กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 255

สถานการณ์ในตอนนี้ก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง พิธีกรยังป่าวประกาศว่ายังมีเกมต่อจากนี้คือเกมล่าหาสมบัติ

แถมยังมีการซ่อนเหรียญก่อตั้ง VSAGroup ครบรอบ 100ปีของบริษัททั่วทั้งรีสอร์ตเอาไว้ด้วย ราคาค่างวดสูงเกินคาดแต่ขายยาก ใครตามหาจนเจอก็ถือว่าได้สิ่งนั้นไปเลย....

นอกจากการเนื้อหาในเกมที่ให้หาสมบัติแล้ว ยังมีคนถกเถียงกันในสถานะของเวธัสด้วย

ณิชาไม่มีกะจิตกะใจไปฟัง พลันเดินมุ่งหน้าไปยังมุมห้อง รอจนถึงเวลาเลิกเรียนก็โทรศัพท์หาปัณณ์และอรัล เพื่อเตือนพวกเขาว่าเวธัสปรากฏตัวแล้ว

แม้ว่าจิตใจอยู่ไม่สุข แต่กลับเข้าใจอย่างถ่องแท้ เขามาถึงที่ เธอหมดหนทางหนีอีกแล้ว

ถึงแม้จะหนีได้ เธอก็ต้องพาลูกสองคนใช้ชีวิตไม่มีที่ให้ซุกหัวนอนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ?

พวกเขายังเด็กมาก เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไปแย่งความมั่นคงในช่วยวัยเด็กของเขาไป

หลังจากกำชับเด็กสองคนแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ

ณิชาเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองเดินเข้ามาอยู่ในป่าห่างไกลมากเอาตอนหลัง....

แต่โชคดีที่กำลังอยู่ในเกมล่าหาสมบัติ ฉะนั้นแถวๆ นี้ก็ไม่ถึงขั้นที่จะไม่มีเงาของคน

ณิชาควานหาโทรศัพท์ออกมา เพื่อใช้แสงไฟฉายเพื่อกลับไปยังที่พัก ช่วงเวลากะทันหันนั้น พลันรู้สึกถึงมีเงาตะคุ่มๆ ทาบลงมา ทว่าณิชายังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็โดนคนที่อยู่ทางด้านหลังเอามือมาปิดปากเอาไว้ ถัดจากนั้นตัวเธอก็ถูกฉุดกระชากเข้าไปในป่ารกทึบกว่าเดิม

ซึ่งในละแวกมีพุ่มไม้หน้าทึบอยู่เป็นแถว ยังมีภูเขาจำลอง อยู่หลายจุด และมีบ่อน้ำพุร้อนโอบล้อมโดยรอบ

เป็นจุดมุมอับที่ยอดเยี่ยมที่สุด!

“ช่วย...อื้อ...” ณิชาเบิกตาโตด้วยความหวาดกลัว พลันดิ้นสุดชีวิต

ความทรงจำที่ถูกไอ้โรคจิตมันลากเข้าไปในบ้านร้างในคืนนั้นปรากฏอยู่เบื้องหน้า...

หัวใจทั้งดวงแขวนอยู่บนเส้นด้าย

แต่วินาทีถัดมา เธอได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนอันคุ้นเคยมาก

เวธัสใช้กลิ่นนี้

อารมณ์อันสับสนของณิชามาถึงขั้นสูงสุด คนที่ฉุดลากเธอมาที่นี่ก็คือเวธัส!

เป็นเขาจริงๆ ด้วย!

เวธัสรู้สึกว่าเรี่ยวแรงของหญิงสาวให้อ้อมกอดเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อย พลันดันตัวเธอให้ติดกับภูเขาจำลองร่างกายสูงใหญ่ทาบทับร่างกายลงมา พลันตรึงเธอประชิดระหว่างภูเขาจำลองและแผงอกของตนเอง

นัยน์ตาลึกซึ้งซ่อนเร้นอาการเยาะเย้ยอย่างเต็มเปี่ยม โดยการใช้สายตาแบบนี้จดจ้องมองเธอ

ที่แท้ก็เป็นเขา

ราวกับมีมีดปักหลัก ณิชาขนลุกชัน การตกอยู่ในบรรยากาศกดดันจากเขา พลันเกิดภาพลวงตาที่ใกล้จะหายใจไม่ออกอย่างรวดเร็ว

“เวธัส คุณคิดจะ....อื้อ....”

เพิ่งจะเปล่งเสียงออกมา ก็ถูกเขาประกบปากอย่างดุเดือด

โดยไม่มีอาการความถวิลหาสักนิด สิ่งที่มีก็คือเป็นการระบายคล้ายการลงโทษ

ระหว่างช่วงตะกุกตะกัก เธอรู้ตัวว่าริมฝีปากล่างของเธอโดนเขากัดจนเป็นแผลได้อย่างชัดเจน

กลิ่นโลหะอบอวลอยู่ในซอกฟัน ถัดจากนั้นเสื้อคลุมตัวบางก็ถูกเขากระชากกระดุม อากาศเย็นยะเยือกตีเข้ามา ณิชาหวั่นวิตกจนกดมือของเขาเอาไว้

“อย่านะ!”

เวธัสเหมือนได้ยินเรื่องตลกอะไรสักอย่าง พลันโน้มตัวเขยิบเข้าใกล้ติ่งหูของเธอ ริมฝีปากบางมีแต่การถากถางเต็มปากเต็มคำ

“เมื่อสี่ปีก่อนผู้หญิงที่เสนอตัวขึ้นเตียงกับผมกลับพูดว่าอย่าเหรอ? แอบไปคลอดลูกของผม แล้วยังรวมหัวกับพวกเขามาปั่นหัวผมอีก เรื่องแล้วเรื่องเล่า เมื่อเห็นว่าผมถูกปิดหูปิดตาอยู่ในกะลา คุณสะใจมากใช่มั้ย?”

แอบคลอดลูกของเขา...

ในที่สุดเขาก็รู้ความจริงแล้ว!

ณิชาร่างกายสั่นระริก ความโกรธเคืองมันพลุ่งพล่านจนสุมอยู่ในทรวง ตามมาด้วยความขื่นขมและทุกข์ทรมาน

“คุณคิดว่าฉันอยากจะคลอดลูกคุณหรือไง? เมื่อสี่ปีก่อน ฉันเพิ่งอายุ18ปีเอง ตอนแรกฉันก็สามารถมีอนาคตอันสดใส สามารถเริ่มต้นใหม่ได้ เพราะว่าคุณ ทำให้ชีวิตของฉันมันยุ่งเหยิงไปหมด!”

“คุณรู้มั้ยการตั้งท้องฝาแฝด แล้วไปนอนข้างถนนในฤดูหนาวจัดมันมีความรู้สึกยังไง?”

“คุณรู้มั้ยตอนหางานทำ ถูกขวางไว้หน้าประตูเพราะไม่มีใบปริญญาใบเดียวมันรู้สึกยังไง?”