กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 340

ในไม่ช้าเธอก็ได้สติทันที เธอเดินไปทางณิชาด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มที่มุมปากของเธอไม่สามารถหุบได้เลย

“ณิชา? โอ้ แกกลับมาเมื่อไหร่...ไม่ให้บอกฉันล่วงหน้าเลย! เจนนี่บอกว่าแกไปทำงานต่างที่ และพาลูกทั้งสองคนไปด้วย...“

ณิชาขอให้เจนนี่บอกกับสิดาแบบนี้ คิดไม่ถึงสิดาจะเชื่ออย่างนั้นจริงๆ

ในขณะที่สิดาพูด ดวงตาของเธอก็แดงก่ำเล็กน้อยอีกครั้ง

หลังจากที่ตระกูลสถานนท์ล้มละลายมาหลายปี เธอก็เคยชินกับการอยู่กับณิชากับปัณณ์แล้ว

ห่างหายกันไปนานขนาดนี้ ใจเธอก็ยังรู้สึกโหว่งๆ...

“หนูกลับมาแล้วนี่ไง แม่ อย่าร้องไห้เลยนะ” ณิชารีบน้ำตาให้สิดา “หนูขอโทษ ตอนนั้นหนูรีบจนไม่ทันได้บอกลาแม่เลย ..”

สิดาขยี้ตาของเธอ และจ้องไปที่เธอด้วยใบหน้าที่มีน้ำตานอง “คราวนี้พวกแกจะจากไปอีกไหม ถ้าไปอีก ก็พาฉันไปด้วยนะ ฉันอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีใครคุยกับฉันเลย”

“ไม่ไปแล้ว ต่อไปนี้ไม่ไปไหนแล้ว!”

ณิชาเข้าไปในอ้อมแขนของสิดา เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

ดูเหมือนว่าสิดาไม่ได้มีท่าทีใจร้ายเหมือนเมื่อก่อน

“ไม่ไปไหนก็ดีแล้ว…” สิดาคร่ำครวญและตบหลังณิชา เธอไม่เห็นเด็กน้อยในห้องนั่งเล่น เธอปล่อยณิชาและถามว่า “น้องปัณณ์ล่ะ”

“ปัณณ์อยู่กับเวธัส”

ณิชาสูดจมูก เธอไม่อยากปิดบังสิดาอีกต่อไปแล้ว

เธอตัดสินใจจะอยู่กับเวธัส ต่อไปเขาน่าจะมีเวลามาที่บ้านมากขึ้น

ถ้าไม่พูดให้ชัดเจน คราวหน้าต้องโกหกไปเรื่อยๆ

ดวงตาของสิดาเป็นประกาย และเธอมองสำรวจณิชาขึ้นๆ ลงๆ ราวกับว่าในที่สุดก็ยอมแล้ว

“ก็ว่าทำไมอยู่ดีๆ ก็หนีไปโดยไม่บอกไม่กล่าว แกพาลูกไปสร้างสัมพันธ์ที่ดีแบบพ่อลูกกับเวธัสใช่ไหม ไปถึงขั้นไหนแล้ว ได้กันหรือยัง? ฉันจะบอกให้นะ การที่จะจับไฮโซอย่างเวธัสให้อยู่หมัด วิธีที่ดีที่สุดคือให้แกต้องตั้งท้องลูกอีกคน...”

ณิชามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างหมดคำจะพูด

แน่นอนว่าไม่คสรคาดหวังกับสิดามากเกินไป...

……

ในช่วงสุดสัปดาห์ ณิชาดูแลงานบ้าน และในที่สุดก็มีเวลาไปรับเด็กทั้งสองคน

ลุงชัยต้อนรับณิชาให้เข้ามาในห้องโถงอย่างอบอุ่น

“คุณณิชา คุณกลับมาสักที” ลุงชัยสั่งให้คนรับใช้มาเสิร์ฟชา เขาแอบขยี้ดวงตาของเขาด้วย “ช่วงที่คุณไม่อยู่ คุณชายทรมานบาก...”

นี่คือคนที่สามที่เธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ออกมา

สองคนแรกคือเอกและโทนี่

ตอนนั้นพวกเขาอยากเกลี้ยกล่อมณิชาและเวธัสให้คืนดีกัน รวมทั้งในเวลานั้น ณิชาไม่ได้สนใจเวธัสเลย และเธอก็ไม่สนใจคำพูดของพวกเขา

ที่จริงเธอก็สามารถจินตนาการได้ เพราะเธอและปัณณ์ได้สร้างปัญหาใหญ่ไว้ เวธัสต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำให้ความวุ่นวายสงบลง ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างกะทันหัน

เธอจิบชาจากแก้วในมือ...

“หม่ามี๊!” ทันใดนั้นเสียงที่นุ่มนวลและน่ารักทั้งสองก็ดังขึ้นจากบันได

ณิชามองตามเสียงไป เวธัสตัวน้อยสองคนกำลังลงมาจากบันได ก่อนที่พวกเขาจะวิ่งเข้าหาเธอด้วยใบหน้าประหลาดใจ

มือที่ถือแก้วน้ำก็สั่น และณิชาก็รีบวางแก้วน้ำลง...

เด็กทั้งสองวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ

ณิชานั่งยองๆ อยู่ตรงที่โซฟา เธอกอดเด็กน้อยสองคนไว้แน่น เธอได้กลิ่นหอมจางๆ ของนมจากบนร่างกายพวกเขา ดวงตาของเธอแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ นี่คือลูกๆ ของเธอ ในที่สุดเธอก็ได้เจอพวกเขาอีกครั้ง

เด็กน้อยทั้งสองก็เหยียดแขนออกไปคนละข้าง โดยเอาแขนโอบรอบคอของเธอไว้ และสูดกลิ่นหอมของหม่ามี๊

ก่อนที่ณิชาจะได้พูด เธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอเปียกเล็กน้อย

“ปัณณ์ อรัล ” หัวใจของณิชาสั่นไหว

“…” เด็กน้อยสองคนซบหน้าอยู่ตรงใต้คอของเธอและไม่พูดอะไร แต่ไหล่ของพวกเขากำลังสั่น