหากัน สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าณิชาไม่ได้เครียดเหมือนเมื่อกี้แล้ว แล้วทิ้งประโยคนี้ให้ปลายสาย แล้วก็ตัดสายในทันที

ภายในรถ ณิชาอาศัยตอนที่เวธัสไม่ได้ใส่ใจผลักเขาออก แล้วก็แยกโทรศัพท์มาจากมือเขา และก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เธอเปิดประตูรถ แล้วก็วิ่งหนีออกไป

ดูเหมือนว่าอีกก้าวหนึ่ง ความลับของเธอจะถูกค้นพบ……

เวธัสจ้องมองดูแผ่นหลังของเธอหายไป สายตาของเขาก็เริ่มมีความเยือกเย็น

สรุปแล้วเธอจะมาเจอใครกันแน่ และรอสายจากใครอยู่?

“สืบให้หน่อย ว่าณิชามาที่ร้านกาแฟเพื่อเจอใคร และทำอะไร”เวธัสโทรหาเอก ออกคำสั่งตรงๆ และเสียงเบาเหมือนลมหนาวทำให้คนฟังรู้สึกหนาวเหน็บ

……

ณิชาวิ่งออกจากห้างJN ขึ้นแท็กซี่ กำโทรศัพท์แน่น เส้นเลือดที่หลังมือของเธอดูเหมือนจะนูนออกมา แต่เธอยังไม่หายจากอาการประหม่าในตอนนี้

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มองไปรอบๆ ด้วยความใจฝ่อ