กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 213

“ถ้าผิวหนังถลอกก็สมน้ำหน้าแล้วแหละ” เวธัสชำเลืองมองเธอ น้ำเสียงเย็นเฉียบมาก “ใครให้คุณถ่อมาที่นี่เพื่อมาแอบนัดหมายลับๆ กับเขาล่ะ?”

ณิชารู้สึกโกรธเคืองเขาอยู่บ้าง จนพูดเสียงแข็งทันที

“ที่คุณถามฉันแบบนี้ มันจะทำให้ฉันคิดว่าคุณกำลังหึงอยู่นะ”

นัยน์ตาเวธัสหรี่ตาเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเบนไปอีกทาง “ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาแปดเปื้อนของของผมมาโดยตลอดอยู่แล้ว หากคุณคิดว่านี่คือการหึง งั้นคุณก็ผิดพลาดใหญ่หลวงแล้วแหละ”

ณิชาส่งเสียงชิชะตอกกลับไป ทั้งสองคนต่างมุ่งหน้าไปยังเรือนหมายเลข 6 ที่น้องอรัลกับจงกลอยู่

ก่อนจะเดินไป ณิชาเหล่ตามองมาทางทิศที่เก้าหายลับตาไป

วันนั้นในห้างJN เก้าก็มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่อยู่ดาดฟ้าตึก เหมือนว่าเขากับเวธัสจะมีการต่อสู้ภายในอย่างร้ายแรง คนลึกลับคนนั้น ...จะเป็นเขามั้ยนะ?

หางตาของเวธัสมองตามสายตาของณิชาไป พอเห็นเงาของนายเก้าเปลี่ยนเป็นเล็กลงแล้ว นัยน์ตาลึกซึ้งหรี่ลงเล็กน้อย พลันฉายความเย็นชาออกมา

นี่ถือเก้าคนที่เธอไม่รู้จักมักจี่เลยเหรอเนี่ย?

สายตาเหมือนเป็นการขายเธอ

……

สวนโรงงิ้วหมายเลข 6ของโรงงิ้วทับทิม ความจริงแล้วก็ไม่ใช่เปิดเผยให้คนนอกใช้งาน ซึ่งเป็นสวนต้นไม้ยืนต้นของจงกล

ณิชากับเวธัสยังไม่ได้เข้าไป พลันได้ยินเสียงร้องเซ็งแซ่ดังมาจากด้านใน และเป็นเพลงค่อนข้างคลาสสิก 《มู่กุ้ยอิง》ซึ่งร้องเพลงท่อนการจากลาที่เป็นอมตะเรียบร้อยแล้ว ภายในตัวเรือนก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ

“ดี! ร้องได้ดีมากๆ เลยครับ!” พลันมีเสียงสดใสและไร้เดียงสาของเด็กผู้ชายดังตามหลังมาติดๆ “น้าจงกลไปหาปรมาจารย์สอนร้องงิ้วแบบนี้มาจากไหน แม่เจ้า เมื่อเอาไปเปรียบเทียบกับพวกเขา ที่ผมเคยฟังมาก่อนหน้านี้ขยะทั้งนั้นเลย...”

จงกลหัวเราะเบาๆ พร้อมทั้งดึงเขาให้นั่งลงบนตำแหน่งที่นั่ง พลันชำเลืองมองเขาด้วยแววตาเมตตากรุณาดั่งคนเป็นแม่