กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 214

“น้าณิชา มาถึงแล้วใช่มั้ยครับ? น้องอรัลลื่นไถลลงจากเก้าอี้นั่ง พลันหอบความคิดถึงหม่ามี๊มาด้วย

ณิชาใช้มือข้างหนึ่งอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา จนเด็กน้อยนั่งอยู่บนท่อนแขนของเธอ เจ้าเด็กน้อยยื่นแขนเล็กสีชมพูระเรื่ออันอวบอิ่มออกมา เพื่อเหนี่ยวรั้งต้นคอของเธอเอาไว้ และถูไปมาอย่างตะกละตะกลาม

“ขอโทษค่ะ ฉันหลงอยู่ในสวน จนทำให้พวกคุณต้องรอนานเลย”

ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากมากที่จงกลจะเชื้อเชิญให้เธอออกมาฟังเพลง แต่ผลลัพธ์ตอนที่เธอมาถึงนั้น ร้องจบไปเพลงหนึ่งแล้ว ซึ่งถือว่าค่อนข้างไร้มารยาท

โชคยังดีว่าจงกลไม่ได้โกรธเคือง แถมยังให้บริกรไปยกเก้าอี้มาให้เธอนั่งอีกด้วย...

เนื่องจากตำแหน่งที่นั่งตามลำดับ ซึ่งเท่ากับจงกลนั่งติดกับณิชา

ส่วนด้านข้างของณิชาก็คือเวธัส ซึ่งประจวบเหมาะกับการตัดขาดจากสายตามาวินที่คอยประเมินณิชา

เขาเบะปาก พลันถอนสายตากลับ พร้อมทั้งบ่นพึมพำกันอยู่ : หน้าตาก็งั้นๆ เทียบพี่กันญ่าไม่ได้เลย ทำไมพี่ธัสถึงได้เปลี่ยนใจมารักได้อย่างปัจจุบันทันด่วนได้ขนาดนี้นะ?

“ตาธัส ยากนักที่แกจะมีเวลาว่างมาที่นี่ อยากจะฟังอะไรมั้ย?” จงกลยิ้มพลางถามเวธัส

เวธัสชำเลืองมองณิชาแวบหนึ่ง ณิชาคิดว่าเขาอยากจะถามความคิดเห็นของตนเอง พลันส่ายหน้าตอบ “ผมไม่ค่อยรู้เรื่องงิ้วเลย พวกคุณชอบอะไร ผมก็ฟังตามดีแล้วครับ”

“งั้นก็หลายแผ่นดิน แม้สิ้นใจ ก็ไม่ลืม (Farewell My Concubine)” เวธัสเบนสายตาไปมองบนเวที

เนื่องด้วยให้ความสำคัญเรื่องโครงสร้างในเวลาการก่อสร้าง จึงปลูกต้นหลิวไว้มากมายภายในลาน พลันมีกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ลอยอบอวลอยู่ในบรรยากาศ

ทุกคนต่างสงบนิ่งลงมา มีแค่มาวินที่คอยยัดอมยิ้มให้เจ้าเด็กน้อยเลียอยู่ตลอดเวลา จนเสียเวลาเปล่าประโยชน์ แต่ในขณะนี้อรัลกลับแสดงท่าทีเย็นชา คอยซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของณิชา พลันเบิกตาโต เพื่อตั้งใจดูงิ้ว

เจ้าก้อนแป้งที่แสนน่ารักที่อยู่ในอ้อมกอด จนทำให้ณิชาตั้งใจฟังงิ้วเป็นอย่างมาก...

นักแสดงสองคนที่แสดงเป็นฌ้อปาอ๋องกับหยูจีเป็นนักแสดงมืออาชีพ ซึ่งในเพลงมีความเศร้าโศกเสียใจอยู่เล็กน้อยด้วยการจากลา มีความกล้าหาญชาญชัยและทะเยอทะยาน จนเรียกจุดสนใจได้ทั้งงาน เดิมณิชาก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอได้ยินท่อนร้องของหยูจี จึงถูกโน้มน้าวอย่างไม่รู้ตัว...

“ตั้งแต่ที่ข้า ติดตามท่านอ๋องมาออกศึกสงครามทางตะวันตก เหนื่อยล้าจากการทำงานหนัก ปีแล้วปีเล่า...”

“……”

“ท่านอ๋อง ประทานกระบี่ให้ข้าเถิด....”

“ท่านอ๋อง ทัพหน้า...เขา....บุกเข้ามาแล้ว!”

ตอนหยูจีหยิบกระบี่ขึ้นมาหมายมั่นจะฆ่าตัวตายในวินาทีนั้น หัวใจของณิชาก็บีบรัดแน่นจนเจ็บปวดตาม...

เพื่อความรักของพวกเขาแต่กลับตกอยู่ในจุดจบอันแสนเศร้า และก็เพื่อความอ่อนโยนและความแน่วแน่ของหยูจี เธอไม่อยากตกเป็นภาระให้กับฌ้อปาอ๋อง จึงเต็มใจปลิดชีวิตด้วยคมดาบ เพื่อเป็นการกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ให้ฌ้อปาอ๋อง เพื่อหวังให้สามารถชนะจนตีวงล้อมออกไปได้

แต่ช่างน่าเสียดาย การตายของเธอกลับไม่ได้เปลี่ยนชัยชนะให้ฌ้อปาอ๋อง สุดท้ายก็ไม่สามารถข้ามผ่านแม่น้ำวูเจียงไปได้

โดยหางตาเหล่ตามองเวธัส เขาในเวลานี้กำลังใจจดใจจ่อชื่นชมกับเนื้อเพลง เหมือนว่าเขาชอบตอนนี้มาก กระทั่งยังใช้ภาษามือแสดงความรู้สึกคิดตามอีก ซึ่งเป็นสิ่งที่ณิชาคิดไม่ถึงเลย...

สถานการณ์มืดแปดด้านของฌ้อปาอ๋องกับหยูจี มันจะเหมือนผลลัพธ์สุดท้ายของพวกเขาหรือเปล่านะ?

เธอค่อยๆ ลุกขึ้น พลันนำเด็กน้อยวางลงบนเก้าอี้นั่ง

“จะไปไหนครับ?” แม้ว่าสายตาของเวธัสจะจดจ้องอยู่บนเวที แต่ประโยคนี้กลับเป็นการไถ่ถามณิชาโดยตรง

ณิชาชีไปทางห้องน้ำ พลันกระซิบพูด “เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดนะคะ”

“ผมไปเป็นเพื่อนคุณ” เวธัสวางถ้วยชาลง และลุกพรวด

“ผมก็จะไปด้วยฮะ” เด็กน้อยหูตาว่องไว เมื่อได้ยินว่าณิชากับเวธัสจะไปห้องน้ำ พลันแจ้งเจตนารมณ์อย่างกล้าหาญของตนเองที่ต้องการจะไปด้วยออกมาทันควัน

เวธัสชำเลืองมองมาวิน “ดูแลอรัลให้ดี อย่าให้เขาวิ่งวุ่นวายไปทั่ว”

เด็กน้อยเม้มริมฝีปากเล็กๆ และแสดงอาการเสียใจเล็กน้อย...

ณิชาไม่สามารถปฏิเสธเวธัส จึงปล่อยให้เขาไปห้องน้ำเป็นเพื่อน