กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 291

Ivanตะโกนอยู่ในใจว่าเขาชื่อเสียงป่นปี้หมดแล้ว ยังจะเอาอะไรอีก!

แต่เขาก็ไม่กล้าพูดมันออกมา……

กลับกัน เขาทำได้แค่ยิ้ม แล้วพูดขอโทษณิชา

“คุณณิชา ผมผิดเอง อภัยให้ผมด้วย ปล่อยผมไปเถอะนะ?”

ที่จริง ณิชาก็ได้ทำตามจุดประสงค์ของตัวเองแล้ว

การอยู่รอดของIvanขึ้นอยู่กับชื่อเสียงและพรสวรรค์ด้านการออกแบบของเขา ซึ่งในเมื่อมันไม่ใช่ความสามารถที่แท้จริงของเขา เขาก็ต้องตกกระป๋องไป

แต่เวธัสกลับเห็นว่านี่ยังน้อยเกินไป……

“คุณสร้างหลักฐานปลอมใส่ร้ายภรรยาของผม และยุให้คนอื่นทำผิด ถ้าผมส่งหลักฐานพวกนี้ไปให้ตำรวจล่ะก็……”

“อย่านะ!” Ivanร้องออกมาเสียงดัง ด้วยความร้อนรนเมื่อได้ยินเวธัสพูดอย่างนั้น “ผมยังมีแม่ที่อายุมากแล้ว ผมจะติดคุกไม่ได้เด็ดขาด!”

“วางใจเถอะ ภรรยาของผมเป็นคนจิตใจดี เธอมักรักษาน้ำใจคนเสมอ ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก ผมก็เลยเตรียมทางออกที่สองเอาไว้ให้คุณแล้วล่ะ”

Ivanกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ไม่เชื่อว่าณิชาจะใจดีกับเขาอย่างที่เวธัสบอก

แต่เขาไม่มีทางเลือกแล้ว จึงลองถามกลับไปว่า “ทางออกที่สอง……คืออะไร?”

“ภรรยาของผมเพิ่งทำการลงทุนที่เหมืองแห่งหนึ่งในแอฟริกาใต้ และที่นั่นก็กำลังขาดแรงงานพอดี ผมยินดีจ่ายให้คุณเท่าเงินเดือนตอนนี้เลย นับจากนี้ต่อไปอีก 5 ปี อย่าโผล่หน้ามาให้เธอเห็นอีก ถ้าคุณทำได้ ก็ถือว่าเราหายกัน”

ณิชามองเวธัสอย่างแปลกใจ

เขานี่พูดจาเหลวไหลได้หน้าตาเฉยจริง ๆ ……

ณิชายังไม่เคยไปแอฟริกาใต้เลยสักครั้ง แล้วไหนจะเรื่องลงทุนที่เหมืองนั่นอีก?

Ivanเองก็ไม่อยากยอมรับวิธีลงโทษแบบนี้ เขาไม่เหลืออะไรแล้ว จึงพูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ให้ไปทำงานขุดเหมืองที่แอฟริกาใต้ แล้วมันต่างกับติดคุกยังไง?”

“คุณบอกว่าต้องดูแลแม่ที่อายุมากนี่ ถ้าเข้าคุกไปก็ดูแลไม่ได้แล้วไง”

“ไม่! ผมไม่อยากเข้าคุก แล้วก็ไม่ไปขุดเหมืองด้วย!”

“ผมให้เวลา 1 วัน ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ ผมจะถือว่าคุณเลือกที่จะให้ผมส่งหลักฐานให้กับตำรวจ” เวธัสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนหันไปมองเอก

เอกเข้าใจและรับทราบ จึงลากตัวIvanออกไป……

เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น เวธัสก็ไม่ได้อยู่ต่อนาน แต่ก่อนออกไป เวธัสก็พูดกระซิบที่ข้างหูณิชาสองสามประโยค

ณิชาได้ยินเวธัสบอกว่าเลิกงานแล้วจะมารับ ในใจก็คิดว่า เดี๋ยวจะได้คิดบัญชีกับเขาด้วย ณิชาตอบตกลงด้วยท่าทีฟึดฟัดอย่างไม่ไว้หน้า

ใครเห็นก็คงคิดว่า ณิชากำลังแกล้งเวธัสชัด ๆ

แต่เวธัสกลับพอใจกับท่าทีแบบนี้ของณิชามาก ก่อนยิ้มร่าเดินออกจากตึกวีเอสเอไป

ในเวลาอันสั้น ณิชาก็รู้สึกได้ถึงสายตามากมายที่มองมาที่เธอ และแม้กระทั่งWilliamเองก็เข้ามาทักทายทำตัวสนิทสนมกับเธอด้วย

……

เวลาตอนเย็น เวธัสไม่ได้เข้าบริษัท แต่เขานั่งรถเล่นไปตามถนนอยู่

รอเวลาจนถึงประมาณ 3-4 โมงเย็น จึงค่อยไปที่ร้านจิวเวลรี่ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อสองวันก่อน

เขาหยิบกล่องแหวนสีดำพร้อมกับแหวนก่อนหน้านี้ออกมา แล้ววางไว้ที่ตู้โชว์

แหวนที่มีรูปทรงดอกไม้ไฟดูเตะตาเป็นพิเศษ

“ช่วยหากล่องใหม่มาใส่แหวนนี้ให้ที”

เขาพกกล่องแหวนอันเก่าบ่อยมาก จนมันโดนถูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ขอบกล่องเกิดเป็นรอบจาง ๆ มันไม่สวยและดูเก่าแล้ว

พนักงานไม่รู้ว่าเวธัสคือเจ้าของคนใหม่ รู้แค่ว่าเจ้าของร้านคนใหม่เป็นคนเอเชีย ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าดูหมิ่นคนเอเชีย

แต่คนที่มาร้านจิวเวลรี่ เพื่อซื้อแค่กล่องใส่แหวน ถือว่าเป็นคนแรกเลยนะ

“คุณผู้ชาย ต้องการใช้เพื่อขอแต่งงานใช่ไหมคะ?” พนักงานหญิงใจกล้าคนหนึ่งถามอย่างยิ้มๆ

เวธัสพยักหน้าเล็กน้อย เป็นอันเข้าใจว่าถูกต้องแล้ว