กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 229

ณิชากังวลว่าตอนกลางคืนอารมณ์ของเด็กน้อยจะยังไม่คงที่ ก็เลยอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยเป็นเพื่อนเขา

โชคดีที่ลุงชัยเคยชินกับการที่ณิชามาค้างที่คฤหาสน์สนธิไชแล้ว ก็เลยสั่งให้สาวใช้เตรียมห้องนอนที่สองไว้ให้เธอ แต่ว่าสุดท้ายณิชาก็ตัดสินใจนอนกับเด็กน้อย

ตอนที่กำลังสะลึมสะลือในตอนกลางคืน ก็ได้ยินเสียงขยับที่ชั้นล่าง

เธอลุกขึ้นมาดู ก็เห็นว่าคฤหาสน์สนธิไชยท่อประปาแตก

ลุงชัยกำลังพาสาวใช้ไปซ่อมอยู่ เนื้อตัวเปียกและมอมแมมไปหมด

ตอนแรกเธออยากจะอยู่ดูว่ามีอะไรที่พอจะช่วยได้บ้าง แต่ว่าลุงชัยได้รับโทรศัพท์ แล้วก็บอกเธอว่าเวธัสมีเอกสารสำคัญที่ต้องรีบใช้ อยากให้เธอช่วยเอาไปให้ลุงเต๋าหน่อย แล้วก็ให้ลุงเต๋าเอาไปให้ที่สนธิไชยกรุ๊ป

ณิชาตอบรับ แล้วก็ไปเอาเอกสารที่ห้องทำงานของเวธัส

ลุงชัยบอกว่ามันอยู่ในลิ้นชักชั้นที่สามด้านซ้าย และเป็นเอกสารที่อยู่บนสุด

ณิชาทำตามนั้น แต่ว่าภายใต้เอกสารฉบับนี้ เธอเห็นหนังสือรับรองการเป็นผู้สงเคราะห์

จับพลัดจับผลู ณิชาก็เปิดหนังสือรับรองการเป็นผู้สงเคราะห์ออก แล้วก็เห็นกลุ่มนักเรียนที่ยากจนได้รับการสนับสนุนในนามของกองทุนส่วนบุคคลของเวธัส

ตอนแรกณิชาก็แค่อยากจะมองเพียงแวบเดียวเท่านั้น แต่ว่าตอนที่เธอเห็นรายชื่อผู้รับทุน จู่ๆ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปในทันที……

……

เวธัสจัดการงานในมือเสร็จ ตอนที่กลับมาที่คฤหาสน์สนธิไชยก็เป็นเวลาตีสี่แล้ว

โครงการเมืองใหม่ในเมืองกำลังจะเปิดประมูล มีงานให้ต้องพบปะสังสรรค์มากมาย เวธัสไปอาบน้ำ แล้วก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดด้วยความเคยชิน พร้อมกับมองไปที่ยังห้องนอนเด็กน้อย อรัลกำลังหลับอย่างสงบ ไม่ได้ดูเหมือนคนที่จะกระโดดตึก อยากตายเหมือนที่มาวินบอกเลย

เขายกมุมปาก ต้องรู้ว่าเขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น

แล้วทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงออกมาจากห้องทำงานอย่างเลือนราง……

เวธัสขมวดคิ้วเข้าหากัน ดับบุหรี่ แล้วก็เดินไปในห้องทำงาน

ต่างจากความมืดมิดธรรมดาเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั่น เวธัสเปิดประตูเข้าไปแล้วก็เห็นว่าคอมพิวเตอร์ที่เอาไว้ใช้ทำงานของเขานั้นกำลังเปิดอยู่ เพราะว่าที่นี่คือคฤหาสน์สนธิไชย ไม่ว่าตรงไหนก็เป็นคนของเขาทั้งนั้น เขาก็เลยไม่ได้ตั้งรหัสคอมพ์ ปกติแม้แต่อรัลก็ไม่กล้าเข้ามา

แต่ว่าตอนนี้ คอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานของเขา หน้าจอกลับสว่างไสว……

และมีหญิงสาวหน้าซีดนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าจอที่สว่างนั้น

เมื่อกระทบกับแสงที่สะท้อนไปนั้น กลับดูน่ากลัวขึ้นกว่าเดิม

แกร๊ก

เวธัสเปิดโคมไฟติดผนัง แล้วก็เห็นณิชาในทันที ใบหน้าของเขามืดมนลง “ใครให้คุณเข้ามา? ”

ณิชานั่งเหม่อลอยอยู่หน้าคอมพ์ ไม่รู้เหมือนกันว่านั่งมานานแค่ไหนแล้ว

ตอนที่เสียงของเวธัสดังขึ้น เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นมาจากคอมพ์ แววตาดูไร้ความรู้สึกและจิตวิญญาณ

ณิชาจ้องไปที่เวธัสอย่างว่างเปล่า และลุกขึ้นยืนเดินออกไปข้างนอก……

เหมือนกับผี ไม่มีพลังเลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนที่จะเดินผ่านเวธัสนั้น เขาก็ยื่นมือมาจับข้อมือของเธอ แต่ก็ถูกณิชาสะบัดออกอย่างแรง

แรงเยอะมาก ทำให้แขนของเวธัสกระแทกเข้ากับประตู

เขาขมวดคิ้ว แล้วก็ดึงเธอไว้อีกครั้ง พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “ดึกขนาดนี้แล้วคุณเป็นบ้าอะไรอีก? ”

“ฉันเป็นบ้างั้นเหรอ? ”ประโยคนี้ไปกระตุ้นณิชาเข้า เธอถลึงตาใส่เขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “เวธัส ในสายตาของคุณแล้วฉันโง่มากเลยใช่ไหม ดังนั้นคุณก็เลยเล่นกับฉันไปมาได้อย่างง่ายดายงั้นเหรอ? ”

“ณมนเป็นคนของคุณ คุณเป็นคนสั่งเธอตั้งแต่เริ่ม สร้างความบาดหมางระหว่างฉันกับแรกขวัญ และนิต้า！”

“ข้อมูลด้านลบของฉันคุณก็เป็นคนปล่อย ส่วนพัสดุข่าวฉาวของนิต้าคุณก็เป็นคนส่งเอง！”

“คุณจงใจย้ายฉันไปทำโครงการในเมืองภายในเมือง โดยหลอกใช้ฉันตั้งแต่ต้นจนจบ！คุณบอกฉันมาสิ ว่าสรุปแล้วใครกันแน่ที่เป็นบ้า? ถูกแล้ว บางทีฉันอาจจะเป็นบ้าไปเองก็ได้ ต้องเป็นบ้าเท่านั้นแหละถึงจะชอบคนอย่างคุณ ถึงได้เอาหัวใจให้คุณเหยียบย่ำ！”

อยากจะร้องไห้จังเลย แต่ว่าณิชา เธอต้องทนเอาไว้ ห้ามร้องไห้เด็ดขาด！

ไม่อนุญาตให้เธอร้องไห้ต่อหน้าเขาในตอนนี้！