กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 282

แม้จะพูดด้วยเสียงปกติ แต่ทุกคนก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน

พอเสียงพูดจบลง ทุกคนต่างก็เงียบ

เด็กน้อยสองคนตามเวธัสมาด้วย ตอนนี้ทั้งคู่เม้มปากน้อยๆ ของพวกเขาอยู่ พร้อมทำท่าเท่ๆ ที่เหมือนกันเป๊ะ ดูยังไงก็รู้ว่าเป็นพ่อลูกกัน

“คุณเว…เวธัส?”

พวกเขามองไปยังร่างที่คุ้นเคย Amyกับอีกคนมองเวธัสอย่างอึ้ง

Amyรีบยิ้มแล้วเข้าไปทักทายเวธัส เธอมองข้ามสิ่งที่เพิ่งได้ยินไปโดยชิ้นเชิง

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง? บังเอิญจังเลยนะคะ ฉันคือAmy เป็นพนักงานของบริษัท วีเอสเอ เราเคยเจอกันที่ชายหาดครั้งก่อน จำได้ไหมคะ?”

เวธัสไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลย เขาเดินตรงไปทางณิชา

กระเป๋าของณิชาถูกAmyกระชากจนของข้างในกระจายตกอยู่เต็มพื้น

เวธัสขมวดคิ้วแล้วนั่งลงที่ตรงหน้าณิชา

เขางอเข่าซ้ายลงจนใกล้พื้นมาก แล้วงอเข่าขวาตาม ก่อนจะเริ่มเก็บลิปสติกกับกระจกและของใช้ส่วนตัวบนพื้นอย่างไม่รีบร้อน

เนื่องจากAmyกับอีกคนที่ตามมาด้วย ทั้งคู่อยู่ในท่ายืนทำให้พอมองจากมุมของทั้งคู่ ก็เหมือนกับว่าเวธัสกำลังคุกเข่าตรงหน้าณิชา

ณิชาเองก็ตกใจกับท่าทีของเวธัสเหมือนกัน…

“ฉันเก็บเองดีกว่า” ใบหูของณิชาค่อยๆ ร้อนและแดงขึ้นเรื่อยๆ และเธอก็รีบนั่งลงไปเก็บของ

เวธัสเงยหน้าขึ้นมามองณิชา ทั้งคู่สบตากัน สายตาสุดลึกซึ้งของเวธัสแทบจะทำให้ณิชาหยุดหายใจ

ใบหน้าเย็นชาของเวธัสกลับดูอ่อนโยนขึ้นอีกด้วย

“อยู่เฉยๆ “

เป็นเพียงสามคำที่ไม่มีอะไร แต่ด้วยน้ำเสียงของเขาที่นุ่มลึกและดึงดูดใจนั้น ทำให้ณิชานิ่งไปเลย

เด็กน้อยสองคนเห็นท่าทาง “เจ้าเล่ห์” ของเวธัสแล้ว ทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากัน แล้ววิ่งเข้าไปช่วยเก็บของด้วย

มือน้อยที่คล่องแคล่วช่วยเก็บของทีละชิ้น

Amyยังคงอยู่ในสภาวะกระอักกระอ่วนจากการที่ถูกเวธัสมองข้าม แต่ก็เห็นว่าเวธัสกับลูกชายทั้งสองคนกำลัง “คลาน” เก็บของตรงหน้าณิชา

เหมือนว่าสามพ่อลูกจะไม่รู้สึกว่าการทำแบบนี้จะดูต่ำต้อยหรืออะไรแบบนั้นเลย ทำให้Amyโกรธมากกว่าเดิม

เธอคิดไม่ออกเลยว่า ผู้หญิงเอเชียที่ต้อยต่ำคนนี้มีดีตรงไหน?

ทำไมพอผู้ชายเอเชียได้เจอเธอ ก็ติดใจเข้าเลย และอยากอยู่ใกล้ๆ กับเธอตลอดเวลา

“คุณเวธัส ร้านนี้เป็นแบรนด์ท้องที่ของฝรั่งเศส ต่อให้คุณอยากช่วยเธอด้วยเหตุผลส่วนตัว ก็ต้องตรวจสอบมาให้ชัดเจนเสียก่อน เธอมีอะไรดีนักหนา หน้าอกแบน ขาก็สั้น และก็แต่งตัวเชยด้วย คุณไม่คิดว่าฉันสวยกว่าเธอบ้างเหรอ?”

หรือพูดอีกอย่างว่า ให้คุณเลิกยุ่งกับเธอ แล้วมาหาฉันเถอะ

หึ…

เสียงแอบขำกันดังมาจากทั้งผู้จัดการและพนักงานภายในร้าน

ไม่รู้ว่าที่ขำ เป็นเพราะเห็นว่าAmyไม่รู้เรื่องรู้ราว หรือขำเพราะตรรกะแปลกๆ ของเธอ

เวธัสยังคงทำหน้าเย็นชาไร้อารมณ์เหมือนเดิม เขาเก็บของให้ณิชาจนหมด แล้วก็ลุกขึ้นยืน

“ลองเช็คดูว่ามีอะไรหายไหม?”

เวธัสปัดฝุ่นที่เปื้อนกระเป๋าออกจนสะอาด แล้วยื่นกระเป๋าให้ณิชา

“ครบแล้วล่ะ” ณิชารับกระเป๋ามาแล้วพูดตอบเสียงเบา

ปัณณ์จ้องAmyที่ทำท่าทีโอ้อวดด้วยสายตารังเกียจ

คุณป้าใจดำคนนี้อีกแล้ว

ตอนเจอครั้งแรกก็จะมาแย่งที่นั่งของพวกเขา ตอนนี้ยังจะมาแกล้งหม่ามี๊อีก

ปัณณ์รู้สึกเสียดายจึงถอนหายใจยาวๆ ออกมาหนึ่งที “น่าเสียดายจังที่ลืมหยิบกล้องสะท้อนภาพแบบเลนส์เดี่ยวมาด้วย”

“ทำไมเหรอ?” อรัลถามด้วยความสงสัย

“เพราะมือถือถ่ายภาพได้ความชัดที่น้อยกว่า ซึ่งไม่สามารถถ่ายจิตใจอันชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์ของคุณป้าคนนี้ได้” ปัณณ์ฉีกยิ้มแบบเท่ๆ ส่วนสายตาก็เต็มไปด้วยความดูถูก