กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 264

เวธัสหันมาเรียกณิชาให้ไปตรวจ

เมื่อณิชาเข้ามาในห้องตรวจ ก็สัมผัสได้ถึงสายตาคู่น้อยใหญ่

เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็น

…

แพทย์ที่เข้าเวรวันนี้เป็นผู้ชาย

ณิชากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉิน หลังจากที่หมอทำการสอบถามตามปกติแล้วเขาก็จะตรวจดูบาดแผลของณิชา

เมื่อเวธัสเห็นมือหมอลงมาที่เสื้อผ้าของณิชา ก็คิ้วขมวดแน่น จับมือหมอไว้ทันใด “คุณจะทำอะไร”

“ผม...ผมจะตรวจแผลที่หลังให้เธอไง” หมอพูด ข้อมือถูกเวธัสหงายขึ้น จนขยับไม่ได้ หงุดหงิดเล็กน้อย “ถ้าไม่ถอดเสื้อออกจะดูแผลได้ไง คุณครับ ในสายตาแพทย์ไม่มีแบ่งแยกหญิงชายหรอกนะ!”

ณิชานอนอยู่บนเตียงคนไข้ เอียงหน้ามองเวธัส น้ำเสียงยังคงแผ่วเบา “แค่เลิกเสื้อขึ้นก็ได้ คุณรีบให้หมอตรวจฉันเถอะ”

“เรียกหมอผู้หญิงมาเดี๋ยวนี้!” เวธัสสั่งอย่างเย็นชา

เขาจะปล่อยให้หมอผู้ชายถอดเสื้อผ้าของเธอได้ไง หมอเบือนหน้า “ประสาท กลางดึกแบบนี้หมอที่เข้าเวรก็มีแค่นี้แหละ จะให้ตรวจก็ตรวจ ไม่ตรวจก็ออกไป!”

ณิชาคิดอยากจะพูดอะไรเพื่อทำลายบรรยากาศ แต่เห็นเวธัสกัดปากแน่น ดวงตาราวกับเหยี่ยวของเขาจ้องตรงไปที่หมอ ราวกับสระน้ำที่เย็นยะเยือกจนน่าตกใจ

เวลาเขาจ้องแบบนี้ เหมือนโดนสัตว์ร้ายจ้องมอง

หมอผู้ชายรู้สึกเย็นวูบที่หลัง เขาแพ้ราบคาบกับท่าทางแบบนี้ของเขา

สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องขอให้พยาบาลหาหมอหญิงที่เข้าเวรอยู่มา

...

เตียงคนไข้สีขาวบริสุทธิ์สะท้อนบาดแผลที่เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ของเธอ ซึ่งแดง บวม และอักเสบแล้ว แพทย์หญิงหยิบกรวดเล็กๆ ที่ยังคงฝังอยู่ในผิวหนังออกอย่างระมัดระวัง ทำการฆ่าเชื้อและพันผ้าพันแผล

เวธัสดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียง จับมือเธอแน่น

ขณะที่แพทย์หญิงล้างแผลอยู่ มือของเธอก็ประกบเข้าหากันแน่น เวธัสสัมผัสได้ถึงความเปียกของฝ่ามือ มือของเธอเหงื่อออกง่ายมาก

ฝ่ามือของเขาลื่นและเหนียว แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะปล่อยมือ

สายตากวาดผ่านมือของเธอไป นิ้วมือที่เรียวยาวเห็นข้อชัดเจน สีเล็บเป็นสีชมพูที่น่าดึงดูดใจ เหมือนกับเปลือกหอยสีใส

“เธอกำลังท้อง ถ้าหมอสั่งยาระวังหน่อยนะ อย่าสั่งยาอะไรที่มีผลต่อคนท้อง” ในห้องตรวจที่เงียบสงบ จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มลึกของชายคนหนึ่งดังขึ้น

เมื่อได้ยินแบบนั้น แพทย์หญิงก็มองณิชาด้วยความอิจฉา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่แปลกใจเลยที่แฟนปฏิบัติต่อคุณดีขนาดนี้ ที่แท้คุณท้องอยู่เหรอเนี่ย แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลเราอยู่ตรงข้ามนี่เอง คุณจะไปตรวจดูหน่อยไหม”

ณิชาถูกจ้องจนทำอะไรไม่ถูก

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่เป็นไร”

เวธัสได้ยินแล้วก็ดูจะกังวล มองท้องน้อยของณิชาอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณรอที่นี่นะ ผมจะไปลงทะเบียน”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ...” ณิชาจับแขนเขา กำมือแน่นไม่ยอมปล่อย “ฉันเหนื่อยแล้วด้วย ไม่อยากทำอะไรแล้ว”

เวธัสยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มองลงมาที่ณิชา แล้วก็พูดขึ้นด้วยเสียงแหบ “ไม่ใช่ว่าผมไม่พาคุณไปนะ คุณไม่ไปเอง ถ้าเด็กเป็นอะไรไปอย่ามาโทษผมก็แล้วกัน!”

ณิชาอึ้งเล็กน้อย

เขาควรอยากจะทำให้เด็กคนนี้หายไปไม่ใช่เหรอ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้

“เวธัส ที่จริงฉันไม่ได้...”

ติ้ดๆ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะที่ณิชากำลังจะพูด

เธอเปิดจอขึ้นเห็นเป็นสายเรียกเข้าจากลูกน้อยทั้งสองคน น่าจะเป็นเพราะตื่นมากลางดึกแล้วไม่เห็นใครอยู่บ้านเลยกังวลใจ

หลังจากปลอบเด็กน้อยทั้งสองแล้ว ณิชาก็มองดูใบหน้าหล่อเหลาของเวธัส อยากจะอธิบายแต่ก็รู้สึกพูดไม่ออก