กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 28

เมื่อณิชาคิดถึงเรื่องน่าอายเมื่อครู่ แก้มก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“ฉันไม่รู้ว่าคนที่อยู่ห้องนี้จะเป็นคุณ......”

“พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณคิดจะเสนอตัวให้คนอื่นเหรอ” ไม่รู้ว่าเป็นเขางั้นเหรอ แล้วเธอคิดว่าเป็นใคร เวธัสบีบกรามของเธอแรงขึ้น พบว่าตัวเองโกรธหนักกว่าเดิม

กรามของณิชาที่ถูกบีบทั้งแดงทั้งเจ็บปวด พูดด้วยความโกรธมาก “ฉันกำลังรอคนอื่นอยู่ แต่ไม่ได้มาเสนอตัว ฉันมาเพื่อคืนเงิน”

กลัวเขาไม่เชื่อ ณิชาจึงรีบหยิบเช็คในซองจดหมายออกมา “ถ้าไม่เชื่อคุณก็ดูเอง นี่คือหลักฐาน! ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าคุณจะมาปรากฏตัวที่นี่ ได้ยินพวกคุณคุยเรื่องธุรกิจ กลัวว่าจะเข้าใจผิดถึงได้ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ”

เวธัสจ้องมองเธออย่างสงสัย หรือว่าเขาจะคิดผิดจริงๆ

ณิชาเห็นเขาเงียบ คิดว่าในที่สุดเขาก็คิดได้ แต่ใครจะรู้ว่าในวินาทีต่อมา จู่ๆ เขาก็ช้อนหลังศีรษะของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ก้มลงงัดริมฝีปากของเธอ ลงฟันกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างป่าเถื่อนในเชิงแก้แค้น

“อื้อ......” ณิชาเจ็บปวดจนขมวดคิ้ว ทุบกำปั้นเล็กเข้าที่หน้าอก พยายามดิ้นรนอย่างโกรธจัด แต่ก็ไร้ประโยชน์

แรงของเธอสำหรับเขาก็เหมือนการจั๊กจี้

และถูกเขากักขังหนักขึ้น พยายามดิ้นรนจนหายใจหอบถี่

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่เหมือนว่าเวธัสจะระบายจนพอใจแล้วจึงเหวี่ยงเธอทิ้ง

“ผู้หญิงที่อยากได้ผมมีอยู่เต็มเมือง แค่คุณคนเดียวไม่ทำให้ขาดแคลนหรอก ไสหัวไป”

ณิชาถูกโยนลงบนโซฟา จนศีรษะหงายหลัง สมองมึนงงเล็กน้อยเพราะขาดออกซิเจน เมื่อได้ยินคำพูดที่อวดดีของเขา เดิมทีอยากโต้กลับโดยสัญชาตญาณว่า ผู้ชายที่อยากได้เธอก็มีอยู่เต็มถนนเหมือนกัน!

แต่เช็คล้านห้าในมือเหมือนภูเขาที่กดทับเธอจนหายใจไม่ออก

เธอมีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ......

“ขอบคุณที่เข้าใจ” ทันทีเธอพูดจบก็รีบหนีออกจากห้องชุดหมายเลข 6808 ทันที

ณภัทรเป็นผีบ้าอะไร ให้หมายเลขห้องอะไรมา ทำให้เธอต้องพบกับเรื่องน่าอับอาย!

เวธัส “………”

ขอบคุณที่เข้าใจงั้นเหรอ

เข้าใจห่าเหวน่ะสิ!

เวธัสยกขาขึ้นเตะโซฟาข้างๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

เขากับกันญ่าหมั้นหมายกันมาแล้วสี่ปี นอกจากเหตุบังเอิญในคืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน ก็ไม่เคยแตะต้องเธออีกเลย

เขาเคยพยายามบังคับตัวเองให้ยอมรับเธอ ถึงขั้นดื่มไวน์ย้อมใจ แต่ทำอย่างไรก็ไม่เกิดความสนใจใดๆ แต่ต้องบอกว่าเมื่อครู่ณิชาเพิ่งปลุกความปรารถนาที่หลับใหลอันยาวนานของเขา คิดอยากบดขยี้เธอทีละน้อย ทะลวงสอดใส่……

แม่งเอ๊ย เขากลายเป็นสัตว์ที่หมกมุ่นเรื่องอย่างว่าตั้งแต่เมื่อไรกัน

เวธัสเอาไวน์แดงบนตู้ไวน์ที่อยู่ข้างๆ มาดื่มจนหมด

ด้วยความช่วยเหลือของไวน์เย็นๆ จึงระงับความหงุดหงิดใจที่ไม่สามารถบรรยายได้ จากนั้นก็โทรหาชาลี

“ออกมาดื่มกัน ฉันอยู่อิมพิเรียลคลับ”

……

หลังจากที่ณิชาวิ่งออกจากห้องชุดก็เข้าไปในห้องน้ำ

หญิงสาวในกระจกเส้นผมสีดำ ผิวแวววาวแดงเรื่อ แต่ริมฝีปากถูกกัดจนบวมเล็กน้อย เธอรีบทาครีมลดบวมและทาลิปบาล์มหนาๆ เพื่อทำให้ตัวเองดูแย่น้อยลง

อดไม่ได้ที่จะด่าเวธัสและทั้งตระกูลเขา!

