กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 230

ไม่รู้เหมือนกันว่าการทรมานนี้กินเวลานานแค่ไหน

หากความเจ็บปวดในคืนนั้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ถ้ายังงั้นตอนนี้ มันก็เป็นแค่การแก้แค้นโดยเจตนาของเขาเท่านั้นเอง

“ตอนนี้ในใจของคุณยังคิดถึงไอ้เก้าอยู่ใช่ไหม? ”

เวธัสเห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างของเขานั้นไม่ได้ตอบสนองอะไรกับเขาเลย ก็ทำให้เขารู้สึกโกรธอย่างประหลาด

นอกจากความโกรธ แล้วยังมีความหึงหวงอีกด้วย

“คุณคิดว่ามันจะมาช่วยคุณอย่างนั้นเหรอ? ไม่！คุณก็เป็นแค่หมากที่เขาวางไว้ให้มาอยู่ข้างผมเท่านั้น คุณไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ！”

ณิชามองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็นมาก สายตาคู่นั้นเหมือนกับว่ากำลังมองกองขยะอยู่

ใช่ ก็แค่ขยะ！

สายตานี้กระตุ้นให้เวธัสแทบอดไม่ไหวที่จะบีบคอเธอจนตาย

แต่ว่าตอนที่นิ้วทั้งห้าบีบลงบนคอของเธอนั้น เขากลับทำไม่ลง！

สมควรตายจริงที่ทำไม่ลง……

ฉากหวาน ๆ จากอดีตปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เวธัสจ้องมาที่เธอ และหัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างดุเดือด

“ระบายอารมณ์พอรึยัง? ”บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อกี้ร้องไห้ ขนตาก็เลยยังเปียกอยู่ แต่เธอก็จ้องมองขาอย่างดื้อรั้น “ถ้าเกิดว่าระบายอารมณ์พอแล้วจะให้ฉันไปได้รึยัง? คุณคงไม่อยากให้ลูกชายรู้ความโหดร้ายของคุณเองใช่ไหม? ”

“คุณไม่มีสิทธิพูดถึงลูกชายผมด้วยซ้ำ！”

วิธีการทั้งหมดของเธอนั้นเป็นแค่เรื่องหลอกลวงทั้งนั้น มีตรงไหนที่คู่ควรกับความรู้สึกชอบของอรัลอย่างนั้นเหรอ?

ณิชาตะโกนออกมาอย่างดังอยู่ภายในใจ ว่าความจริงแล้วคนที่ไม่คู่ควรมากที่สุดคือคุณต่างหาก！

แต่สุดท้ายเธอก็เปลี่ยนมาเป็นพูดอีกประโยคหนึ่งแทน——

“การที่น้องอรัลมีพ่อแบบคุณ คือความโชคร้ายของเขา”

และก็เป็นความโชคร้ายของเธอด้วย

คืนนั้น ทำไมเธอถึงเดินเข้าไปผิดห้อง และไปเจอปีศาจแบบนี้ได้ยังไง?

“ไสหัวไป！”น้ำเสียงของเวธัสเยือกเย็นจนไม่มีอุณหภูมิอะไรหลงเหลืออยู่

ณิชาเดินโซเซลงมาจากโต๊ะ ร่างกายที่ไม่มีจุดค้ำ ก็ล้มลงกับพื้นในทันที

คุกเข่าทั้งสองข้างลงกับพื้น ราวกับว่าถูกผ่าจากตรงกลาง……

ณิชาหน้าซีดมาก ใช้เวลาอยู่นานในการรวบรวมเรี่ยวแรง

เธอหยิบเศษผ้าที่ตกลงบนพื้นเอามาห่อตัวไว้ แล้วก็เดินโซเซออกจากห้องไป……

เวธัสจ้องมองเธอออกไปอย่างดื้อรั้น มื้อที่ห้อยอยู่ข้างแขนทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว……

เธอกำลังจะเดินถึงหน้าประตูแล้ว แต่ก็ไม่หันหน้ากลับมาเลย

ไม่ได้มองเขา และก็ไม่ได้ขอความเมตตาหรืออธิบายอะไร

เหมือนกับจะจากไปอย่างใจแข็ง

ความโกรธและความสับสนปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“หยุด！”ทันใดนั้นเขาก็เรียกณิชาเอาไว้

ทั้งๆ ที่อยากเห็นเธอเจ็บปวด แต่ว่าพอเห็นเธอเจ็บปวดแล้ว หัวใจของเขากลับเหมือนมีเลือดออก……

ณิชาไม่หันหน้ากลับมา ได้แต่หยุดเดิน หันหลังให้กับเขา น้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่มีอารมณ์ “คุณเวธัสมีอะไรจะสั่งรึเปล่าคะ? ”

“ถ้าเกิดว่าตอนนี้คุณยอมรับผิด แล้วก็รับปากว่าจะไม่คบค้าสมาคมกับไอ้เก้าอีกตลอดไป ผมจะให้อภัย แล้วก็ให้คุณอยู่กับผมต่อได้……”

“เหอะ！ฉันควรรู้สึกขอบคุณกับความเอื้ออาทรของคุณไหม? ”

มีสิทธิอะไรที่จะมาทำท่าทางองอาจผึ่งผายหลังจากที่หลอกใช้เธอ?

มีสิทธิอะไรที่จะมาพูดคำที่น่าเชื่อถือหลังจากที่กระทำทารุณเธอ?

กล่าวหาเรื่องที่เธอไม่เคยทำ เธอต้องการการอภัยจากเขาไหม?

“นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของคุณ！”

“โอกาสที่คุณพูดถึงคือการอยู่เคียงข้างคุณ แล้วก็ไม่มีศักดิ์ศรีเหมือนกับหมางั้นเหรอ? ขอโทษนะ โอกาสแบบนั้น ฉันไม่ได้ต้องการ！”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยการถากถาง ทำให้เวธัสเดือดดาลขึ้นอีกครั้ง

……

บนถนนตอนเที่ยงคืน ลมหนาวส่งเสียงดัง

หนาว นี่เป็นแค่ความรู้สึกเดียวของณิชาในตอนนี้

นอกจากความหนาวจากร่างกาย ก็ยังมีความหนาวจากหัวใจอีก……