กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 207

แม้ว่าคำพูดจะดูอ่อนโยนมากก็ตาม แต่ณิชาก็เอาแน่เอานอนกับความหมายที่เธอถามว่าตกลงมันหมายความว่าอะไร “เปล่าค่ะ แค่บังเอิญว่าไฟมันดับ จึงทำให้ระบบล็อกอิเล็กทรอนิกส์เปิดไม่ได้ ดังนั้นจึงถูกขังอย่างช่วยไม่ได้ ฉันสบายดีค่ะ”

“งั้นก็ดี ท่านประธานดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับคุณนะ คุณต้องตั้งใจทำงานนะ” นิต้าพูดจบ ก็เดินย่ำเท้าเดินไปไกลแล้ว

หลังจากที่เธอเดินจากไปแล้ว ณิชาก็ถอนหายใจโล่งอกแรงๆ ออกมา...

ธนาชำเลืองมองท่วงท่าเช่นนี้ของเธอ พลันรีบปลอบโยนทันควัน “คุณเพิ่งจะมาทำงาน ผู้อำนวยการของเราก็เป็นคนประเภทนี้แหละ ดูเหมือนว่าเธอเข้ากับคนได้ค่อนข้างยากมาก ซึ่งในความเป็นจริงเป็นคนดีมาก คุณก็อย่ากดดันเกิน ขยันทำงานให้ดีๆ ก็พอแล้วครับ”

ณิชาพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันจะสู้ค่ะ”

มองดูเหมือนเข้ากับคนยากงั้นเหรอ?

ในทางกลับกันตอนนี้เธอเป็นเพียงเสมียนคนหนึ่งก็เท่านั้น อย่างเธอก็คงไม่ต้องมีการพบปะกับผู้อำนวยการหรอกมั้ง งั้นก็เอาที่เธอสบายใจแล้วกัน

หลังจากทุกคนจากไปแล้ว ภายในออฟฟิศก็กลับสู่สภาวะปกติดังเดิม บางทีการลงโทษของเวธัสก่อนหน้านี้ก็เกินเหตุไปหน่อย ดังนั้นจึงไม่มีคนเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย แต่ณิชายังตะขิดตะขวงใจอยู่ตลอด

กระทั่งใบแจ้งเหล่านั้นจะวางอยู่บนโต๊ะทำงานของทุกคน แล้วใบนั้นบนโต๊ะของเธอล่ะ?

ไปไหนเสียแล้ว?

เธอมั่นใจมาก ตอนที่ตนเองกลับเข้าบริษัทในเช้าวันถัดมานั้น บนโต๊ะนอกจากเอกสารประจำวันแล้ว ก็ไม่มีอะไรอยู่บนโต๊ะเลย

ตอนที่ณมนมาถึงบริษัทนั้น ซึ่งประจวบเหมาะกับการหลีกเลี่ยงจากเหตุการณ์มีปากมีเสียงครั้งนี้ทันที

เธอแอบดึงณิชาไปอีกทาง พลันชะเง้อมองเธออย่างเก้อเขิน “ณิชา เอ่อคือว่า...ฉันได้ข่าวมาแล้วแหละ ขอโทษนะ ใบแจ้งฉบับนั้นสองวันก่อนทางแผนกธุรการได้ส่งมาให้ตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว แต่ตอนนั้นฉันอยากจะให้แกตอนเช้าวันรุ่งขึ้น แต่เผลอทิ้งไป พออีกวันฉันก็มัวแต่สนใจเรื่องข่าวซุบซิบของแกกับธนา จนลืมบอกแกไปเสียสนิท ขอโทษนะ จนส่งผลให้แกกับคุณเวธัสต้องติดแหง็กอยู่ในบริษัทตั้งค่อนคืน...”

ณมนพูดจบ ณิชาก็ชำเลืองมองการแสดงออกที่กระวนกระวายใจของเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

ณมนทั้งร้อนใจพลางพูดทันควัน “แกเชื่อฉันมั้ย? ฉันสาบานต่อฟ้าได้นะ ฉันไม่ทันระวังจนลืมไปเสียสนิทจริงๆ แกอย่าโกรธฉันเลยได้มั้ย? ไม่งั้นคืนนี้ฉันก็ไม่กลับบ้าน นอนค้างที่บริษัทหนึ่งคืน เพื่อให้แกหายโกรธดีมั้ย?”