เมื่อไรกันที่เธอให้ภาพลวงตามากมายแก่เขา และทำให้เขารู้สึกว่าเธอมีเจตนาไม่ดี

ณิชาสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบความคับข้องใจและความโกรธในใจ โทรไปสอบถามณภัทรอีกครั้งว่ากันต์อยู่ห้องไหนกันแน่

“ผมให้คนตรวจสอบข้อมูลของคุณ สี่ปีก่อนคุณลาออกจากมหาวิทยาลัยเมืองพร คุณไม่ได้รับปริญญาบัตร เทียบเท่าระดับมัธยมปลาย ไปทำงานเสิร์ฟอาหารล้างจาน นอนบนใต้สะพานและอาศัยในชั้นใต้ดิน ต่อมาเพราะสิดาเลยทำให้เกือบตายทั้งกลม ณิชา ผมคาดไม่ถึงว่าหลังจากที่ไปชากผม คุณจะอยู่มาอย่างทุกข์ยากลำบากขนาดนี้”

ขณะพูด ฐานภพจ้องมองณิชาด้วยสายตาเปล่งประกายวิบวับ นิ้วเรียวยาวจู่ๆ ก็เอื้อมมาแตะต้นขาของณิชา

ทันใดนั้น ณิชาก็ดูเหมือนเม่น หนามทั้งหมดในร่างกายลุกตั้งทันที

เธอรีบถอยหนีและอยู่ห่างจากเขามากกว่าหนึ่งเมตร หลีกเลี่ยงราวกับเลี่ยงสัตว์ร้าย “นี่เป็นเรื่องของฉัน ไม่ต้องรบกวนคุณชายภพหรอก ฉันแค่อยากถาม กันต์กับคุณเกี่ยวข้องกันยังไง”

เขาปรากฏตัวที่นี่ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน!

ฐานภพกระตุกยิ้มมุมปากเย็นชา มองณิชาเหมือนดูละครลิง เขาหยิบสลิปเงินกู้ออกจากลิ้นชักแล้วกระแทกตบมันลงบนโต๊ะ

“นี่คือหลักฐานที่แม่เลี้ยงของคุณยืมเงิน5ล้านจากกันต์ แม้ว่าตอนนี้ผมจะไม่ได้มีสัญญาการแต่งงานกับคุณ แต่ดีร้ายยังไงคุณก็เคยใช้ชีวิตกับผม ตราบใดที่คุณบอกผม ว่าผู้ชายนอกรีตที่คุณคบด้วยนั่นเป็นใคร ผมก็จะพิจารณายกหนี้ให้คุณ”

ณิชาจ้องไปยังแผ่นกระดาษบางๆ ที่มีสีสันสดใส แต่เมื่อได้ยินประโยคครึ่งหลังของฐานภพก็พลันขมวดคิ้วอีกครั้ง

“คุณจะให้ฉันพูดยังไงถึงจะเชื่อว่าตลอดสี่ปีที่ผ่านมา ฉันยุ่งมากอยู่กับการทำงานและดูแลลูก ยุ่งมากจนไม่มีเวลาสำหรับเรื่องความรักน่ะ”

“เหอะ ดูเหมือนว่าคุณจะปกป้องเขามากทีเดียวนะ”

ณิชาไม่สามารถอธิบายได้ ดังนั้นจึงหยิบซองจดหมายที่มีเช็คออกมาจากกระเป๋า

เธอยื่นซองให้ฐานภพ และปรึกษาอย่างรอบคอบ “ฉันมีอยู่ล้านห้า คุณคืนหลักฐานการยืมให้ฉันก่อนได้ไหม แล้วฉันจะเขียนบิลอีกสามล้านห้าแสนให้คุณ”

เทียบกับให้สิดาเป็นหนี้กู้นอกระบบ ไม่สู้ยืมเงินของฐานภพดีกว่า อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่าเล็กน้อย คงจะไม่ถูกขู่ว่าจะโยนลงทะเลเป็นอาหารปลาฉลาม.....

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฐานภพก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย เขายกมือขึ้นแล้วดีดนิ้ว

ในชั่วพริบตาประตูถูกผลักเปิด บริกรคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับในมือถือถาดที่เต็มไปด้วยไวน์

ไวน์แดง ไวน์ขาว ค็อกเทลทุกประเภท......