กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 263

“ป่าว...”

ณิชาพูดอย่างดื้อรั้น แต่ความเจ็บปวดทางร่างกายควบคู่ไปกับความป่าเถื่อนของเขา ทำให้รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก

มองดูกระเบื้องเซรามิกบนพื้น อยากจะรอให้ความเจ็บปวดที่หลังค่อยๆ บรรเทา แต่ก็อดร้องไห้ไม่ได้...

น้ำตาใสๆ ก็ร่วงหล่นลงมาราวกับลูกปัดจากด้ายที่ขาด

เวธัสไม่คิดเลยว่าอยู่ๆ เธอจะร้องไห้ออกมาแบบนี้

แม้ว่าเขาจะกดเธอทับไปบนภูเขาจำลอง เธอก็แค่โต้เถียงอย่างเย็นชา ทุกคำพูดล้วนแทงใจเขาอย่างบาดลึก แต่ตอนนี้เธอหน้าซีด ห่อตัวเพราะความทรมาน หายใจแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดหรือเพราะสะอื้น

“ผมขอดูหน่อยว่าเจ็บตรงไหน” หัวใจของเขาเต้นแรงเพราะน้ำตาที่ไหลเอ่อของเธอ เสียงของเขาอ่อนลง

แต่ทันทีที่แตะตัวณิชา ณิชาก็ปัดมือของเขาออก “อย่าแตะต้องตัวฉัน!”

เวธัสโดนเธอขัดขืนแบบนี้ น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาขึ้น “คุณอยากให้ผมปลุกอรัลกับปัณณ์ขึ้นมาถึงจะยอมเชื่อฟังใช่ไหม”

ณิชาขมวดคิ้ว

เขาขู่เธออีกแล้ว! เธอไม่พูดอะไรอีก ริมฝีปากล่างถูกกัดจนเกือบจะมีเลือดออก...

เวธัสหันตัวเธอไปทางกำแพง แล้วเลิกชายเสื้อของเธอ

เสื้อผ้าเปียกโชกจากน้ำ เรียบไปกับผิวหนัง

การเคลื่อนไหวของเขาระมัดระวังเป็นพิเศษ...

น่าเสียดายที่ณิชามองไม่เห็น เธอรู้สึกเพียงแค่เจ็บปวดทุกการกระทำ

เมื่อเวธัสเห็นรอยแผลขนาดใหญ่ที่หลัง ดูเหมือนจะมีกรวดที่ไม่ได้ทำความสะอาดเล็กๆ อยู่ในผิวหนังจนอักเสบ มีรอยหนองบ้าง มีตุ่มน้ำที่แตกไปแล้ว มองดูแล้วก็ต้องช็อก...

ต้องเป็นเพราะที่ภูเขาจำลองแน่! “ทำไมคุณไม่บอกให้เร็วกว่านี้!” เวธัสหงุดหงิดแล้วตวาดเธอที่เธอไม่ใส่ใจร่างกายตัวเองเลย

ณิชากลั้นน้ำตาไว้ ยังคงหันหน้าเข้าหากำแพง ไม่เห็นท่าทีของเขา พูดย้อนถาม “รู้แล้วคุณจะปล่อยฉันไปหรือไง”

เวธัสกำหมัดแน่นทันที

ใช่น่ะสิ ในสถานการณ์แบบนั้น เขาเห็นธนาอุ้มเธอทำสควอต โกรธไปทั้งใจแล้ว ถึงเขาจะรู้แต่ก็ไม่แน่ที่จะปล่อยเธอไป

นิ้วที่กำแน่นทั้งห้าค่อยๆ คลายออก จากนั้นเขาก็ดึงเสื้อคลุมยาวมาพันรอบตัวเธอ จูงเธอออกมา

“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

ณิชาเปียกปอนไปหมด ผมของเธอก็สกปรกเซอะเซิง เธอไม่อยากออกจากบ้านสภาพนี้

“พรุ่งนี้ฉันค่อยไปเองก็ได้”

“ณิชา! คุณจะต้องขัดผมทุกเรื่องเลยใช่ไหม” เวธัสจับมือเธอ สายตามืดดำเย็นชาขึ้น “จะต้องให้ผมขู่ก่อนถึงจะยอมทำตามใช่ไหม”

รถของเขาจอดอยู่ข้างถนน ขึ้นรถแล้วก็ขับหาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอย่างรีบร้อน

ณิชาสวมเสื้อคลุมหลวมๆ นั่งกลับหลังอยู่ที่เก้าอี้ข้างคนขับ

เมื่อชำเลืองมองไปรอบๆ ภาพนอกหน้าต่างก็ถอยหลังกลับ...

จากทางหางตา ก็เห็นชายหนุ่มที่ที่นั่งคนขับ

ดูเหมือนว่าเขาจะรีบร้อนมาก เร่งความเร็วไม่หยุด คันเร่งถูกเหยียบจนสุด โชคดีที่เป็นตอนกลางคืนที่ไม่มีรถอะไร

แต่สิ่งที่ทำให้ณิชาไม่ค่อยชอบใจก็คือ เวธัสรีบร้อนออกมาเกินไป ท่อนบนเสื้อเชิ้ตสีขาวยังพอเป็นเรื่องปกติ แต่กางเกงท่อนล่างเปียกไปหมดสีของกางเกงก็ไม่ใช่ดำล้วน จึงทำให้เป็นคราบน้ำกลมๆ อยู่

พูดง่ายๆ คือ น่าขายหน้าเลยทีเดียว

ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความสับสนและซับซ้อน