กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 206

“คุณแรกขวัญ เมื่อสองวันก่อนช่วงบ่ายแก่ๆ ผมได้มารับณิชาออกไปกินข้าวหลังเลิกงาน ผมเป็นพยานให้ได้ ตอนนั้นเธอก็ไม่เห็นได้รับใบแจ้งอะไรจริงๆ ผมเคยทำงานกับเธออยู่สักระยะ ผมเชื่อณิชาไม่ใช่คนเลียแข้งเลียขาพรรค์นั้นตามปากที่คุณพูด”

ณิชากับแรกขวัญชะเง้อมองไปตามต้นเสียง ซึ่งเป็นจังหวะที่ธนาเดินเข้ามาพอดี

หลังจากผ่านการฟื้นตัวของเมื่อวาน สภาพจิตใจของเขาดูเหมือนดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ตอนมองมาทางณิชา แววตายังคงสับสนมากอยู่เช่นเดิม

ณิชาไม่คาดคิดว่าธนาจะมาเอง

แม้ว่าทุกคนจะอยู่ในแผนกเดียวกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำงานอยู่ในห้องออฟฟิศเดียวกัน

ธนาทำงานอยู่ติดกับห้องข้างๆ ของข้างๆ อีกที ซึ่งเท่ากับมีระยะห่างไกลอยู่มาก

ธนาเองก็ได้ยินพนักงานกำลังพูดว่าแรกขวัญกำลังต่อล้อต่อเถียงกับณิชา จึงได้ตาลีตาเหลือกวิ่งมาดูทันที

ซึ่งพอมาถึงก็ได้ยินแรกขวัญกำลังใส่ความข้อหาหนักๆ ให้ณิชาอยู่พอดีจริงๆ ...

แรกขวัญหลงรักธนามาตลอด ตอนที่เห็นเขามานั้นแววตาเปล่งประกายอย่างชัดเจน แต่เขากลับพูดออกหน้าแทนณิชา จนทำให้แรกขวัญโกรธมากกว่าเดิมขึ้นเยอะ

เธอถลึงตาให้ณิชา พร้อมทั้งถามอย่างก้าวร้าว “กับอีแค่ไปกินข้าวกับคุณนั่นก็แสดงว่าเธอเลยไม่รู้ข่าวคราวงั้นสิ? ณมนกับเธอเข้าขากันขนาดนั้น เมื่อวานทั้งวันก็ไม่ได้บอกกล่าวเธอเลยเหรอ? ธนา ที่นี่บริษัทนะ จะพูดจะจาหรือทำอะไรก็ต้องมีหลักฐาน ไม่ใช่อาศัยแค่ตัวคุณก็สามารถเอามารับประกันได้นี่...”

หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็ยังพูดอย่างไม่สบอารมณ์ต่อ “หรือว่าข่าวลือที่ลือกันอย่างหนาหูในบริษัทจะเป็นความจริง คุณกับณิชาเป็นแฟนกัน คุณก็เลยออกโรงปกป้องแฟนของคุณงั้นสิ?”

“ไร้สาระ!” ธนาไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ณิชา พลันตอบปฏิเสธทันควัน “ฉันกับณิชาเป็นเพื่อนกันเท่านั้นเอง ที่นี่คุณควรจะแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้มันน้อยๆ หน่อยสักทีเถอะ!”

“คนที่ไม่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวน่าจะเป็นคุณมั้ง! เพื่อนกันต้องมารับเธอไปกินข้าวอาทิตย์ละสามครั้งเลยเหรอ แล้วยังต้องให้คุณเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้มั้ย?”

แรกขวัญทิ้งความคิดเรื่องใบแจ้งอะไรนั่นไปตั้งนานแล้ว คิดแค่อยากถกเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างณิชากับธนาแทน

ทั้งๆ ที่เธอยอดเยี่ยมกว่าณิชา อีกทั้งมีความสามารถในการทำงานมากกว่า แถมยังแสดงเจตจำนงที่ดีกับธนาหลายต่อหลายครั้งมาก ทำไมสายตาของธนากลับไม่เคยเห็นเลยสักครั้งนะ?

ธนาก็หมดความอดทนกับการถูกซักไซ่ไล่เรียงจากแรกขวัญแล้ว “นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม คงไม่ต้องให้ผมมานั่งสาธยายให้คุณฟัง และก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาคุยกันในบริษัท คุณแรกขวัญ ผมอยากจะเตือนคุณไว้สักประโยคนะ ระวังคำพูดเอาไว้ด้วย”

เขาพูดจบ ก็ลากณิชาให้เดินก้าวยาวไปออกไปทางด้านนอก “ผมช่วยยื่นใบแทนคุณกับทางผู้อำนวยการแล้ว ให้คุณเป็นผู้ช่วยออกแบบให้ผม และก็ไม่ต้องทนทุกข์ใจกับความอยุติธรรมที่ไม่มีที่มาที่ไปอยู่ที่นี่แบบนี้อีก”

บุคคลผู้สูงส่งอย่างเช่นคุณเวธัส จะมาสร้างความเกี่ยวพันกับณิชาได้ยังไงกัน?

ธนายังจำได้ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงเวลานี้ ตอนนั้นเพราะว่าต้องการหลบฝนจนต้องเข้าไปอยู่ในบ้านพักส่วนตัวของคุณเวธัส ณิชาก็เอาแต่ค้านคุณเวธัสหัวชนฝาอยู่ท่าเดียว

เขาหนักแน่นพอที่ไม่เชื่อว่าณิชาจะคิดให้ท่าคุณเวธัส....

ซึ่งมันเป็นคำใส่ร้ายป้ายสีของแรกขวัญทั้งสิ้น

ณิชายังไม่ทันตั้งสติจนหลุดพ้นจากการมีปากเสียงกันของธนากับแรกขวัญ พลันได้ยินธนาเอ่ยถึงว่าได้ยื่นขอเปลี่ยนตำแหน่งให้เธอแล้ว จนสมองมึนงงเล็กน้อย

“เอ่อ ธนาคุณฟังฉันพูดก่อน ความจริงตอนนี้ฉัน...”

“คุณเวธัส?”

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ จังหวะที่ธนากับณิชาหันหลังให้นั้นก็มองเห็นเวธัสอยู่ตรงทางเดินของฝ่ายออกแบบ

เสียงณิชาค้างเติ่งกลางอากาศทันที

เขายืนห่างอยู่ห่างไกลไม่กี่เมตร พลันเอามือข้างหนึ่งซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง

ซึ่งทางด้านหลังมีนิต้าผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบกับโทนี่เดินตามหลังมาติดๆ

ซึ่งมีบานประตูกระจกปิดกั้นอย่างสนิท แต่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เหมือนบิดเบี้ยวเล็กน้อย

แววตาของเขาเปล่งประกายตั้งแต่เห็นณิชากับธนากุมมือกัน พลันมีรอยยิ้มจางๆ เรียบเฉยตรงมุมปากของเขาแต่รอยยิ้มเย็นยะเยือกสุดขีด ราวกับไม่มีความอบอุ่นใดๆ พอเห็นว่าพวกเขาหยุดมีปากมีเสียงทันที ถึงได้ย้อนถามทันที “ทะเลาะจบแล้วเหรอ?”